Сёння стала вядома, што Анатоль Трушкин памёр з-за ускладненняў, выкліканых коронавирусом. Мы звязаліся з яго сябрам - паэтам Уладзімірам Вішнеўскага, які прызнаўся, што Трушкина ў тусоўцы лічылі вельмі удачлівым чалавекам, таму для ўсіх, што адбылося стала ударам.
- Уладзімір, мы ведаем, што быццам бы яшчэ тыдзень таму вы размаўлялі з Анатолем ...
- Так, з ім мы гаварылі па тэлефоне. Я, калі даведаўся, што ён захварэў коронавирусом, адразу яму патэлефанаваў. Я за яго перажываў, тым больш што ўзроставая катэгорыя небяспечная. Але я таксама ведаў, што ў яго жыцці заўсёды ўдзельнічаюць сябры, сярод якіх і Нікас Сафронаў. Напрыклад, некалькі гадоў таму Нікас дапамагаў арганізоўваць яго юбілей. І я разумеў, што Толя пад апекай. Праўда, калі я яму набраў, ён спачатку не падыходзіў да тэлефона, але потым я ўбачыў, што ад яго быў неотвеченный выклік. Я яму ператэлефанаваў, мы пагаварылі. Вядома, ўражанні былі сумныя ад яго прамовы. Я яшчэ звярнуў увагу, што ён кажа некалькі млява, запаволена. Але пры гэтым я даволі аптымістычна думаў пра тое, як ён вернецца на сцэну, як вернецца да ранейшага драйву сваёй прамове, свайго артыстызму.
- Як даўно вы былі знаёмыя?
- З Анатолем Трушкиным мы гадоў трыццаць былі дружныя: і па жыцці, і па працы. Ўдзельнічалі ў адных фестывалях, здымках, юбілеях. Друкаваліся ў адной «Анталогіі Сатыры і Юмора Расіі ХХ стагоддзя», не раз разам выступалі. Ён і жонку маю ведаў, меў зносіны з ёй, і я яго жонцы прывітанне перадаваў. Унук ў яго ... Ён зусім ня асацыяваўся з такім сыходам, таму што ў нашай кампаніі ён заўсёды славіўся такім ударнікам і шчасліўчыкаў ва ўсім. Таму, калі я даведаўся, што ён захварэў, я, як і нашы агульныя сябры, зыходзіў з той ідэі, што Трушкин - абсалютны шчасліўчык, і для яго цалкам не тыпова трапіць пад агульную пандэмічнага раздачу. Я быў упэўнены, што ён абавязкова вылечыцца, што ўсё абыдзецца, і потым гэта будзе ўспамінацца як факт біяграфіі пісьменніка. Успамінаю, як мы ляцелі аднойчы ў самалёце ў Калінінград і пачалася турбулентнасць. І ўсе ўжо ведаючы некаторыя нашы традыцыі, жартавалі, маўляў, паглядзіце на Трушкина. А ён маліўся. І ўсё адразу: «Ну раз Трушкин з намі моліцца - усё будзе нармальна». І гэтую ідэю пацвердзіць не адзін чалавек. Бо заўсёды вакол яго была нейкая станоўчая аўра.
Паэт Уладзімір Вішнеўскі
facebook.com
У яго ўсё было выдатна па жыцці: жыллё ў горадзе, вёсцы, гастролі ... Кар'ера ў яго таксама была выдатная: і пісьменніцкая, і кар'ера шоўмена. Ён быў вельмі запатрабаваным чалавекам, адным з нямногіх абсалютна медыйных рускіх пісьменнікаў. Там, дзе кагосьці не прапускалі, Трушкин заўсёды, не змяняючы сабе, са сваімі матэрыяламі паўставаў перад гледачом. Ён быў чалавекам вельмі гарманічным і з пункту гледжання таленту, і жыццёвай практычнасці; быў гаспадарчым, арганізаваным чалавекам.
Я зараз успамінаю, як у 2005-ым годзе загінуў Міша Еўдакімаў, таленавіты самародак, артыст, крочылі ў другое жыццё. Я памятаю, як у нас разам з Анатолем бралі інтэрв'ю ў холе ялцінскай гасцініцы. Мне тады запомнілася фраза Трушкина аб Еўдакімава, што ён «цудоўны рускі чалавек». І вось гэтая фраза дастасоўная і да самога Анатолю Трушкину, да яго таленту, да яго асобы. Я смуткую аб яго сыходзе, заўсёды буду яго памятаць, заўсёды яго будзе не хапаць і чытачам, і калегам. Светлая памяць ...