- Вы чыталі кнігі Акуніна да пачатку працы над фільмам? Як ставіцеся да шпіёнскай жанру?
- Да жанру стаўлюся выдатна, выдатны жанр. Асабліва калі за яго бярэцца такі аўтар, як Акунін. «Шпіёнскі раман" напісаны спрытна, ліха, з цудоўным пачуццём гумару. Я зжор яго за адзін ці два вечары, дакладна не памятаю, потым узяўся за астатнія раманы пра Фандорина і глытаў іх адзін за адным з апетытам. Гэта класная жанравая ежа: інгрэдыенты якасныя, і прыгатавана ўмела.
- Члены здымачнай групы кажуць, што на пляцоўцы вы ўвесь час трымалі кнігу пры сабе, стала ў яе зазіралі, перачытвалі ...
- Для мяне гэта ў парадку рэчаў. Звычайна ў сярэдзіне здымак ці бліжэй да канца я адкладаю сцэнар, бо ведаю яго ад і да. Да таго часу ў мяне ў галаве ўжо складваецца ўласная п'еса - у ёй я і капаюся разам з рэжысёрам. Але спачатку, калі ты маеш справу з экранізацыяй, кніга вельмі дапамагае. Леў Абрамовіч Додзіна, мой настаўнік, заўсёды просіць артыстаў чытаць і перачытваць раман, па якім мы робім спектакль. Прычым не толькі падчас рэпетыцый, але і потым, калі спектакль жыве сваім жыццём. Няхай ты прачытаў яго ўжо 150 разоў, абавязкова знойдзеш нешта новае. Так было і з Акуніным.
Масква ў карціне вядомая, але месцамі ўсё ж нерэальная, што дадае «шпіёна» акунинского каларыту.
- Фёдар Бандарчук ездзіў да Акуніна, каб пагаварыць аб сваёй ролі. А вы не размаўлялі з пісьменнікам?
- Я не адважыўся, абмежаваўся зносінамі з яго кнігай, ды ў гэтым і не было неабходнасці, бо мой Дорын не такі, як у рамане, там іншы тып напісаны. Дакладней сказаць, Дорын ў фільме - гэта Дорын з рамана Акуніна, якім яго ўбачыў рэжысёр Андрыянаў і сыграў я.
- У вас з Дорын ёсць агульныя рысы?
- Дорын такі класны, што калі я зараз пачну вам пералічваць агульныя рысы, то гэта будзе выглядаць нясціпла. Але нешта ў ім і ад мяне, вядома.
- Рамантычнасць, напрыклад?
- Напрыклад, так. Для мяне прыгожа развіваецца раман з дзяўчынай, сам яго сюжэт нашмат важней апошняй кіраўніка. Хтосьці лічыць мае погляды архаічнымі, але мне яны здаюцца нармальнымі.
"Мой Дорын не такі, як у рамане".
- А што тычыцца фізічных навыкаў? Ваш герой выдатна баксуюць.
- Сцэна бокса ў фільме не такая ўжо вялікая, хвіліна-дзве, у тэлеверсіі ўсё будзе, напэўна, больш падрабязна. Перад здымкамі я займаўся боксам - спачатку ў Пецярбургу з трэнерам, а потым ужо ў Маскве з хлопцамі, якія ставілі наш бой, яго драматургію і харэаграфію. Мы з імі адпрацоўвалі тэхніку ўдару, правільную пастаноўку корпуса, рух на рынгу. Але гэта звычайная прафесійная праца, галоўная складанасць была не ў боксе. Да «Шпіёна» я гуляў у псіхалагічным кіно, як правіла, гэта былі драмы, а тут - комікс, зусім іншы жанр, іншая прырода, якой спачатку трэба было авалодаць, і таму ў першыя здымачныя дні было цяжка. Лёша (рэжысёр Аляксей Андрыянаў. - Рэд.) Па-добраму вар'яцкі рэжысёр і вялікі малайчына, ён настойліва дамагаўся ад усіх акцёраў жанравай дакладнасці, і калі заўважаў, што мы саскоквае на звыклыя псыхалягічныя рэйкі, то рашуча гэтую справу перарываў.
- Рэжысёр ахарактарызаваў жанр «Шпіёна» як «кіно са зрухам». Які зрух ён, па-вашаму, меў на ўвазе?
- У расказанай у «шпіёна» гісторыі ёсць прапанаваныя абставіны: пачатак 1941 гады, пагроза вайны. Усе ведаюць аб якая рыхтуецца нямецкай аперацыі па ўварванні на тэрыторыю Савецкага Саюза. Але гэтыя абставіны і з выгляду праўдападобныя падзеі змешчаны ў дэкарацыі ідэальнай Масквы: залітыя сонцам вуліцы, фантаны ВДНХ, гіганцкі Палац Саветаў і іншыя таталітарныя прыгажосці з знакамітага сталінскага Генплана, дырыжаблі ў небе, якія маршыруюць фізкультурнікі, якія луналі паўсюль сцягі. Нерэальнасць свету падкрэсліваецца абуральнымі анахранізмам, якія выглядаюць тут праўдзівасці любой праўды: Гітлер перагаворваецца са сваім адміралам па дапатопных Скайпе, за Дорын сочыць гіганцкая камера-махіна, а сам ён лахматы зусім не па модзе таго часу і фарсіць у штанах, як у Марлона Брандо ў фільме «У порце». Вось гэта і ёсць зрух.
- Думаеце, глядач ўсе гэтыя «зрухі» прыняў?
- «Шпіён» - вельмі іранічнае кіно, але з сур'ёзным стаўленнем да гісторыі. Там няма ні найменшай іроніі над трагедыяй, якой стала для ўсёй краіны Вялікая Айчынная вайна. Гэта фільм пра людзей, для якіх гонар, адвага, каханне - не пустыя словы.
- Калі не Дорын, каго б з герояў вы хацелі згуляць?
- Кастрычніцкага, ён класны тып. Старэйшы маёр органаў, сам прайшоў засценкі НКУС і адчуў на сабе ўсе іх жахі. Абаяльны мужык, ўлюбёнец і аматар жанчын, ведае толк у прыгожага жыцця і дарагіх рэстаранах, разумны, іранічны, але часам і кранальны, нягледзячы на ўвесь свой, здавалася б, цынізм. Яго, вядома, было б цікава сыграць, але гэтую ролю захапіў Фёдар Бандарчук, прыйшлося змірыцца. З Фёдарам было вельмі лёгка працаваць. Ён уважлівы партнёр, з ім цікава ў кадры і не сумна за кадрам. Гэтак жа як і з Аняй Чиповской, Сяргеем Газарова, Валодзем Епіфанцава, Вікай Толстоганова. Такія партнёры - гэта шанцаванне.
- На каго, па вашых адчуваннях, разлічаны гэты фільм?
- На ўсіх. І на маладых гледачоў, якія прыйдуць у кіно, і на іх бацькоў, якія дачакаюцца чатырох серый па тэлевізары. Вось я гляджу, выкажам здагадку, «Артыста», і мне хочацца быць такім жа: так любіць, так адбіваць чачотку, мець такую ж гонар (толькі каб яна не ператваралася ў ганарыстасць) і гэтак жа сябраваць з сумленнем. Спадзяюся, наш «Шпіён» прымусіць усіх, хто яго ўбачыць, выпрабаваць падобныя пачуцці.