- Сяргей, хутка пачнуцца ўступныя экзамены ў ВНУ. А вы памятаеце, як рыхтаваліся скарыць акадэмію імя Гнесіных?
- Гнесінку - спецыфічны ВНУ. Калі для паступлення ў іншы інстытут трэба ведаць формулы, валодаць ведамі па профільных прадметах, то тут на чале кута быў голас. Яго я рыхтаваў. Рабіў пэўныя практыкаванні, займаўся з выкладчыкамі, рэпетыраваў уступныя творы. За некалькі дзён да іспыту уключаў «рэжым цішыні». Маўчаў, даваў голасу адпачыць.
- Вы сапраўды паступалі ў інстытут 11 разоў?
- Гэта праўда. З-за вельмі неардынарнага ладу мяне доўга не прымалі ў Гнесінку.
- Як у вас не апусціліся рукі?
- Мне нічога ў жыцці не давалася проста так! Але такі ўжо ў мяне характар: я вельмі мэтанакіраваны. Калі ў мяне ёсць мэта, я яе дасягну абавязкова. З абранага шляху ўжо не скручу. І я рады, што ў мяне не апусціліся рукі, і я не вярнуўся ў Пензу. Невядома, як тады склалася б мой лёс.
- Вы памятаеце, што вы адчувалі, калі здавалі экзамены і калі не бачылі сваё імя ў спісах якія паступілі?
- Я заўсёды ведаў, што рана ці позна Гнесінку мне здасца. У мяне была абсалютная ўпэўненасць ва ўласных сілах і вакальных дадзеных. Я ведаў, што мой узровень на парадак вышэй, чым у многіх прэтэндэнтаў. Але на двары былі савецкія часы, свае ўяўленні пра выяву артыста. Я ў іх проста не трапляў. Да кожнай няўдачы я ставіўся філасофску. Ведаў, што мой час абавязкова наступіць. Так і здарылася ў выніку. Так, гэта быў доўгі і няпросты шлях. Але гэта быў мой шлях.
Cергей Пенкін вырас у шматдзетнай сям'і. Ён - малодшы з пяці дзяцей. На здымку: з бацькамі, братам і сёстрамі. Фота: асабісты архіў Сяргея Пенкіна.
- Як ставіліся да вас педагогі? Бо яны, напэўна, ужо вас запомнілі за 11 гадоў.
- З павагай. Я, напэўна, быў самым мэтанакіраваным абітурыентам за ўсю гісторыю Гнесінкі. Я разумею, што экзаменатары не маглі пайсці супраць устаноўленых правілаў. Занадта незвычайным я ім здаваўся. Але трэба аддаць ім належнае, ніхто з іх ні разу мне не сказаў, што пара кінуць спробы паступлення. Я ж заўсёды верыў у свае сілы і даказаў ім, што лепшы.
- Над вамі паджартоўвалі або, наадварот, шкадавалі?
- Магчыма, хто-то за спіной што якраз і казаў. Але мне заўсёды было абсалютна ўсё роўна. Была мэта, я ішоў да яе.
- Раскажыце цяперашнім абітурыентам, як пазбегнуць адчаю ў выпадку няўдачы?
- Самае галоўнае - верыць у сябе і свае сілы. Калі нешта не атрымалася з першага разу, але ёсць мара, ёсць вялікая мэта, ні ў якім разе не адмаўляцца ад іх. Пачніце працаваць у галіне будучай спецыяльнасці, набіраюцца досведу і зноў штурм вяршыні.
- Вы паверылі, калі даведаліся, што паступілі?
- Я выдатна памятаю, калі падышоў да спісаў паступілі. Прачытаў яго на аўтамаце, убачыў прозвішча Пенкін і пайшоў далей па сваіх справах. Толькі на парозе акадэміі ў галаве адбыўся выбух: «Пенкіна !!! Паступаючы !!! » Вядома, гэта быў адзін з самых шчаслівых дзён у маім жыцці.
З 1979 па 1981 год год Сяргей служыў у войску. У ваенным ансамблі гуляў на талерках. Прасіў аб пераводзе ў Афганістан, але атрымаў адмову. Даслужыўся да звання сяржанта артылерыі. На здымку - справа. Фота: асабісты архіў Сяргея Пенкіна.
- Як адзначалі сваё паступленне?
- Адзначаць асабліва не было калі. У мяне было шмат працы. Праз нейкі час я паехаў да сям'і ў Пензу. І вось там мы ўжо зладзілі сапраўднае свята.
- У наступным годзе споўніцца 30 гадоў з моманту вашага паступлення ў Гнесінку. І вы самі адзначыце 55-годдзе. Ёсць ужо нейкія задумкі, як будзеце адзначаць гэтыя даты?
- Для артыста самае больш шчасце сустракаць дзень нараджэння на сцэне разам са сваім гледачом. Рыхтуецца мой вялікі сольны канцэрт. Будзе вельмі цікавая жывая праграма. Лепшыя песні, незвычайныя дуэты, прэм'еры. Абавязкова прыходзьце, усіх запрашаю.
- 55 гадоў - для вас сур'ёзны ўзрост?
- Нам столькі гадоў, на колькі мы сябе адчуваем. У душы мне не больш 25. Вядома, ад біялагічнага ўзросту нікуды не дзенешся. Але я адчуваю сябе даволі арганічна ў ім. Прыгожая дата, дзве пяцёркі. Але гэта яшчэ не час падвядзення вынікаў. Мне ёсць што сказаць, што праспяваць.
1981 год. Выпускны ў Пензенскім музычнай вучэльні. Пасля гэтага ў Пенкіна (на здымку на пярэднім плане) пачаўся доўгі перыяд заваявання інстытута імя Гнесіных. Фота: асабісты архіў Сяргея Пенкіна.
- Неяк у Юрыя Нікуліна спыталі, што такое старасць. І ён адказаў: «Старасць - гэта калі не можаш памыць ногі ў ракавіне». На ваш погляд, калі для чалавека надыходзіць старасць? Бо некаторыя і ў 30 гадоў сапраўдныя старыя.
- Я думаю, што старасць наступае ў той момант, калі знікае цікавасць да жыцця, жаданне кожны дзень пазнаваць і адкрываць для сябе нешта новае. З гэтым у мяне ўсё ў поўным парадку. Я жыву ярка, сустракаюся з новымі людзьмі, знаходжу новыя эмоцыі. Мне цікавы гэты свет. Я люблю жыццё.
- Сяргей, вы выдатна выглядаеце. Але самае галоўнае, вы маладыя па духу. Раскажыце свой сакрэт маладосці.
- Душу стараць злосць і зайздрасць. Гэтыя эмоцыі я са свайго жыцця выкрасліў вельмі даўно. Стан нашай душы, нашы думкі, пазітыўнае стаўленне да жыцця - усё гэта адбіваецца і на знешнім выглядзе. А калі ёсць нейкія невялікія недахопы, спорт і дыета дапамагаюць лёгка з імі справіцца.