Кім толькі не збіраўся стаць Аляксандр Парахаўшчыкоў. Напрыклад, яму свяціла кар'ера баксёра міжнароднага класа, а пасля школы ён паступіў у медыцынскі інстытут, дзе правучыўся тры гады, але гледачам пашанцавала - ён абраў прафесію акцёра. Дзякуючы гэтаму мы атрымай мноства тэатральных і кінапрац, якія ўжо сталі класікай і іх цалкам немагчыма ўявіць без яго ўдзелу. На спектаклі з яго ўдзелам у тэатр «Сатыры», «Таганку» і «Пушкінскі» ў касы стаялі чэргі. За сваё жыццё ён зняўся больш чым у 50 фільмах, і гэта не лічачы серыялаў. абраў самыя яркія ролі акцёра.
«Гары, гары, мая зорка» (1969)
Рэжысёр Аляксандр Міта запрасіў Аляксандра Пороховщикова на ролю белагвардзейца. Акцёр не раз прызнаваўся ў інтэрв'ю, што з-за знешнасці яму прыходзілася гуляць адмоўных персанажаў, што было складана, паколькі натурай ён быў тонкай і рамантычнай. У цэнтры трагікамедыі гісторыя рэжысёра Валодзі Искремаса, якога сыграў Алег Табакоў.
Гэты вобраз героя з «чужога табара» надоўга замацаваўся за артыстам. Яго «станоўчыя» калегі атрымлівалі ўрадавыя ўзнагароды і любоў гледачоў. Ён жа доўгі час быў гэтым абдзелены.
Адмоўныя ролі да яго "прыліплі" надоўга
Кадр з фільма «Гары, гары, мая зорка»
«Свой сярод чужых, чужы сярод сваіх» (1974)
Гэта быў першы поўнаметражны фільм Мікіты Міхалкова і другая сумесная праца з Аляксандрам Пороховщиковым: у 1970 году акцёр сыграў немца ў дыпломнай кароткаметражцы рэжысёра. Карціна была знята ў жанры «вестэрна». У яе аснову легла гісторыя пра эшалоне з золатам, сабраным чэкістамі і адпраўленым з Сібіры ў Маскву, але па дарозе захопленым бандай белагвардзейцаў. Пороховщикову ў фільме дасталася роля старшыні ЧК Мікалая Кунгурова.
Парахаўшчыкоў ў ролі чэкіста
Кадр з фільма «Свой сярод чужых, чужы сярод сваіх»
«Зорка чароўнага шчасця» (1975)
Як можна не плакаць над лёсам высакародных дваран-дзекабрыстаў, што пайшлі супраць волі цара? Гэта цяпер іх ўчынак здаецца вар'яцтвам, а ў СССР яны сталі галоўнымі рамантычнымі героямі. Уладзімір Мотыль даверыў Аляксандру Пороховщикову роля кіраўніка Паўднёвага таварыства Паўла Іванавіча Пестэля. Акцёр зусім не згубіўся сярод сваіх бліскучых калегаў: Ірыны Купчанка, Аляксея Баталава, Наталлі Бандарчук, Алега Стрыжэнава, Інакенція Смактуноўскага і іншых.
У ролі дзекабрыста Пестэля
Кадр з фільма «Зорка чароўнага шчасця»
«Цэнзура да памяці не дапускаю" (1991)
У 1987 годзе Аляксандр Парахаўшчыкоў заснаваў адну з першых у СССР прыватных кінастудый -Творческую эксперыментальную майстэрню «Радзіма». Пасля некалькіх паспяховых работ, у 1991 годзе ён здымае на яе базе па сваім сцэнары аўтабіяграфічны фільм «Цэнзура да памяці не дапускаю». У ім ён сыграў галоўную ролю, таксама зняўшы сваю жонку Ірыну і маці. Складанасць была ў тым, што ў той час яна была прыкавана да ложка пасля інсульту, гаварыла з цяжкасцю. Гэтая праца, можна сказаць, вярнула яе да жыцця. Стужка атрымала ўзнагароды на прэстыжных айчынных і замежных кінафестывалях.
Аўтабіяграфічная карціна атрымала мноства ўзнагарод
Кадр з фільма «Цэнзура да памяці не дапускаю»
«Варашылаўскі стралок» (1999 г.)
У фільме Станіслава Гаварухіна Аляксандру Пороховщикову ў чарговы раз даводзіцца гуляць адмоўнага персанажа - палкоўніка міліцыі Пашутина, якому даводзіцца здзейсніць здзелку з сумленнем і пайсці супраць закона. Робіць ён гэта дзеля сына, каб выратаваць таго ад турмы, якая пагражае хлопцу за згвалтаванне суседкі. Герой Пороховщикова прыкладае ўсе намаганні, каб замяць справу.
Пороховщикову зноў прыйшлося ісці на здзелку з сумленнем
Кадр з фільма «Варашылаўскі стралок»