Яны там, на Першым, так ўмеюць гэта падаць - пальчыкі абліжаш. Да пачатку новага праекта засталося ... 10 гадзін, 9, 8 ... Старт! Паехалі!
І куды прыехалі? Мэта-то добрая: ўспомніць наша старое, савецкае, лепшае ў свеце кіно. Успомніць і поностальгировать ўволю - тое, што мы ўмеем, былыя савецкія людзі, лепш за ўсіх на свеце. Цяпер у нас на ТБ трэнд такі: прапаганда плюс настальгія. Выбірай, але асцярожна.
Такім чынам, кіно. Гэта так мы думалі. А атрымалася віно і даміно. Кіна ня будзе!
Вядомыя ў некаторых месцах і колах людзі (не артысты!) Выконваюць на вачах шаноўнай публікі (шматмільённай!) Дзіцячую мару. А вы ніколі не хацелі згуляць таварыша Саахова? Так, «альбо я яе вяду ў загс, альбо яна мяне вядзе да пракурора». Крыўдна, слухай.
Але вось вам Дзмітрый Дзіброў. І вось Арына Шарапава, Наталля Падольская, іншыя бомондные асобы. Што яны ўвогуле ведаюць пра кіно?
Іх грыміруй, пераапранаюць, рэжысіруе ... Усе без толку. Займайцеся-ка лепш сваёй справай, хлопцы.
Прытым што такі праект (ну вельмі падобны!) Ужо быў. На НТВ, а вы не заўважылі? Вельмі якасны праект на самай справе, таксама настальгічны, з рэпрызамі, рэплікамі, імправізацыяй. Але хіба на НТВ так ўмеюць падаць сняданак да стала, як на Першым ?!
Плагіят? Не думаю. Ідэя носіцца ў паветры: «Старыя песні пра галоўнае". Дваццаць гадоў таму мы настальгаваць па поўнай праграме - і цяпер настальгуючы. І будзем настальгаваць яшчэ доўга-доўга, пакуль рак на гары ня сьвісьне.
Але праект «Галоўная роля» - хиленький на самой-та справе. Як паглядзіш, так вздрогнешь. Лепш не ведаць, як дылетанты гуляюць у кіно. Хлопцы, кіньце вы гэтую справу, лепш вядзіце сваіх «Мільянераў» і супакойцеся нарэшце. Гэта ж падстава на самай справе.
Так, з ідэямі праблема. То мы ўпадаем (выпадаем?) У 90-я, то цягнем адзін у аднаго што дрэнна ляжыць. Адны палітычныя ток-шоу ў іх на розуме, у гэтых каналаў. Вось тут яны сабаку зьелі, не спрачаюся. З раніцы і да ночы, з раніцы і да ночы ... Глядзі - не хачу. Не хачу!
Тут пытанне «патрапіў - не трапіў». Вось з «Голасам» - трапілі дакладна. Яго можна глядзець і глядзець не спыняючыся - што дзяцей, што старых, што нешта сярэдняе паміж імі. Усё будзе добра.
А вось кіно ... Лепш глядзець, што гаварыць. І менавіта кіно, а не пра яго. Бо гэта тое ж самае, як пафарбаваць «Семнаццаць імгненняў вясны». Пафарбавалі - і што? Адзін смех скрозь слёзы.