Гэтая барацьба адымала ў іх шмат часу і шмат сіл. Каршуноў і Саломін у самыя цяжкія часы не скарацілі ніводнага артыста з тых, хто мала быў заняты ў рэпертуары. Яны, як маглі, працягвалі жыццё «старым» Малога, ведаючы, што без тэатра яны памруць.
Асірацеў Шчэпкінскага вучылішча, у якім Віктар Іванавіч выкладаў з 1954 года, а ў 1960 набраў свой самы першы курс. Ён выпусціў 17 курсаў. Многія яго вучні сёння ўжо самі народныя артысты РСФСР, СССР, Расіі ... Яны працуюць у розных тэатрах, хто-то ўжо даўно і сам выкладае, але да гэтага часу яны з гонарам кажуць: "Мы - коршуновцы!" Асірацеў яго сябры, калегі, яго сям'я ...
У апошнія гады ён хварэў і мы ўсе пра гэта ведалі. Як ведалі і тым, што хай нават ён не гуляў у тэатры і не так часта прыходзіў у вучэльню, ён проста ЁСЦЬ. Сумленны, прыстойны, надзейны, верны і адданы. Сапраўдны. І ад усведамлення гэтага станавілася лягчэй дыхаць, таму што такіх людзей адзінкі. А ў наш зварушлівае час яны наогул на вагу золата.
Светлая Вам памяць, Віктар Іванавіч ...