- Не. Чаму?
- Вы падобныя на оперную спявачку.
Можа, з пункту гледжання турка, пышноволосые бландынкі і падобныя на оперных спявачак, але такога ў свой адрас Ленка яшчэ не чула. Наогул гэты таксіст быў забаўнік: калі яна села ў машыну, ён з дзікім акцэнтам павітаўся з ёй на некалькіх мовах:
- Гутэн морген. Гуд морнинг. Добры ранак. Салям алейкум! - і весела перапытаў, адкуль яна і якую мову аддае перавагу.
Наогул-то, яна аддала перавагу б, каб ён заткнуўся. Самалёт быў ранішні, прачнулася з цёмнага рана, паплялася на сняданак, дзе, паўсонная, замест кавы з малаком папрасіла кавы з гарбатай.
- Coffeе with tea? - ўстала ў тупік афіцыянтка.
Ленка развесялілася, паправілася, афіцыянтка таксама засмяялася. Кава расьсеяў дрымоту. Ёсць так рана не хацелася, яна ка- лупалася свой любімы брецель - густа пасыпаны буйной соллю завітушка, паднялася. Пара было ехаць у аэрапорт.
Ранішні Мюнхен быў выдатны: свежы, зелен, ўбор. Яго не псавала нават балбатня таксіста, які распавядае ёй, што трэба яшчэ абавязкова прыехаць сюды на Каляды, таму што менавіта на Каляды тут абсалютны зер гут.
- Прыеду, прыеду, - прамармытала Лянку. - Грошай толькі подкоплю і трэба будзе.
Ленка прыязджала ў Мюнхен на шопінг. Ніякія музеі або, выратуй божа, оперы яе не цікавілі, а вось крамы тут былі - поўны аллес! Ленка любіла з раніцы да вечара тырчаць у прымеркавай, выбіраць, ацэньваць, чапаць, атрымліваць асалоду ад прахалодай, ціхай музыкай, водарамі - тым, без чаго немагчыма сабе ўявіць дарагія крамы. Рускамоўных прадавачак тут было шмат, рускіх у Эскада і Гучы любілі - менавіта рускія, як казалі раней, рабілі гэтым крамах план.
Ленка любоўна пагладзіла далікатную скуру новенькай сумачкі - ружовай, дарагі - і шчасліва ўздыхнула.
Віталь даслаў у аэрапорт кіроўцы, дадому дабраліся хутка, без пробак. Ленка не спяшаючыся, узважваючы на руках бязважкія абноўкі, распакавала чамадан і завалілася ў ванну з пахучай пенай. Віталь патэлефанаваў, папярэдзіў, што мусіць затрымацца, - чарговая дэлегацыя ў гасцях.
Госпадзе, як было б добра, калі б усе так і было, а яго побач не было, звыкла ўжо падумала Ленка.
Не тое каб яна не любіла мужа. Яна проста шчыра не разумела, што ён робіць побач з ёй - прыгожай, яркай, малады. У студэнцтве ён так кранальна за ёй заляцаўся: чытаў Ясеніна, пагладжваючы яе па калене. Яна і павялася. Хоць заўсёды хацела выйсці замуж за хлопца, падобнага на Брэда Піта. Але Брэд на ўсіх не хапае - вунь, нават Эністан не ўтрымала мужыка! Ну і Віталь быў зусім ня Брэд Піт. Доўгі, нейкі няскладны, у акулярах і штанах, якія ён меў звычай падцягваць ледзь не да падпах. Такі піянер з дзіцячай казкі пра страчаны час, які потым ператварыўся ў пенсіянера. Да пенсіі Віталю было, вядома, яшчэ далёка, але ён рана аблысеў, стаў страшна кансерватыўны і ў сваіх штанах пад грудзьмі вырабляў ўжо камічнае ўражанне. Калісьці перспектыўны студэнт, ён, на шчасце, апраўдаў Ленкін надзеі ў частцы матэрыяльнай, працуючы адным з кіраўнікоў у сур'ёзнай кампаніі, з грашыма ўсё было ў парадку, і Лянку мірылася з прысутнасцю сумнага мужа побач, знаходзячы задавальненне ў шопінг, масажу, сустрэчах з сяброўкамі, якія адкрыта зайздросцілі яе дабрабыту.
Дзяцей у іх не было. Спачатку было не да таго: Віталь займаўся кар'ерай, яна - домам. Потым ужо і не атрымалася. Але Ленка ня тужила: Абаб'е б цяпер, не да Мюнхене і Парыжы было б ... Ды і не замацавалі б дзеці іх з Віталём саюз такіх розных людзей, выпадкова якія апынуліся побач. Ім і пагутарыць-то няма пра што. Віталь знікае вечарамі - то прэферанс ў сяброў, то мерапрыемствы з якія прыязджаюць калегамі, водзіць іх без канца то ў тэатры, то на канцэрты ... Спачатку клікаў яе, але ёй гэта было нецікава, у прэферанс яна гуляць не ўмела, у тэатры сумавала і ўсё здавалася там нейкім штучным. Так і ўладкаваліся: ён сам па сабе, яна сама па сабе. Галоўнае, грошы агульныя.
Прыкладна праз месяц пасля Мюнхена ў нядзелю Віталь застаўся дома. Сноўдаўся па кватэры з нейкім дзіўным выглядам, пакуль яна не прыкрыкнула:
- Папуля, ты што, страціў што-то?
- Так, - адважыўся ён.- Пагаварыць трэба. Я, Лён, сыходжу ад цябе.
- Зноў у Валеры прэферанс? - не зразумела яна. - Ну так ідзі.
- Не, ня прэферанс. Сыходжу я. Наогул сыходжу. Я пакахаў іншую жанчыну.
Тут да яе дайшло. Яна паглядзела на яго: даўгарукі, недарэчнага ў хатняй трыкатажнай кашульцы, запраўленай, як належыць, у нямодныя штаны і падцягнутай вышэй пупа.
- Божа, вось насмяшыў, - зарагатала яна. - Хто ж на цябе паквапіўся, Апалон ты мой?
- Навошта ты так? - скрывіўся муж. - Ты мяне ніколі не кахала, Лена. А яна любіць. І я яе люблю.
- Любіш? Ясеніна ёй прачытай! «Як добрыя, як свежыя былі ружы ...» - Ленку панесла.
- Лена, ня ёрнічалі! Ружы - гэта не Ясенін, - паправіў Віталь, які любіў ва ўсім парадак, нават у высвятленні адносін. - Давай расстанемся па-добраму, без скандалу. Давай сядзем і ўсё абмяркуем.
Селі.
- Яна хто? - спытала Лянку. - Дзе ты яе выкапаў? На прэферанс?
- У тэатры.
Ленка глядзела няўцямна. Як можна знаёміцца ў тэатры?
- Яна оперная спявачка. У нас было мерапрыемства, і яна там спявала, і мы з ёй пазнаёміліся, і, увогуле ... Давай разведзеная, Лен.
Ух ты. Оперная спявачка. Таксіст-то як у ваду глядзеў. І як жа цяпер яна, Ленка? Што скажуць сяброўкі?
- А як жа я? - услых спытала Лянку. - На што я буду жыць?
- Я ўжо ўсё прадумаў, - ажывіўся Віталь, узрадаваны тым, што, здаецца, абыходзіцца без скандалу. - Гэта ж я сыходжу, і ты як бы бок пацярпелая, таму я кватэру табе пакіну. Ну, а ў доме мы з Иришей будзем жыць. Так усё і ўладкуецца.
- Кватэра - гэта добра. А жыў я на што буду?
- Ну, Лён, ты ж разумееш, цяпер нам з Иришей грошы патрэбныя, яна цяжарная ... Ну, не ведаю, на працу выйдзеш, ты ўсё ж экономфак скончыла ...
- Ага, скончыла, - злосна сказала Лена.- Сто гадоў таму. І не працавала па спецыяльнасці ні дня. Наогул не працавала, як ты памятаеш. Кашулі табе гладзіла і баршчы варыла. А ты, бач, е. Рь-піянер знайшоўся, заладзіў дзіцяці певічка і законная жонка да лямпачкі?
Баршчы, пакладзем, Лянку варыць так і не навучылася, яны прыйшліся дарэчы, таму што Ленка раптам зразумела: бурыцца свет, так слаўна адладжаны і уладкованы. Бог з ім, з Віталікам, хай коціцца к чорту, да ўсіх оперным спявачкам свету! Але яна не павінна, не можа жыць па-іншаму! У яе ўтварыліся свае звычкі, якія патрабуюць немалых грошай. У рэшце рэшт, яна аддала гэтаму кашчавая вылюдку лепшыя гады свайго жыцця і не збіраецца заставацца ў разбітага карыта.
- Увогуле, так, - голас Лянку нават зазвінеў ад рашучасці. - Зараз я табе скажу, якая сума ў месяц мяне задаволіць. Згодзен - расстанемся мірна. Не - буду судзіцца доўга і гучна. Мала не падасца. Я твае даходы ведаю.
Ленка ўзяла ручку, нататнік і калькулятар. Мова лічбаў абодва разумелі добра.
Здаецца, у Мюнхен на Каляды яна ўсё-ткі паедзе.