Святлана Святлічная стала ахвярай няшчаснага выпадку. Актрыса давала інтэрв'ю аднаму з тэлеканалаў у двары свайго дома. Аднак штатыў, на якім трымаўся сафіт, апынуўся дрэнна замацаваны і зваліўся прама на галаву 80-гадовай артыстцы. Таксама былі пашкоджана калена і спіна. Цяпер акторка вымушана амаль увесь час праводзіць дома, праходзячы курс лячэння. Аб сваім самаадчуванні і апошніх навінах з жыцця яна распавяла ў эксклюзіўнай размове.
- Святлана Апанасаўна, мільёны прыхільнікаў хвалююцца: як цяпер ваша самаадчуванне?
- Усё вельмі сур'ёзна. Гэта было 1 ліпеня, у дзень галасавання. Да мяне прыехалі як раз у той момант, калі я збіралася ісці на ўчастак. Раптам званок па тэлефоне: «Святлана Апанасаўна, мы прыехалі». Сказалі, што тэлевізійшчыкі, якія хацелі б узяць інтэрв'ю пра Арловай і пра Дворжецком - ён быў у нас дома, мы з ім працавалі ў адным спектаклі. Я сказала ім, што так не паступаюць: мне не 18 гадоў, і каб даваць інтэрв'ю, я павінна быць у форме, я павінна прадумаць, як апрануцца. Прасілі ў кватэру пусціць, я не пагадзілася. Здымалі на вуліцы. І калі гэта ўсё здарылася, я страціла прытомнасць, увогуле-то. Галава, калена, плячо, рэбры і пазваночнік пацярпелі. І, галоўнае, тэлевізійшчыкі ўцяклі. Яны ўцяклі, а я сабралася з сіламі і сама сабе выклікала «хуткую дапамогу». Я думала, што пасля ўсяго не змагу хадзіць, хвалявалася, што не змагу нават размаўляць. Але цяпер я крыху лепш сябе адчуваю. Напэўна, таму што я цяпер жыву не адна, а з катом Філам, якога мне падарылі. Ён на мяне і на ўсе мае непрыемнасці вельмі добра дзейнічае. І я разумею, што ён адчувае, што ў мяне надыходзіць паляпшэнне. У мяне ў раёне тры паліклінікі, і там вельмі добрыя доктара, лечаць мяне. Я калі кладуся спаць, думаю: няўжо гэта са мной здарылася? Можа, гэта сон, і я прачнуся заўтра?
- Які дыягназ вам паставілі лекары пасля інцыдэнту?
- У мяне было страсенне мозгу. Як галава засталася на плячах? Не ведаю. Сумленнае слова! Я - чалавек веруючы, і пасля таго, што здарылася, калі змагла, пайшла ў храм. Я яшчэ малюся дома. Але для таго, каб усё гэта дапамагала, трэба быць вельмі сумленным у веры сваёй. А Ісусавага малітва дапамагае аднаўляць памяць - у мяне ж і памяць пагоршылася. Але я вось успамінаю словы, цяпер ужо лепей стала. Наогул, у маім узросце я ўжо зусім іншы чалавек, у мяне іншыя мэты ў жыцці, сэнс іншай і радасці іншыя. Мне здаецца, што мне яшчэ трэба час - і я адноўлены з божай дапамогай і добрымі людзьмі. Так што мне дапамагаюць малітвы, кот і добрыя людзі. Але іх усё менш і менш, нават у мяне.
- А хто прыходзіў да вас за апошні час?
- Артысты, спевакі, нават Дзіма Білан у мяне быў. Гэта было нечакана. Мне патэлефанаваў мой сябар, які падарыў мне ката Філа, і сказаў, што ён прыедзе, але не адзін, а з Дзімам Біланам. Я з Дзімам неяк сустракалася на канцэртах, дзе мне ўручалі ўзнагароду «Абраз стылю». Мне яе двойчы давалі. Я там чытала вершы, а следам выходзіў Дзіма Білан і спяваў свае песні. Мне вельмі падабаецца, як ён працуе. Была ў яго адна непрыемнасць, за якой я таксама назірала: ці то яго напаілі, ці то ён сам сербануў, але я так перажывала! Наогул, да мяне людзі добра ставяцца, але калі браць нашу творчасць - вельмі шмат зайздроснікаў і вельмі шмат пошласці. Гэта я кажу з пазіцыі чалавека, якому 80 гадоў.
Святлана Святлічная: "У мяне пачалася непрыемная паласа ў жыцці"
INSTAGRAM.COM/SVETLANASVETLICHNAYA
- Да гэтага здарэння ў вас не было праблем са здароўем?
- Я заўважыла, што амаль усе жанчыны ва ўзросце ледзь-ледзь накульгваеце. І ў мяне гэта пачалося недзе ў 65 гадоў. Тады я зразумела, што абцасы ўжо павінна пакінуць, пра шпільках - нават не ўзгадваць. Гэта значыць я стала шукаць сабе прыдатную абутак. Я таксама пачала хадзіць у паліклініку і рабіць ўколы ў калена, таму што яно ў мяне траўмавана на працягу жыцця - і не адзін раз. Таму калі я атрымала гэты ўдар у калена, гэта была самая страшная боль. Але калена маё малайчына - ня падвяло мяне. Я праз тыдзень ўжо паспрабавала выйсці. І зараз я хадзячая. Мазі дапамагаюць. А яшчэ, калі ў вас ўдары і цёмныя сінякі, можна выкарыстоўваць цёмную магнезіі - гэты рэцэпт мне падказалі ў ваенным шпіталі. Мне неяк зрабілі няўдала працэдуру, і ў мяне быў велізарны чорны сіняк, колерам, як маё паліто. Лекар мне зрабіла прымочкі некалькі разоў, і чарната знікла на трэція суткі. І вось я ўспомніла пра гэта рэцэпце.
- То бок, вы паволі аднаўляць, як мы бачым ...
- Так, але ўвогуле ў мяне пачалася такая непрыемная паласа ў жыцці. Напрыклад, у мяне адбылася гісторыя дзесьці месяц таму - зніклі грошы. Я проста запрашаю ў хату ўсіх і ніколі не думаю, што ў мяне што-то могуць забраць. А партманэ ў мяне ляжала на стале. І калі мне спатрэбіліся грошы, я падумала: «А дзе ж маё партманэ?» Я проискала, напэўна, з месяц. А потым я здагадалася, хто мяне пакінуў без грошай. Прычым ніколі не падумаеш, што гэтыя людзі маглі ўзяць грошы. А яшчэ ў мяне ў хаце была раскідана ртуць. Я нават ведаю, хто гэта зрабіў - вельмі блізкі мне чалавек жаночага полу. Разумееце, якім свет стаў? Вельмі шмат людзей прыкідваюцца, што любяць, а потым могуць табе ртуць сыпануць. І зрабілі гэта людзі, якім патрэбна мая кватэра, яны хочуць, каб я хуценька яе вызваліла. Але затое сёння дапамогу прыйшла, адкуль не чакалі. Проста банк яшчэ пенсію аддаваў мне не ўсю, мабыць, сабе пакідаў. Але сёння прыйшоў чалавек, які сказала: «Святлана Апанасаўна, усё вернем!»
- У вас яшчэ і пенсію ўтрымліваюць?
- Калі нас сталі выпускаць з дому пасля самаізаляцыі, я пайшла па грошы ў банк. І гляджу: зноў сума пенсіі ў два разы менш. Ну тысяч дваццаць бракавала. Увогуле, нельга давяраць так, як я давяраю ўсім. Я, можа быць, цяпер пачну пра гэта думаць і мяняць стыль зносін ...