- Іван, вы з дзяцінства марылі стаць артыстам ці, як большасць хлапчукоў, задумваліся аб прафесіі ваеннага або пажарніка?
- Я марыў аб прафесіі кіроўцы трамвая: ўяўляў, як сяджу сярод рычагоў і кнопачак, вязу вялікую грымучая машыну з пункта А ў пункт В - рамантыка. (Усміхаецца.) І вось некалькі гадоў таму мае дарагія прыхільнікі падарылі мне сертыфікат на кіраванне трамваем у трамвайным парку! Я больш за гадзіну ўвасабляў у жыццё свае дзіцячыя мары, так што, можна сказаць, гештальт зачынены! (Смяецца.)
- Кажуць, што музычны густ чалавека шмат у чым вызначае тое, што гучала ў яго доме ў дзяцінстве. Што слухалі вашыя бацькі, і ці паўплывалі іх перавагі на ваша музычнае станаўленне?
- У нашым доме шмат спявалі: гарадскія рамансы і рускія народныя песні. У мяне ў распараджэнні быў прайгравальнік «Юнацтва 101» і шмат пласцінак, асаблівую перавагу я аддаваў Раберціна Ларэці і Алегу Анофриеву.
"Схадзіць на мюзікл на Брадвеі - гэта як убачыць Статую Свабоды"
- Ёсць меркаванне, што расейская музыка адстае ад, скажам, амерыканскай гадоў на 30. А як ідуць справы з мюзікламі - ці далёка нам да Брадвея?
- Баюся, што далёка! Там - гэта велізарная індустрыя, машына, не спыняў працу ні на хвіліну. Сотні спектакляў ідуць адначасова ў сотнях тэатраў, і ўсюды ёсць свой глядач, амаль усе залы запоўненыя. Пры гэтым паралельна сотні пастановак у працы. Гэта культура, якую стваралі дзесяцігоддзямі. Схадзіць на мюзікл на Брадвеі - гэта як убачыць Статую Свабоды, прыляцеўшы ў Амерыку, - абавязковая праграма для турыстаў і класічнае баўленне часу мясцовага насельніцтва. І практычна ўсе спектаклі пастаўлены і выконваюцца на вельмі высокім узроўні. Мы ў Расіі яшчэ толькі ў пачатку шляху, і ён цярністы. У нас няма дастатковай моцы, вопыту, напэўна, каб пайсці па шляху амерыканскіх калегаў. Патрэбныя прафесіяналы - пастаноўшчыкі, рэжысёры, асаблівая акцёрская школа. Тут пакуль па пальцах можна палічыць прафесіяналаў. Акрамя таго, якасная пастаноўка з касцюмамі і дэкарацыямі - гэта вялікія грошы, патрэбныя небудзь дапамогу дзяржавы, альбо інвестары, якія пакуль лічаць дадзены жанр зонай рызыкі. Усё, на што нам даводзіцца разлічваць, - гэта каб тыя, хто ўзяўся за працу ў гэтым кірунку, не спыняліся.
"Дэман Анегіна"
Фота: Таццяна Миловидова
- Ваш рэпертуар складаецца пераважна з кавер-версій сусветных і расійскіх хітоў. Ці няма ў планах думак запісаць свой арыгінальны матэрыял? Супрацоўнічаеце вы з кімсьці з аўтараў або кампазітараў?
- Мой рэпертуар складаецца не толькі з кавер-версій, у мяне ёсць і рамансы, і рускія народныя песні, і аўтарскі матэрыял. Іх не вельмі шмат, але я заўсёды знаходжуся ў пошуку. На пастаяннай аснове я ні з кім не супрацоўнічаю, але разумею, як важна артысту знайсці свайго аўтара, а калі яшчэ і ў тым жанры, які мне імпануе - ідэальна. У мяне ёсць прапановы на песні з серыі «ты мяне любіш, я цябе таксама, наша любоў ні на што не падобная», але гэта не мая гісторыя. У мяне ёсць некалькі песень, якія я магу лічыць сваімі, я іх пяшчотна люблю, і яны, несумненна, калі-небудзь ўвойдуць у мой першы альбом.
- У вас не так даўно склаўся нечаканы творчы тандэм «Браты па музыцы» - з амерыканскім акцёрам Дрю Сэричем. Як прыйшла ідэя, як падбіраўся рэпертуар?
- Гэты праект уключае ў сябе на сённяшні дзень двух выканаўцаў - вашага пакорлівага слугу і майго калегу па «цэху», па ролі Кролока ў «балі вампіраў», амерыканскага акцёра і музыканта Дрю Сэрича, які ўжо доўгі час жыве ў Еўропе. За музычнае суправаджэнне адказвае кампазітар, аранжыроўшчык і дырыжор Яўген Загот з яго Stage Orchestra, а таксама дапамагае забойны склад бэк-вакалістаў. Ідэя прыйшла да нас з самага першага знаёмства з Дрю ў Санкт-Пецярбургу. Наш рэпертуар як раз і складаецца пераважна з кавер-версій сусветных хітоў рока, а таксама аўтарскіх песень і мюзіклаў, вядома, куды без іх. 7 красавіка адбудзецца ўжо трэці канцэрт «Братоў па музыцы».
"Джекилл і Хайд"
Фота: Уладзімір Нішчымнае
- Акрамя таго, што вы запатрабаваны артыст, вы яшчэ і шматдзетны бацька. Як праводзіце час з дзецьмі?
- Агульная татальная занятасць вельмі адбіваецца на рэгулярнасці нашага зносін з дзецьмі. Я шчыльна заняты ў пастаноўках, яны - і ў агульнаадукацыйнай школе, і ў музычнай, займаюцца ў тэатры. Таму бачымся мы не так часта, як хацелася б, але маем зносіны пастаянна, і я стараюся хоць бы адзін свой адпачынак праводзіць разам з імі.
- Якое месца ў вашым жыцці займае спорт?
- Я асабліва не займаўся спортам аж, напэўна, да 2012 года. А потым паспрабаваў - і мяне, што называецца, накрыла. (Смяецца.) Зараз я стараюся рэгулярна хадзіць у залу, некалькі гадоў таму пачаў бегаць, а ў мінулым годзе ўжо прыняў удзел у трох марафонах, пераадолеўшы дзве дыстанцыі па дзесяць кіламетраў і адзін паўмарафон. Я раблю зарадку, абліваюся халоднай вадой. Зараз спорт - гэта частка мяне, мне гэта прыносіць масу станоўчых эмоцый і энергіі.
- Пра што марыць артыст Іван Ожогин?
- О свеце ва ўсім свеце і аб трыўмфе музыкі над мітуснёй!