У гэтым годзе найвядомы харэограф адзначае адразу некалькі важных дат. Дваццаць гадоў таму адкрылася першая танцавальная школа-студыя Todes, і пяць гадоў Тэатру танца Алы Духавай Todes.
- Ала, вашаму Тэатру танца пяць гадоў. Гэта шмат ці мала?
- З аднаго боку, мы яшчэ зусім маленькія. З іншага - за гэтыя пяць гадоў зроблена нямала. У рэпертуары тэатра ўжо сем спектакляў, два з якіх - дзіцячыя казкі, што для пяці гадоў нядрэнна. Рэпертуар папаўняецца і будзе папаўняцца. Па нядзелях у нас абавязковыя тэатральныя вечара, як мы іх называем, для нашых студыйцаў і школ. Кожную сераду, пятніцу і суботу праходзяць спектаклі для дарослых і дзяцей. Мы верылі ў поспех, таму што гастрольная дзейнасць балета «Тодес» як самастойнай творчай адзінкі паспяхова доўжыцца ўжо дваццаць гадоў. І па нашай краіне, і па ўсім свеце, прычым з велізарным поспехам. Я, уласна, і не сумнявалася, што і ў тэатра будзе такі ж лёс.
- Як сёння адбіраеце дзяцей у свае школы-студыі - у вас бо напэўна назапасіўся велізарны досвед, а школы ёсць не толькі ў Расіі, але і за яе межамі?
- У студыю мы бярэм абсалютна ўсіх, калі ёсць месцы, вядома. Даем шанец кожнаму. У школу прыходзяць па розных прычынах. Не ўсе хочуць атрымаць прафесію танцоўшчыка. Хто-небудзь хоча навучыцца танцаваць, рухацца. Хтосьці - схуднець. Дзяцей прыводзяць проста для агульнага развіцця - і фізічнага, і духоўнага, і сацыяльнага. Ёсць больш здольныя, ёсць менш, але гэта ні пра што не кажа. Часам проста здольныя даюць фору тым, хто мае талент, таму што працуюць і хочуць дамагчыся вышынь. Адпаведна, з лепшых дзяцей у нас утвараюцца групы, у якіх яны ўжо ўяўляюць, чым будуць займацца ў будучыні. З гэтых груп у нас прафесійныя танцоўшчыкі і вырастаюць.
Ала Духава па-ранейшаму праводзіць у танцавальнай студыі амаль кожны дзень
- У пачатку сакавіка ў Крамлёўскім палацы адбыўся «Вялікі канцэрт 'Тодес», прысвечаны 20-годдзю школ-студый. Як усё прайшло?
- Ой, выдатна! Нас прыйшлі віншаваць нашы сябры-зоркі. Нашы абсалютныя чэмпіёны выступалі на сцэне Крамля са сваімі нумарамі. Адчынялі і зачынялі канцэрт. Зоркі спявалі. Уся наша прафесійная трупа падрыхтавалася да гэтага свята. Канцэрт быў выдатны. Яго абавязкова пакажуць у эфіры Першага канала. Гэта магутнае і відовішчнае дзейства.
- Ала, вы выхавалі столькі прафесійных танцоўшчыкаў, а ў вас прысутнічае пераемнасць пакаленняў?
- Так, вядома, вядома. (Усміхаецца.) У нас наогул вельмі шмат сямейных пар. Вяселля - даволі частая справа. Вельмі шмат дзяцей тодесовских ўжо нарадзілася. У мяне малодшы, Косцік, ходзіць у школу-студыю, танчыць з вялікім задавальненнем. Проста жыве гэтым. Ведае ўвесь рэпертуар на памяць. Увогуле, ён вельмі любіць «Тодес».
- Як да танцаў ставіцца ваша ўнучка?
- Таксама танчыць. Толькі і чую: «Бабуля, глядзі, бабуля, глядзі!» І паказвае, як яна гэта робіць. Вельмі музыкальная. Тое, што будзе танцаваць, гэта дакладна. (Смяецца.) Не ведаю, ці захоча яна прафесійна гэтым займацца, але тое, што яна гэта вельмі любіць, - факт.
- Яна вас менавіта бабуляй называе? Як да гэтага ставіцеся?
- Ой, я выдатна да гэтага стаўлюся. Мне нават у галаву не прыходзіць прасіць яе: «Соня, не называй мяне бабуляй, называй па імі». Я разумею, некаторыя чыста псіхалагічна не могуць гэта прыняць. Але гэта не пра мяне. У нас неяк натуральна - бабуля і бабуля. Вядома, яна мая ўнучка, а я яе бабуля. (Смяецца.)
Ала Духава з сынамі Уладзімірам і Канстанцінам і унучкай Сафіяй
- А як наогул прыгожая, паспяховая, вядомая жанчына ставіцца да свайго ўзросту?
- Да ўзросту? Часу няма думаць пра гэта. Таму неяк і не заўважаеш ўзросту. Увесь час знаходзішся сярод моладзі, вакол дзеці. Адчуваеш сябе таксама малады. Да таго ж харэаграфія - гэта такая прафесія, звярніце ўвагу, ўсе, хто займаецца, трымаюцца малайчынай душой і целам. Часам толькі задумваешся: «Божа, каб са здароўем было нармальна, пабольш сіл». Раней было сіл больш. (Усміхаецца.) Хапала тры гадзіны сну, цяпер трэба высыпацца.
- Як звычайна будуецца сёння ваш дзень?
- Нічога не змянілася. Ўстаю з раніцы. Калі ёсць час, пагутару з дзецьмі. Затым выходжу ў лес на заняткі скандынаўскай хадой. Душ - і наперад. Калі пашанцуе, вярнуся да адзінаццаці вечара. Гэта значыць, што ёсць час на зносіны з роднымі. Але часцей часу няма. Звычайна глыбока за поўнач вяртаюся. Асабліва падчас пастановак. А праграмы ставяцца пастаянна. Нядаўна выпусцілі новы спектакль «Да сустрэчы ў казцы» для тэатра, рыхтаваліся да вялікага канцэрту ў Крамлі.
- Які сябе сёння бачыце ў будучыні?
- Такі ж і бачу. (Смяецца.) Будзем працаваць над стварэннем новых спектакляў, рыхтавацца да новых мерапрыемствам. Да канца года распісаны гастролі як па Расіі, так і за мяжой. Пастаянна адкрываем новыя школы. Нашы планы на будучыню заўсёды нязменныя: мы стараемся рабіць тое, чаго ў нашай творчай жыцця яшчэ не было.