Нашы шляхі перасекліся выпадкова - пра такія сустрэчы кажуць: гэта лёс. І тузануў жа мяне чорт паскардзіцца сябрам-энтамолага на багацце хатніх прусакоў, нахабных да таго, што яны ўжо інспектавалі змесціва маіх рондаляў!
- А ці няма такога звера, - пацікавілася я, зрэшты, асабліва не разлічваючы на ўдачу, - каб жор гэтых прусакоў як родных, а то забіваць іх мне не дазваляе непераадольнае пачуццё гідлівасці?
- Як жа, як жа, - салодкім голасам адказалі мне, даверлівай, прыяцелі і павялі ў дальні кут, дзе прыткнулася несамавітая зашклёная скрынка. вось яны, родныя, першыя ворагі тараканаў.
- Бяру ня гледзячы! - закрычала я, не падазраючы, што за сюрпрыз чакае мяне праз хвіліну.
Паўтараю, ён быў агідным. Усе яго цела пакрывала чорная браня, на мордзе красаваліся велізарныя, страшныя да жудасці бельмы, а вусы ... Божа, якія гэта былі вусы! Іх даўжыня перавышала памеры самога таракана, які апынуўся амаль з маю далонь. Адным словам, гэта быў жук, той яшчэ жук.
Калі мілым энтамолагаў атрымалася-ткі прывесці мяне ў пачуццё, я пачула доўгую, займальную аповесць аб кроўнай варожасці майго новага знаёмага і хатніх рудых стварэнняў. Так-так, не здзіўляйцеся: гэта была крэўная вендэта, і нават больш за тое - варожасць відаў. Толькі адзін з іх мог выжыць і кантраляваць пэўную тэрыторыю, у дадзеным выпадку - маю ўласную кухню. Нават толькі што оклемаюсь пасля страты прытомнасці, я разумела: у мадагаскарского таракана - шанцаў непараўнальна больш. - Ён зжарэ ўсю «тваю» прусакоў дробязь, - пераконвалі мяне людзі, што аддалі жыццё гэтым самым трапічным прусакоў, - ён выест ўсе мура, у цябе не будзе праблем.
- А ён? - ад думкі, што ў кухні будзе паляваць такое пачвара, хацелася плакаць.
- Ён? Дык ён жа трапічны, яму спякота патрэбна. - пажыве ў цябе некалькі месяцаў, выведзе прусакоў і потым сам ціха здохне.
- А ён не таго ... ня самка? Ня цяжарная самка?
- Крыўдзіш! Што ж мы, на тваю думку, таракана-хлопчыка ад дзяўчынкі адрозніць не ў стане!
- А ... інтэрнацыянальныя сувязі ў іх не ў звычаі? А то як мутанты развядуцца ...
- Ды не развядуцца, ня развядуцца. Ды не бойся ты яго так, давай руку.
Баяцца было сорамна, накшталт дарослая ўжо дзеўка, і я працягнула руку. Прусак замер на далоні. Я асцярожна дакранулася пальцам да яго спінкі, і ... немы лямант патрос пакой. Ад майго, клянуся, ласкавага дотыку прусак раптам заскакаў на адным месцы і адчайна заверашчаў, у гэты момант яму паляцеў на падлогу, а я апынулася на метр у баку.
- Ён не разбіўся? - пачуццё жалю перамагло агіду, браць на сябе смерць ні ў чым не вінаватага таракана не хацелася.
- Ды не здох, ня здох, - супакоілі мяне прыяцелі. - Май на ўвазе: ён яшчэ калі бегае, моцна нагамі тупае.
«Суседзі прыходзяць, ім чуецца стук капытоў», - асуджана падумала я, асцярожна прыбіраючы скрынку з прусакамі - усё ж такі божая пачвара! - да сябе ў сумку. Калегам, якія, не угаварыць я іх, прымусілі б беднага госця з Мадагаскара скакаць і верашчэць да страты пульса, сам прусак аб спадабаўся, а маё peшение ўзяць яго ў дом - не вельмі ...
- Падумай, - ўмаўлялі яны, - прачынаешся так сярод ночы-а ў цябе ў кухні тупат варта, чорны прусак за рудымі ганяецца ...
Я мацавалася - не выкідаць жа. Тэрмінова прыдумала яму імя, каб ён стаў мне неяк радней - усё ж такі не нейкі там таракан, а мой, па мянушцы Філіп. Між тым на вуліцы пахаладала, і адпусціць таракана у халаднаватую кухню азначала загубіць яго. Я пачала сыходзіць з працы крыху раней, каб паспець купіць Піліпу свежых яблыкаў. Заміраючы ад страху і агіды, я, стараючыся не патрывожыць таракана, канфіскоўвала старыя кавалачкі садавіны і клала ў скрынку новыя. Літаральна праз секунду Філіп рэзка разгортваў вус у бок пачастункі, следам перамяшчаўся другі вус, пасля чаго да яблыках накіроўваўся і сам прусак. Філіп смакаваў кропелькі яблычнага соку, як праўдзівы гурман. Аднойчы ён збег. Я ўзяла скрынку і ... о жах Ён жа здохне! Здохне ад холаду! Пошукі ўвянчаліся поспехам, Філіп сядзеў у крэсле і пакрыўджана тарашчыў вусы ў розныя бакі.
- Як жа ты, зараза, ссунуў крышку!
А потым на вуліцы пацяплела, ды і батарэі працавалі на поўную катушку, настаў час аб'явіць Вялікую паляванне. Я адкрыла вечка. Tpи дня Філіп прыходзіў дадому, у скрынку, а потым знік. Тры месяцы пасля гэтага ў мяне не было прусакоў ... Цяпер рудыя зноў заваёўваюць тэрыторыю - дзе мой Філіп? Можа, не вынес скажонасцяў рускай зімы, а то, чаго добрага сышоў да суседзяў ... Ці не забілі яны небараку? А нядаўна сёе хто з калегаў, яшчэ не забыліся майго Филипка, пацікавіўся, ці нельга ім дастаць такога ж, ужо балюча прусакі асільваюць. Я таксама маю задумку завесці яшчэ аднаго «хатняга ўлюбёнца». А што? Хай лепш гучна тупае на кухні адзін велічэзны прусак, чым ціха шнырае прорва дробных.