Яшчэ ў мінулым годзе, калі азербайджанскі дуэт «Ell & Nikki» з 221 ачком заняў першае месца, было ясна, што паездка армянскай дэлегацыі ў Баку пад пытаннем. У канцы лютага 2012 года з'явілася адкрыты ліст за подпісам двух дзясяткаў самых вядомых у Арменіі музыкаў, у якім яны заклікалі байкатаваць конкурс у сталіцы Азербайджана. А ўжо ў пачатку сакавіка краіна афіцыйна адмовілася ад удзелу ў «Еўрабачанні». Рэакцыя рушыла ўслед толькі ў траўні, калі Еўрапейскі вяшчальны саюз вырашыў аштрафаваць Арменію за адмову прыехаць на фестываль. Нягледзячы на адсутнасць армянскіх артыстаў у конкурсе, Арменіі прыйдзецца ўнесці поўны ўнёсак за ўдзел у «Еўрабачанні» і яшчэ 50% ад гэтай сумы ў якасці штрафу. Акрамя таго, каб краіна змагла пахваліцца сваімі талентамі ў музычным спаборніцтве на наступны год, Арменія павінна будзе паказаць па тэлебачанні фінал конкурсу ў прамым эфіры.
Расея ў гэтым годзе выступае на «Еўрабачанні» у 16-ы раз, дэбютаваўшы ў 1994 годзе разам са спявачкай Машай Кац. За гэты час наша краіна таксама паўдзельнічала ў некалькіх скандалах. Першы здарыўся ў 1996 годзе, калі расійскага спевака Андрэя Касінская не дапусцілі да конкурсу з-за невялікага ліку балаў у адборачным туры. Праз два гады адбылася падобная гісторыя. Толькі на гэты раз права прадстаўляць Расію на «Еўрабачанні» пазбавілі Таню Овсіенко. У якасці жэсту ў адказ была адмова паказваць конкурс у эфіры. У выніку Расію пазбавілі права ўдзелу і ў 1999 годзе. Наступны канфлікт здарыўся ў 2003-м, калі на еўрапейскі музычны агляд адправілася група «Тату». Расейцам не спадабалася, што Ірландыя выдала вердыкт журы, а не вынік галасавання гледачоў. Аднак на расійскія абурэння ніхто не звярнуў увагі. У 2007 годзе страсці кіпелі ўжо вакол Веркі Сярдзючкі і яе прыпеву: ці то «Lasha Tumbai», ці то «Russia Goodbye». У Фінляндыі Сярдзючцы песенка прынесла другое месца, а ў Расіі - эфірны байкот.
Андрэй Данілка (Верка Сярдзючка). Фота: Сабіна Дадашева.
У некалькіх гучных скандалах быў замяшаны і Ізраіль. Так, у 1978 годзе на конкурсе, які праходзіў у Францыі, перамог ізраільскі спявак Изхар Коэн, што вельмі негатыўна ўспрыняла Іарданія. Яшчэ да падліку галасоў у арабскай дзяржаве замест выступу Коэна транслявалі прыгожы букет кветак. А калі стала ясна, што выйграе ізраільцянін, то эфір і зусім спынілі нібыта па тэхнічных прычынах. На наступны дзень у Іарданіі было абвешчана, што перамог музыкант з Бельгіі Жан Валле, на самай справе які заняў другое месца. Праз 20 гадоў, у 1998 годзе, у Ізраілі з-за фестывалю разгарэўся яшчэ адзін не абы-скандал. На гэты раз бунт паднялі артадаксальныя габрэі, якія былі ў шоку ад таго, што іх дзяржава на міжнародным музычным спаборніцтве будзе прадстаўляць спявачка-транссэксуал Дана Інтэрнэшнл. На злосць усім Дана заняла першае месца. Дарэчы, на наступны год з-за яе была перарвана цырымонія ўзнагароджання шведскай спявачкі Шарлоты Пэрэлі. Справа ў тым, што Дана, якая выйшла на сцэну як пераможца папярэдняга конкурсу, не ўтрымалася на высокіх шпільках і павалілася на падлогу.
Бадай, самай актыўнай скандалістка на «Еўрабачанні» можна назваць Італію. Хоць ёй, вядома, як удзельніцы першага конкурсу 1956 года шматлікае дазволена. У першы раз Італія выказала незадаволенасць ў 1981-м і на два гады страціла да «Еўрабачанні» ўсялякі інтарэс. У другі раз байкот быў абвешчаны ў 1986 годзе, і на два гады - у 94-м. А ў 1997 годзе краіна вярнулася ў конкурс, але потым без усялякіх тлумачэнняў сышла ў цень на 14 гадоў. Усе гэтыя гады журналісты называлі розныя прычыны дэмаршу. Найбольш праўдападобнай версіяй было тое, што краіна хоча больш увагі надаваць свайму ўласнаму фестывалю ў Сан-Рэма. Праўда, у 2011 годзе Італія зноў вярнулася на «Еўрабачанне». І даволі ўдала. Італьянец Рафаэль Гуалацци заняў на конкурсе другое месца.
Рафаэль Гуалацци. Фота: Vk.com.
У 1968 годзе ў Вялікабрытаніі выбухнуў скандал з-за непаваротлівасці Нарвегіі, якая, не паспеўшы падлічыць усе галасы, выдала толькі папярэднія вынікі. Як пісалі ў газетах, канчатковыя дадзеныя моцна адрозніваліся ад раней абвешчаных. Тады выйграла Іспанія. Але яе карону пераможцы ніхто аспрэчваць не стаў. Дарэчы, падобны інцыдэнт здарыўся за год да гэтага з самай Вялікабрытаніяй. Вядучая абвясціла родную краіну пераможцай, не дачакаўшыся канчатковага выніку галасавання. Але яна не памылілася.
«Еўрабачанне» 1969 года прынёс прыхільнікам конкурсу вельмі незвычайны сюрпрыз. Пераможцамі сталі адразу чатыры краіны: Іспанія, Галандыя, Францыя і Вялікабрытанія. Паколькі брытанцы, якія перамаглі ў 67-м, і іспанцы, якія атрымалі верх у 68-м, ужо прымалі ў сябе конкурс, а французы рабілі гэта тройчы - у 59-м, 61-м і 63-м, - першымі назвалі галандцаў. Але гэта не палепшыла крыўду фінаў, нарвежцаў, шведаў і партугальцаў, якія на наступны, 1970 г. год наадрэз адмовіліся спяваць на конкурсе. Ім спатрэбілася яшчэ 12 месяцаў, каб астыць ад незразумелага галасавання, які прывёў да гэтак дзіўным вынікам.
У 1971 годзе на конкурсе перамагла французская спявачка Севярын, якая выступала пад сцягам Манака. Аднак гэта маленькае дзяржава не змагла стаць паўнапраўным гаспадаром конкурсу на наступны год, паколькі ў ім не знайшлося ніводнага падыходнага для такога мерапрыемства канцэртнай залы. Ліхтэнштэйн не повезло яшчэ больш. Княства двойчы спрабавала падаць заяўку на ўдзел у конкурсе - ў 1969 і 1976 гадах - і двойчы атрымлівала адмову. Справа ў тым, што ў Ліхтэнштайну да 2008 года не было ніводнага нацыянальнага канала, што з'яўляецца абавязковай умовай рэгістрацыі на «Еўрабачанні». Але нават цяпер, атрымаўшы свой канал, гэтая краіна ніяк не збярэцца з духам, каб паказаць на міжнароднай сцэне свае таленты.