«У мяне доўгая гісторыя ўзаемаадносінаў з літаратурай. Бо вырас я за мяжой, у Швейцарыі. А там чытанне непапулярна, асабліва ў школах. Потым мы пераехалі ў Маскву, і першы час я наогул вучыўся хоць неяк чытаць і пісаць па-руску. У дзевятым класе мяне перавялі ў экстэрнат, і вось тады мне і адкрылася вялікая сіла літаратуры. Мне проста пашанцавала: у мяне была дзіўная выкладчыца, якая адклала ў бок школьную праграму і паказала мне лепшыя ўзоры пісьменства. Тады я і зразумеў, што чытанне можа быць сапраўдным захапленнем у жыцці!
Прыклаў руку да майго літаратурнаму адукацыі і мой бацька. Праз працы Шапэнгаўэра, як бы гэта ні здалося дзіўным, ён даў мне зразумець, што ж такое добрая кніга. Справа ў тым, што мяне ў той момант мучыў вельмі экзістэнцыяльны пытанне, адказ на які я не мог знайсці вельмі доўгі час, я ўжо змучыўся сам і змучыў навакольных. І тады бацька паехаў са мной у кнігарню, выцягнуў томік Шапэнгаўэра і даў яго мне ў рукі. Я тады быў уражаны: гэты дзядзька вырашыў ўсе мае праблемы адным прапановай! А бо сам тым - трыста з лішнім старонак, гэта колькі ж усяго цікавага там можна знайсці!
Вось з таго часу я і стаў шмат чытаць. Гэта маё любімае баўленне часу: тэлевізар я не гляджу, спортам не займаюся. Вось і праседжваць з кніжкай увесь вольны час.
Яшчэ я вельмі люблю чытаць на адпачынку. І ёсць у мяне пара рад тым, хто як раз зараз збіраецца на летнія вакацыі. Калі едзеце ў іншую краіну, назапасьцеся альбо кнігамі мясцовых аўтараў, альбо працамі пра краіну наведвання. Гарантую: эмоцыі будуць ярчэй, бо вашы ўражанні будуць гукаць думкамі вялікіх гэтага свету. Толькі не перашчыруйце. А то была ў мяне адна гісторыя: я паехаў на Мёртвае мора і настолькі захапіўся апавяданнямі аб Садоме і Гаморы, што нават паверыў, што дзесьці побач да гэтага часу можна ўбачыць Яалянай слуп, які прынята называць «жонкай Лота». Памятаю здзіўленне дзяўчат на ресепшн гасцініцы, калі я на поўным сур'ёзе пачаў дапытвацца, як менавіта мне дабрацца да салянай слупа, таму што мне трэба паднесці кветкі «жонцы Лота».