«Цяпер Сярожа ўмее і пісаць, і чытаць, і лічыць, чым я вельмі ганаруся. Лерочка ня адстае, бо займаюцца яны разам. Вучыліся ўсім дома: часткова з бабуляй і дзядулем, часткова са мной. Настаўніца нават насварылася мяне, калі даведалася, што Сяргей ужо ўсё ўмее. Сказала: «Спыніцеся, яму ж будзе сумна!» Але я спадзяюся, што такога не адбудзецца, і ён будзе з цікавасцю вучыцца. Я прынцыпова адмовілася ад дзіцячых садкоў і іншых казённых устаноў, бо дзецям прыйшлося доўга прывыкаць да таго, што яны зараз жывуць дома. Пасля ўсынаўлення быў моцны страх, што яны зноў застануцца адны, што я іх кіну. Таму гаворкі пра дзіцячым садку не вялося. Затое гурткоў і секцый было дастаткова.
Сярожа чакае пачатку навучальнага года і вельмі хоча ў школу. Мы разам ездзілі за канцылярыяй. Форму нам замовілі на ўвесь клас, а ранец падаравалі. Ён выкананы ў выглядзе аўтамабіля, вельмі прыгожы. І Сярожы, як любому хлапчуку, ужо карціць ўзяць гэты ранец і пощеголять з ім.
Мы правялі яшчэ і невялікую перастаноўку ў яго спальні, зрабілі працоўнае месца. Прычым рабіла я гэта па ўсіх правілах фэн-шуй. Напрыклад, стол нельга ставіць у кут або да акна. Ідэальны варыянт - калі дзіця сядзіць спіной да сцяны і тварам да ўваходных дзвярэй - тады ён будзе бачыць усіх, хто ўваходзіць, а сцяна дасць пачуццё абароненасці. Ну, а таксама важна, каб пакой быў добра асветлена і не было цёмных кутоў.
Мне здаецца, што я перажываю з-за першае верасня больш, чым Сярожа. Для яго гэта новы цікавы этап, а для мяне - хваляванні па ўсіх падставах. Як ён сыдзецца з аднакласнікамі, як знойдзе агульную мову з настаўніцай, як будзе сябе адчуваць, знаходзячыся палову дня удалечыні ад дома. Ну і я ж буду сумаваць!
У наступным годзе ўсё паўторыцца зноў, і першаклашкі тады стане Лера, якая ў гэтым годзе разам з намі будзе праводзіць брата ў школу. Мае дзеці растуць, гэта вялікае шчасце, і нічога больш каштоўнага і важней проста не можа быць ".