- Аляксандр, наколькі з энтузіязмам вы ўспрынялі ідэю стаць вядучым праграмы «Сусветны рынак»?
- Выдатна ўспрыняў гэтую ідэю, як і ідэю самой праграмы. Дзякуючы «хіпстэрам», якія развілі гэтую тэму, цяпер на рынкі наогул пачалася мода. Яшчэ пяць гадоў таму яны не былі настолькі цікавыя шырокай публіцы. Вядома, туды заўсёды хадзілі людзі, але, у асноўным, старэйшае пакаленне, бабулі, якія яшчэ памятаюць рынкі з часоў Савецкага Саюза. Але рынкі - гэта ж яшчэ і таваразварот. Таму нейкі час назад разумныя людзі паставілі перад сабою задачу - зацягнуць на рынкі моладзь і зрабіць іх моднымі. І вось пры дапамозе хіпсцераў, якія ўкараніліся ў гэтую стылістыку, яны зноў сталі папулярнымі. Прычым усё гэта цяпер у добрых еўрапейскіх традыцыях, так што наведванне рынкаў становіцца вельмі цікавым баўленнем часу.
- блышыныя рынкі, напрыклад.
- Так, гэта як схадзіць у музей. У кожным еўрапейскім горадзе ёсць свой блышыны рынак, і вельмі шмат на якіх мы пабывалі. У Італіі, напрыклад, на іх вельмі шмат старадаўняй мэблі. Калі там разбіраюць старыя дамы, з іх выносяць зусім дзівосную мэбля, якой па 100-150 гадоў, і яна прадаецца практычна задарма. А ў Антвэрпэне на мяне зусім незгладжальнае ўражанне вырабіў «Рынак даўжнікоў». Там, калі чалавек пратэрмінаваў плацёж у банк або завінаваціўся крэдытнай арганізацыі, з ім не цацкацца, а прыходзяць дадому і апісваюць літаральна ўсё маёмасць, якое ёсць у кватэры. Потым раз у тыдзень усё гэта выносіцца на цэнтральную плошчу, дзе ўладкоўваецца распродаж «рэчаў-даўжнікоў». Самае смешнае, што там можна сустрэць, напрыклад, паўпачка парашка або паўбутэлькі алкаголю, заткнуць коркам. У Брусэлі мы здымалі самы буйны рынак срэбра ў Еўропе. Там каштоўнасцяў на сотні мільёнаў еўра, а людзі іх проста стаяць і прадаюць на вуліцы. Па сваім стане антыкварыят там - самы лепшы ў Еўропе. Посудзе можа быць па 100-200 гадоў, яна начышчаная да бляску і прадаецца цэлымі камплектамі, з-за чаго на яе ў геаметрычнай прагрэсіі расце цана. З расійскіх рынкаў нядрэнны блышыны рынак у Растове-на-Доне. Там і казачае зброю прадаецца, і антыкварныя воінскія знакі, і вельмі шмат казачай начыння. Яны ж там - баявыя хлопцы. Прычым усё гэта рэальныя рэчы. Можна сустрэць, напрыклад, нямецкую каску часоў Першай сусветнай са следам казачай шашкі. Пра нумізматыку я наогул не кажу, ды і па дробязі - ліхтары, лямпы, ключы, гузікі. Хоць гэтага-то дабра ўсюды досыць. Яшчэ там маецца прадуктовы рынак «Стары базар» з мясцовай рукалы, хамон і выдатнай рыбай.
Здымка праграмы пра плывучым рынку. Фота: Instagram.com/pryanikov_alexander.
- Колькі краін вы наведалі за час існавання праекта?- Дзе-то 20-25. А прыкладам сярод усіх рынкаў для мяне стаў рынак Матхаллен ў Осла - самы сучасны ў Еўропе, які адкрылі два гады таму. У мяне ёсць мара, каб уся Расея была пакрыта прыкладна такімі рынкамі. Там цалкам выкаранены «інстытут перакупшчыкаў», і вытворцы прадаюць сваю прадукцыю напрамую. Груба кажучы, купляючы яблычны сок, вам раскажуць пра яблыню, з якой яго зрабілі. А набываючы сыр, вы даведаецеся пра «унікальную» карову, якая пасецца на ўнікальным лузе, і нават пра яе «унікальнага» пастуха. Ну і гэтак далей. Там уся лінейка прадукцыі такая.
- Па фармаце праграмы вам даводзіцца ўвесь час гандлявацца ў кадры. Наколькі гэта ўласціва вам, як чалавеку, як асобы? Ці вы гэта робіце спецыяльна на камеру?
- Спачатку мне гэта было цяжкавата, калі я асвойваў фармат. Таму што да гэтай праграмы я ніколі столькі часу на рынках не праводзіў. Як і любы чалавек, я спачатку саромеўся гандлявацца, таму што калі ўжо гэта рабіць, то трэба, каб гэта было абаяльна. Наколькі ты здолееш знайсці агульную мову з прадаўцом, настолькі ён табе зніжку і зробіць.
- А рэчы, якія вы купляеце падчас здымак, усе прызначаныя для вашага асабістага карыстання?
- Не, гэта ўсё захоўваецца на складзе ў нашай тэлекампаніі. Па вялікім рахунку, калі мы скончым здымкі, я планую спрадаць іх на якім-небудзь дабрачынным аўкцыёне і ўвесь прыбытак пусціць на добрыя справы. Мне здаецца, гэта будзе нядрэнны фінал праграмы. Я б, напрыклад, падрыхтаваў групу адораных рабят або выхаванцаў дзіцячага дома ў падарожжа. Такія паездкі пашыраюць кругагляд і фармуюць прытомнасць.
За час існавання праграмы «Сусветны рынак» Аляксандр пернік пабываў больш чым у 20 краінах. Фота: Instagram.com/pryanikov_alexander.
- Вы ж і самі з'яўляецеся бацькам са стажам.- Так, я - двойчы бацька. У мяне сын і дачка.
- Праграма «Сусветны рынак» выходзіць на канале «Мая планета». Але ў вас ёсць і паралельнае ніве - вы працуеце яшчэ і на канале «Мама».
- Так, паміж сабою мы называем яго «MTV пра дзяцей». Таму што туды паклікалі ўсіх вядучых, якія ў свой час пачыналі музычнае тэлебачанне. І нас працягвае глядзець наша аўдыторыя, якая тады была яшчэ школьніцамі, а цяпер ужо стала матулі. І мы для іх па-ранейшаму аўтарытэты.
- Ваш прыход на музычнае тэлебачанне быў абсалютна лагічным - вы ж скончылі Гнесинское вучылішча па класе музычнай камедыі, пасля якога яшчэ два гады працавалі на Брадвеі. Гэта значыць з фарматам музычнага шоу знаёмыя не па чутках.
- Так, я лічу, што з Брадвеем мне пашанцавала. Я адразу трапіў у сур'ёзны шоў-бізнэс, і гэта была для мяне выдатная школа.
- Ці падтрымліваеце свае музычныя навыкі?
- Перыядычна для сяброў я нешта музікуе. Я дастаткова нядрэнна гуляю на барабанах і да гэтага часу часам раблю гэта для душы. Адзін з такіх момантаў нават увайшоў у здымку праграмы «Сусветны рынак», калі я сеў за барабанную ўстаноўку ў Тунісе. Тое, што я - музыка па адукацыі, у нейкай ступені мне дапамагае. Гнесинское вучылішча мае вельмі добрую рэпутацыю, і гэта фармуе цябе, як асоба.
Аляксандр пернікаў з дачкой Палінай і сынам Аляксандрам. Фота: Instagram.com/pryanikov_alexander.
- Аляксандр, а як вас змяніла бацькоўства?- Бацькоўства - гэта калі ты пачынаеш па-сапраўднаму разумець, што людзі ўкладаюць у слова «каханне». Таму што пакуль у цябе няма дзяцей, ты не ведаеш, што такое - кахаць па-сапраўднаму. Рэкамендую зрабіць гэта ўсім, інакш вы так і не адчуеце гэтага шчасця.
- Пры вашым працоўным графіку застаецца паўнавартаснае час на сям'ю?
- Ой, вось ужо не пытайцеся. Тут, што называецца, у кожнай хатцы - свае бразготкі. (Смяецца.) Да майго графіку ўсе ўжо прывыклі.
- Вы - ня свецкі персанаж. У тым сэнсе, што не з'яўляецеся ні на якіх мерапрыемствах проста так.
- Мне гэта надакучыла яшчэ ў маладосці. Мне цяпер ужо 45, а перастаў я на іх хадзіць гадоў з 25. І паверце, за 20 гадоў там нічога новага не здарылася. Ўтрымання там ніякага няма. Прасцей уладкаваць дзе-небудзь міжсабойчык з сябрамі. А проста так наведваць тусоўкі - гэта сумна.
- Як праходзяць вашы сумесныя выхадныя з сям'ёй?
- Мы жывем за горадам, таму і на роварах ганяем, і на конях ездзім. У мяне ў сына з дачкой розніца ва ўзросце сем гадоў, таму ім цікавыя розныя рэчы. З дачкой нядаўна мы з'ездзілі ў Крым. А з сынам можам у пейнтбол схадзіць пагуляць. Дзяўчынцы гэта не трэба, ёй пакуль 13 гадоў, а гэта самы «дзявочы» век.
«Я дастаткова нядрэнна гуляю на барабанах і да гэтага часу часам раблю гэта для душы. Адзін з такіх момантаў нават увайшоў у здымку праграмы «Сусветны рынак». Фота: Instagram.com/pryanikov_alexander.
- Вы ёй карону, дарэчы, антыкварную ня падарылі, якую ў Растове-на-Доне на рынку купілі? Сімпатычная вельмі.- А-а-а-а. (Смяецца.) Не, я яе здаў на склад.
- Аляксандр, ну, а жонка вамі ганарыцца або трошкі шкада ёй, што вы ўвесь час на працы?
- Паспрабаваў бы ён мною ня ганарыцца! Такім, як я, па-мойму, не ганарыцца немагчыма. (Смяецца.) У мяне ж усё-такі і рэпутацыя ў прафесіі ёсць, і я, у рэшце рэшт, дарослы мужык, не апошні чалавек на гэтай Зямлі. Вядома, наўпрост я яе пра гэта ніколі не пытаўся, але я ж гэта адчуваю. У яе на твары ўсё напісана.