«На Балі мы адпачывалі даўжэй, таму, напэўна, і уражанняў засталося больш. Балийцы вельмі добразычлівыя і гасцінна. А яшчэ вельмі рэлігійныя. Балі - адзіны востраў у Інданэзіі, дзе пераважная большасць жыхароў - індуісты. У іх бясконцае мноства святаў, вось і мы трапілі на свята Поўнай Месяца. Храмы былі ярка ўпрыгожаны, прыбраныя жыхары спяшаліся на малітву і неслі з сабой прынашэньня багам Брахма, Шыве і Вішну. Нам таксама было вельмі цікава зірнуць - і нас з ўсмешкамі праводзілі ўнутр; балийцы з сімпатыяй ставяцца да турыстаў, якія цікавяцца іх традыцыямі. Адзіная ўмова: і мужчынам, і жанчынам належыць надзець саронг - гэта палатно, які абгортваецца вакол таліі накшталт спадніцы. Без спадніцы ў храм не пусцяць!
На Балі Сафія пасябравала з чарапахамі. .
На выспе многа храмаў, якія прысвечаны малпам. Нахабныя макакі шануюцца як святыя жывёлы і жывуць у поўнай ўсёдазволенасці. Садзяцца турыстам на шыю ў літаральным сэнсе слова! У майго мужа выцягнулі з заплечніка кашалёк з грашыма, а ў нейкай дамы сцягнулі з галавы капялюш і пацягнулі яе на дол. Але назіраць за імі, вядома, вельмі пацешна, людзі покатываются са смеху.
У нас у сям'і ёсць традыцыя - прывозіць з кожнага падарожжа карціну. На Балі ўстаў пакутлівае пытанне, што купіць, - настолькі шматстайны быў выбар. Балийцы - вар'яцка таленавітая нацыя. Кожны другі - альбо мастак, альбо разьбяр па дрэве, альбо майстар па батыку, альбо ювелір. Выстаяць перад творамі немагчыма, ды і не трэба. Трэба купіць, любавацца і ўспамінаць! "