1. Здымак зроблены на Цэнтральным тэлебачанні ў 1992 годзе. Гэта момант здымак телебалета «Евангелле для злога». Дакладней, жанр у гэтага твора быў асаблівы - фільм-араторыя. Ставіў яго Уладзімір Васільеў. Ён жа танцаваў галоўную партыю. Нам з Алінай Захариной, гэта яна са мной побач на фота, таксама дасталіся цікавыя характэрныя ролі.
Фота: асабісты архіў Мікалая Андросова.
2. Мне дваццаць гадоў, і я ў Парыжы, на плошчы Згоды! Можаце ўявіць, якім гэта было падзеяй для савецкага хлопца ў 1984 годзе? Фантастычным. Апынуўся я там на гастролях у складзе Дзяржаўнага акадэмічнага ансамбля народнага танца СССР. У руках у мяне прасценькая кінакамера. Ёю я здымаў прыгажосці французскай сталіцы.
Фота: асабісты архіў Мікалая Андросова.
3. Гэты здымак Cделайте ў 1941 годзе. На ім - дзядуля, бабуля і мой бацька, якому цяпер восемдзесят тры гады. Калі дзед Міхаіл ішоў на фронт, ён адрэзаў ад фатаграфіі сваю жонку Ганну, маю бабулю, і насіў яе вобраз у кішэні гімнасцёркі ўсю вайну. Прыйшоў жывым. І бабуля вярнулася на агульны здымак: дзве яго часткі былі акуратна пашытыя ніткамі.
Фота: асабісты архіў Мікалая Андросова.
4. У 1986 году Ігар Аляксандравіч Майсееў накіраваў мяне даваць урокі ў Парыжы, у Школе характэрнага танца Ірыны Гржебиной. Яна танчыла ў пачатку XX стагоддзя ў самога Міхаіла Фокіна ў «Палавецкія скокі» наложніцу. Уяўляеце? І вось я, малады, 22-гадовы, прыехаў у яе школу вучыць французаў рускаму танцу ...
Фота: асабісты архіў Мікалая Андросова.
5. 1999 год. Мы з Маяй Плісецкай на рэпетыцыі балета «Канёк-Гарбунок», які я ставіў у Вялікім тэатры. Мы абмяркоўваем, што і як павінна быць у спектаклі, бо там музыка Радзівона Шчадрына. Дарэчы, на рэпетыцыі «Канька-гарбунка» адбылося знаёмства Маі Плісецкай з яе будучым мужам у 1958 годзе.
Фота: асабісты архіў Мікалая Андросова.
6. Мой першы год у ансамблі Ігара Майсеева. З сямі гадоў я захапляўся танцамі. Бацькі не мелі дачынення да гэтага мастацтва. Яны тэхнічныя работнікі, але мяне і брата творча ўтваралі. У 1982 годзе я скончыў харэаграфічную вучэльню і яшчэ за год да выпуску быў залічаны ў трупу Ігара Майсеева. У яго ансамблі я правёў дзесяць незабыўных гадоў жыцця.
Фота: асабісты архіў Мікалая Андросова.
7. Дзе толькі не давялося пабываць за гады працы, з кім толькі не зводзіў лёс! Напрыклад, з гэтымі каларытнымі мужчынамі, артыстамі з Аўстраліі, я пазнаёміўся на гастролях у Ганконгу. Сімпатычныя прыязныя хлопцы, нягледзячы на ваяўнічы выгляд.
Фота: асабісты архіў Мікалая Андросова.
8. З Андрыс Ліепа мы сябруем. Гэты здымак зроблены ў 1997-м. На ім мы абодва - удзельнікі кінематаграфічнага балетнага праекта «Вяртанне Жар-птушкі», арганізатарам і рэжысёрам якога быў Андрыс. Дарэчы, менавіта ён пазнаёміў мяне з Карлай Фраччи, з якой я працую цяпер. Гэтая ўзрушаючая жанчына, партнёрка Нурыева, Барышнікава, працягвае танчыць у семдзесят пяць гадоў!
Фота: асабісты архіў Мікалая Андросова.
9. Я стаю на фоне знакамітай Пізанскай вежы. Там, у Італіі, у мінулым годзе я ставіў спектакль, прысвечаны 95-годдзю Таніна Гуэрра, вялікага драматурга, паэта, пісьменніка, філосафа, аўтара сцэнарыяў да ўсіх фільмаў Феліні. Вось выдаўся перапынак у працы, і я вырашыў пазнаёміцца са славутасцямі.
Фота: асабісты архіў Мікалая Андросова.
10. У 2001 годзе мне пашчасціла быць харэографам музычнага спектакля «Мадлен, спакойна» рэжысёра Рамана Козака, у якім Людміла Маркаўна згуляла галоўную ролю. Да гэтага часу захоўваю афішу гэтага спектакля. Гурчанка была найцікавым чалавекам і найвялікшым прафесіяналам.
Фота: асабісты архіў Мікалая Андросова.