- А праз год, насуперак прагнозам аўтарытэтных лекараў, я зацяжарыла і нарадзіла Насцю, - кажа Ірына Грибулина. - Так што Насця з Алінай раслі разам, як дзве сястры. Аліна была адным з першых Ёрку ў Маскве. Мае сябры прывезлі яе з Францыі. Дзяўчынка апынулася зорная - дачка сабачкі Бельмандо. Мы з Насцяй у Аліне душы не спадзяваліся. Кожную раніцу собачка будзіла майго дзіцяці пяшчотным пацалункам. Яна пражыла ў нас 14 гадоў, ніколі нічым не хварэла і, напэўна, мела ўсе шанцы стаць сапраўдным доўгажыхаром, калі б не здарылася бяда. На маім дні нараджэння хтосьці з някемлівых гасцей накарміў Алінка свіны каўбасой і курыным шашлыком з косткамі. Яна пайшла за тры дні. На нашых руках памерла. Гэта была такая трагедыя: мы страцілі члена сям'і. Мы з Насцяй суткі галасілі абняўшыся. Суседзі дапамаглі нам пахаваць Алиночку ў лясочку.
- Некаторыя людзі пасля смерці хатняга ўлюбёнца не вырашаюцца заводзіць жывёл. Іншыя, наадварот, імкнуцца як мага хутчэй папоўніць страту. Калі ў вас з'явілася Фёкла?
- На наступны дзень. Раніцай мы зразумелі, што ўжо не зможам без сабакі, і паехалі па гадавальніках шукаць сапраўды такую ж, як Аліна. Мы не хацелі іншую. Аб'ехалі шмат заводчыкаў, але ўсюды прадавалі толькі маленькіх шчанюкоў. Насцю гэта не ўражвала. Справа ў тым, што яна не заспела Алінка ў шчанюковую узросце. Нарэшце мы адправіліся ў Маскоўскую вобласць, у горад Клімаўскі. У гадавальніку нам вынеслі надзвычай прыгожую шчанюкоў, але мая дачка заплакала: "Хачу Алінка!». І тады заводчыца сказала: «Мы можам паказаць вам сабачку, але толькі яна не падыходзіць для гадоўлі. У год ў яе былі цяжкія роды, шчанюкі апынуліся буйнымі, і яна не змагла разродзіцца, прыйшлося рабіць кесарава сячэнне ». Але нам і не трэба было для гадоўлі. Я іншым грошы зарабляю. Мы хацелі сабаку для душы і для любові. І тут выходзіць наша Аліна. Дакладная копія! Мала гэтага, яны нарадзіліся ў адзін дзень - 8 жніўня, толькі з розніцай у 12 гадоў. Вось якія містычныя супадзеньні бываюць! Так мы здабылі наша другое маленькае шчасце!
- Яна хутка ўлілася ў вашу сям'ю?
- Не адразу. Фёкла была не прыстасаваная для жыцця ў доме, таму што жыла ў гадавальніку, у клетцы. Яна ўсё баялася, нават не брахаў. У яе ніколі не было сваёй міскі, свайго нашыйніка. Яна не ведала, што такое спаць на канапе. Першы месяц Фёкла была такім забітым дзіцем з прытулку, а потым зразумела, што патрапіла ў добрыя рукі. Сёння яна гаспадыня ў доме і нас ахоўвае. Калі ліфт прыязджае на наш паверх, яна так гучна брэша, што суседзі кажуць: «Мы спакойныя, нам ніякай відэакамеры не трэба. Калі Фёкла падае голас, значыць, за дзвярыма нехта чужы! »
- А адкуль гэты фантастычны кот з савінымі вачыма?
- Элвісу Прэслі ўжо 12 гадоў, ён перажыў Аліну і вельмі без яе сумаваў. Кот сапраўды незвычайны, пароды аблавухі шатландскі. Аднойчы мы з Насцяй былі ў кінатэатры, а ў фае якраз праходзіла міжнародная выстава котак рэдкіх парод. Тады толькі з'явіліся аблавухія шатландскія, і выстаўлялася ўсяго адна такая кошка. Яна была з кацянём 28 дзён ад роду. Насця як убачыла гэты цуд з тварам совенка, адразу заявіла, што без яго не сыдзе. Яна нават не стала глядзець на іншых котак. Я таксама залюбавалася гэтым мультыплікацыйным персанажам з апельсінавымі вачыма і вушкамі ўніз. Кацяня каштаваў завоблачных грошай, але яго ўладальнікі мяне пазналі і пагадзіліся трохі саступіць, таму што зразумелі, што коцік патрапіць у добрыя рукі. Але ўсё роўна столькі ў мяне не было. Мы паехалі па грошы. Прыхапкам забыліся сумку, прыйшлося Элвіса пакласці ў ваўнянай шкарпэтку.
- З Элвісам здараліся прыгоды?
- Яму яшчэ не было года, калі на Насцевай дзень нараджэння з ім адбылася жудасная гісторыя. Тады было модна дарыць дзяўчынкам домік для Барбі. Нашы сябры купілі Насці вялікі двухпавярховы дом для Барбі і Кена. Падарунак насіў звязаны двухметровай шаўковай стужкай. Пакуль я рыхтавала, падавала і здымала з кагосьці кетчуп, кот таксама забаўляўся: з'еў гэтую двухмятровую стужку. Бо ўсе ў кватэры было завалена падарункамі, плюс яшчэ маса народу, мы не заўважылі прапажу злашчаснай стужкі. Увогуле, гэта быў першы і апошні дзень нараджэння ў хатніх умовах - быццам Мамай прайшоў!
- Кот адразу занямог?
- Ён злёг. Дзень ляжыць, два - ляжыць. Не есць, не п'е, пена на вуснах. На вачах ператварыўся ў анучку - паміраў. Павезлі беднага Элвіса па ветэрынарку. І ўсюды нам адмаўлялі. Ні адзін лекар не браўся, казалі ў адзін голас: «ўсыпляе!» У пятай па ліку клініцы нам пашанцавала. Там працаваў, што называецца, хірург ад бога. Ён ратаваў жывёл, якіх прывозілі ўсыпляць, і потым прыбудоўваць. Доктар сказаў: «Я ката прооперирую, а далей усё залежыць ад таго, ці зможаце вы яго выходзіць!» Як штукар, ён дастаў з кішачніка Элвіса стужку, якая стала гафрыраванай, і аддаў нам у цэлафанавым пакеце. Потым я ставіла кату кропельніцы, спала з ім на падлозе, сачыла, каб швы не разышліся.
- Іра, я ведаю, што ты дапамагаеш прыбудаваць бяздомных жывёл.
- Я таксама спрабавала даць прытулак кацянят, але мае звяры іх не прынялі. Кот рыкаў, а сабака адмаўлялася ад ежы. Яны не хочуць нас ні з кім дзяліць. Я лічу, што вельмі важна дапамагчы найденыша здабыць сям'ю. Зразумела, што пародзістыя сабакі і кошкі маюць гаспадароў і жывуць, акружаныя любоўю. А жывёлы, якія ляжаць на дарогах з перабітымі лапамі, нікому не патрэбныя. Мне балюча, калі выкідваюць на вуліцу старых, хворых гадаванцаў або кацянят, якіх выганяюць на мароз за тое, што яны падрапалі дзверы або пабіліся канапа! На міжнароднай выставе «Еўразія-2012» я дапамагала прыбудоўваць жывёл з прытулку. Там былі два шчанюка, якіх кінулі прама ў бетон, і раствор стаў застываць! Дзяўчынкі-валанцёры выпаралі іх, адмылі і прывезлі на выставу. Яшчэ была старая завадовая сабака, выкінутая паміраць. Мяне ўзрушыла левретка. Сабачку 8 гадоў, у яе дісплазію суставаў. Гаспадары прывезлі небараку на усыпленне. Цяпер яе лечаць, а потым будуць прыбудоўваць.
Я са слязамі ўмольвала людзей ўзяць бяздомную сабаку і абяцала, што буду іх бясплатна запрашаць на ўсе свае канцэрты. Рэдка аднаго атрымоўваецца прыбудаваць, а тут адразу два шчанюка патрапілі ў добрыя рукі. На Захадзе прынята браць сабаку з прытулку, калі ў хаце ёсць пародзістая.