«Лора, я цябе люблю».
Цёплая хваля шчасця паднялася аднекуль з сонечнага спляцення, Лора нават прыпынілася на бягу.
Але тут жа з яшчэ большай глыбіні яе цела паднялася другая хваля, абліць холадам, змыла шчаслівае цеплыню.
Любіць ён! І калі гуляю налева-направа, таксама любіў?
Апошнія дзесяць гадоў Лора так і жыла, раздваиваясь ад шчасця і адчаю адначасова. Жыла або спрабавала жыць?
Яе муж, яе каханы Цім, якому яна першыя дзесяць гадоў шлюбу была і дакладнай жонкай, і адданай сяброўкай, і гарачай палюбоўніцай, і клапатлівай мамай, яе Цім на зыходзе дзясятага года пусціўся ва ўсе цяжкія.
Ён як з ланцуга сарваўся. Прыходзіў дадому з усмешкай збрадлівай ката, які пахне чужымі агіднымі духамі, і самае жудаснае - нічога ад яе не хаваў!
- Лорочка, ты ж ведаеш, усе мужыкі палігамны! І я не выключэнне. Ня дагулялі ў юнацтве. Але гэта ж нічога не значыць, я ж люблю адну цябе, а гэта проста ... Кліч плоці ...
Калі ён у першы раз так бессаромна адкрыта прызнаўся ў здрадзе, Лора проста застыла. Скамянела. У галаве пранеслася: забіць? з'ехаць? Памерці?
Яна не была гатовая да такога павароту падзей. Зусім не была гатовая.
Мама казала ёй, што замуж трэба выходзіць адзін раз. Развод - гэта непрыстойна. Жанчына павінна трываць.
Мама трывала. Тата гуляў так, што паветра звінеў. Мама закручвала скандалы, біла вокны суперніцы, адлюстроўвала сардэчныя прыступы, але - трывала. Не сыходзіла ад мужа і не адпускала яго. Гэта цягнулася доўга, але да старасці тата нагуляўся, супакоіўся, і яны зажылі адносна мірна. Не лічачы перыядаў, калі бацька ад'язджаў у санаторый - а ездзіў ён заўсёды адзін, - і мама уходала Лору званкамі, у якіх раўніва дакладвала, што «ён зноў замовіў двухмесны нумар для таго, каб« лягчэй было прыводзіць туды гэтых »...
Лора сам сабе пасмейвалася над гэтымі, як яна іх называла, мексіканскімі запалам і збольшага зайздросціла бацькам, якія здолелі да старасці захаваць пачуцці. Хоць часам думала, пачуцці гэта ці проста звычка, каб нехта быў побач?
Увогуле, выходзячы замуж, яна была цвёрда ўпэўнена, што ўжо ў яе-то сям'і не будзе ніякіх здрад і ніякіх сцэн рэўнасці.
Тры ха-ха, як кажа яе любімая сяброўка Віка.
Першыя дзесяць гадоў былі, вядома, ўзорнымі. Любовь-морковь, кветкі-пацалункі ... Хоць цяпер Лора ўжо ні ў чым не была ўпэўненая. Можа, проста, аслепленая любоўю, яна не заўважала прыкмет здрады? Можа, Цім наогул шпацыраваў заўсёды?
Госпадзе, ды якая розніца, адзін раз ён ёй змяніў ці сто трыццаць адзін? Не гуляе значэння, як жартуе тая ж Віка. Важны сам факт здрады.
Хоць Віка ў іх бясконцых размовах па начах на кухні звычайна станавілася на бок Ціма.
- Лорык, ну ты праўда, як дзіця! Ну назаві мне хоць адну сям'ю, дзе мужык не гуляе! Іншая справа, што не ўсе жонкі пра гэта ведаюць, Цім, вядома, мог бы і не распаўсюджвацца на гэтую тэму! А так, Лорык, яны ж усе казлы!
Віка ведала, што гаварыла. У свае амаль пяцьдзесят яна ні разу не была замужам і ні разу не была заўважаная ні ў адным рамане. Калі Лора, сябравала з ёй гадоў пятнаццаць, пыталася, чаму, Віка лёгка і звыкла адмахвалася:
- Кажу ж табе, яны ўсё казлы! Мне і так добра!
Лора спрабавала пазнаёміць яе з кім-небудзь, але Віка толькі аджартоўваўся:
- Гэта каб мой таксама прыходзіў пад раніцу з чужымі пахамі? Вось ужо дзякуй за такое шчасце! І чаму ўсім так дрэнна, калі мне добра? Зайздросціце, мабыць?
Лора сяброўцы не зайздросціла, хоць часам, вядома, хацелася кінуць к д'яблу і каханага нягледзячы ні на што Ціма, і любімага сына, і махнуць куды-небудзь чортведама куды. У Тайланд, напрыклад, дзе, кажуць, можна жыць на тры капейкі: садавіна танныя, і ўвесь год можна праходзіць у сарафане і вьетнамка.
Толькі што там рабіць, у тым Тайландзе? Завоешь ж ад тугі праз паўгода ... Хіба што на пару тыдняў з'ездзіць ...
Апошнія дзесяць гадоў Лора нікуды не ездзіла адна. Баялася, што пакуль яе не будзе, Цім проста ад яе сыдзе. У адпачынак ездзілі усім сямействам на Чорнае мора, жылі там па-сямейнаму ціха, плавалі, загаралі, Цім на вачах сына паводзіў сябе паважна, абыходзілася без загулаў. Але адпачынак хутка заканчваўся, і дома ўсё паўтаралася зноў.
- Гарбатага і магіла не зробіць стройным, - Віка раіла Лоры прывыкнуць да існуючага стану спраў і завесці, нарэшце, і сабе палюбоўніка. Колькі можна ўжо адчайна i маркоце праводзіць лепшыя гады жыцця!
- Так сама кажаш, яны ўсё казлы, - вяла аджартоўваюцца Лора. - Да мужу-казлу яшчэ і палюбоўнік-казёл? Ох, не пацягнем я гэта статак ...
І неяк усё працягвалася і працягвалася. Цім шпацыраваў, Лора ня забіла ні яго, ні сябе, але нешта такое важнае ў ёй самой сапраўды памерла. Нешта жывое, лёгкае, вясёлае ... Яна набрала вагу, стала радзей смяяцца, страціла цікавасць да ранейшых захапленням - паходаў у горы, песням ля вогнішча ... Гэта колькі ж яна гітару не брала ў рукі? А, ну зразумела колькі - дзесяць гадоў ...
У Лоры раптам паднялася трэцяя, самая магутная хваля. Лютасць. Госпадзе, што ж яна робіць з сабой? Яна, хохотушка, певунья, лёгкая на ўздым Лора ператварылася ў тоўстую сумную цётку з вачыма, поўнымі смутку, учапіўшыся ў свайго Ціма мёртвай хваткай, як тапелец за выратавальніка ...
Але Цім зусім не быў яе выратавальнікам.
Наадварот, ён тапіў яе. Тапіў.
Яна зразумела гэта цяпер.
Чалавек, якога яна лічыла любоўю ўсяго свайго жыцця, быў яе забойцам. Ён, як Сіняя Барада, забіў тую Лору, якая выходзіла за яго замуж.
Ці гэта ўсё ж яна сама прыкончыла сябе?
Лора, знясілеўшы, прысела на лавачку, дзе сядзеў ужо нейкі мужык з сабачкам на павадку.
- Вам дрэнна, спадарыня? - устрывожана звярнуўся ён да яе.
Трэба ж, васпані. Як старамодна і як кранальна ...
Лора з цікавасцю паглядзела на мужчыну. Сярэдняга ўзросту, інтэлігентнага выгляду.
- Не, проста галава разбалелася.
- Ды на вас твару няма, дарагая. Гэта ўсё спякота. Трэба галаву вадой намачыць. У вас ёсць з сабой вада?
Вады ў Лоры не аказалася, і аматар старамодных слоўцаў павёў яе да сябе дадому, дзе паклаў на канапу, зрабіў халодны кампрэс, вымераў ціск ... Лора падпарадкоўвалася, як у паўсне. Яна нават задрамала трошкі на зручным канапе, і ёй прысніўся спякотны Тайланд ...
Калі Лора адчула на сабе прагныя мужчынскія рукі, распраналі яе, яна не здзівілася і не абурылася. Як там кажа Цім? Кліч плоці? Зараз праверым ...