Гуляючы з дзіцем у краму, не асцерагайцеся выкарыстоўваць самую сапраўдную дробязь. Па-першае, дзіця лягчэй і хутчэй навучыцца сартаваць прадметы па памеры, колеру, ды і пачатак арыфметыкі будзе пакладзена, бо на манетах напісаны лічбы і запамінаюцца ён куды хутчэй, чым намаляваныя на лісточку.
Па меры таго, як расце дзіця, яму варта тлумачыць, што грошы з неба не падаюць. Іх патрабуецца зарабляць. Пачаць трэба з аповеду пра тое, што бацькі ходзяць на працу, атрымліваюць за гэта зарплату, якую потым марнуюць на цацкі, адзенне і ежу. Гадоў з чатырох-пяці дзіцяці можна са спакойнай сумленнем далучаць да сямейных клопатаў. Бераце ліст паперы, пішаце на ім суму, якую зарабляеце. Адымаецца з яе падаткі, плату за камунальныя паслугі, аплату праезду і т. Д. І паказваеце, што ў выніку можна выдаткаваць на цацкі, ежу, адзенне. Гадоў з шасці-сямі малому можна даверыць купляць нешта патрэбнае для сям'і. Напрыклад, хлеб. Спачатку выдавайце грошы тютелька ў тютельку, потым з такім разлікам, каб дзiця магло падлічыць рэшту.
Часта ўзнікае пытанне: ці пакідаць дзіцяці здачу з пакупак ці ён павінен вяртацца бацькам усё да капейкі. Лепш за ўсё якая застаецца ад паходу ў краму дробязь збіраць. Але мэта павінна быць рэальнай і дасягальнай - напрыклад, гульня або цацка, якую дарослыя пакуль не могуць купіць. Такое назапашванне прывучае дзіцяці да цярпення і планаванню выдаткаў. У Еўропе прынята дарыць дзіцяці для гэтай мэты асаблівую шкатулочку, каб грошы ляжалі на ўвазе, а не ўнутры скарбонкі, якую і разбіць шкада, і назапашанае ўбачыць хочацца. Прыстасаваць для гэтай справы можна і празрыстую банку. Бо для дзяцей псіхалагічна важная нагляднасць працэсу. Дзіця павінна мець магчымасць адкрыць сваю касу, пакласці ў яе чарговы ўнёсак і пераканацца, што сума павялічваецца, нават калі ён яшчэ не ўмее лічыць. Па ходзе назапашвання, глядзіш, і навучыцца. Бацькі ж заахвочваюць яго цярпенне тым, што пры назапашванні вызначанай сумы дадаюць «працэнт» за цярпенне (напрыклад, назапасіў 200 рублёў - бацькі ўзнагародзілі яго яшчэ дваццаткай, гэта значыць 10% ад сумы).
Ёсць ад скарбонкі і яшчэ адна карысць. Калі сын у чарговы раз пачне енчыць, вымагаючы грошы на якую-небудзь глупства, у вас з'явіцца падстава прапанаваць яму выбар: ці цяпер купляем тое, што ты просіш, ці замест гэтага даю табе грошы, каб ты паклаў іх у скарбонку. Хай вучыцца выбіраць і прымаць рашэнні. Яму гэта вельмі спатрэбіцца ў будучыні.
І, нарэшце, кішэнныя грошы. Звычайна іх пачынаюць выдаваць, калі дзіця ідзе ў школу. Памятаеце: не важна, на што мы іх даём, важна, каб дзіця навучыўся з імі абыходзіцца. Не можаце даць столькі, колькі патрабуе дзіця? Цвёрда скажыце: «Выбачай, гэта тое, што я магу даць табе на дадзены момант». Просіць больш? Абмяркуйце разам сямейны бюджэт з лічбамі ў руках. Дамовіцеся аб тэрмінах, і калі ўжо абяцалі - выканаеце сваё абяцанне. Адно з галоўных правілаў - гэта правіла непрыкметнага кантролю: вы павінны ведаць, куды ваша дзіця выдаткавала свой кроўны паўрубель, прычым для гэтага не трэба ўладкоўваць штодзённы допыт, досыць зрэдку, паміж справай даведацца пра гэта.
Улічыце: пэўная сума павінна быць цвёрдай і выдавацца рэгулярна, пажадана ў вызначаныя дні (як аванс і заробак). Дарэчы, амерыканскія псіхолагі лічаць, што сума павінна павялічвацца ў залежнасці ад узросту дзіцяці: шестилетке 6 даляраў у тыдзень, дзесяцігадовага школьніку - дзясятка і т. Д. Верхні ж мяжа падкажа розум і здаровы сэнс. Дзіця павінна сам вырашаць, на што гэтыя грошы марнаваць. З гэтага часу вы не купляеце яму розную драбніцу: дзіця павінна навучыцца самастойна разлічваць свае марнаванні.