- Паліна, як у вас ўзнікла ідэя ўдзелу ў падобным спаборніцтве?
Паліна: Яна паўстала дзякуючы маёй сяброўцы, шматдзетнай маці Алісе Крылова, якая стала «місіс Глоуб (Mrs. Globe)». Мы з ёй блізка сябруем, і яна мне распавяла пра сваю перамогу. І пасля гэтага мы з Дзімам загарэліся прыняць удзел у «Місіс Расія». Да майго здзіўлення, ён даволі хутка сказаў: «Так, выдатна, давай мы гэта зробім". Пагадзіцеся, не кожны мужчына ўхваліць, каб яго жонка ўдзельнічала ў конкурсе прыгажосці. Але Дзіма вельмі лёгка гэта ўспрыняў. Я была вельмі рада.
Зміцер: Я быў толькі за, зразумела. Таму што воляю лёсаў без асаблівых намаганняў мы сталі такім сімвалам паспяховай рускай сям'і. Калегі нас часта пытаюцца пра сям'ю. Напэўна, таму што гэта важна. Я лічу, гэта нейкі процівагу таго негатыву, што лілося з экранаў. Пра дзяўчат, якія незразумела ад каго панеслі, невядома, навошта дзяцей нараджаць. Але Расеі патрэбныя дзеці, бо ў нас дэмаграфічная дзірка. Але нават калі адысці ад высокіх разважанняў, мне б хацелася паказаць удзелам у конкурсе, што пасля замужжа жыццё не заканчваецца, а толькі пачынаецца. І менавіта тое, што прывяло ў загс гэтую пару, мужчына павінен захоўваць і пасля вяселля. Да таго ж жанчына павінна падабацца. Нельга яе замыкаць, як Рапунцэль, у вежы. Гэта ж матулі, жонкі. Не проста вешалкі для італьянскай адзення, а дзяўчаты з мужыкамі, дзецьмі. Мне вельмі спадабаліся некаторыя візітныя карткі удзельніц. Напрыклад, тая, дзе яны з дзецьмі косяць пшаніцу.
- Магу выказаць здагадку, што падрыхтоўка да Усерасійскаму конкурсу - справа няпростая ...
Паліна: Цяжкасцяў асаблівых не было. Я проста жыла сваім звычайным жыццём. Вядома, на конкурсе важны знешні выгляд. Але я і так заўсёды сачу за сабой, таму проста працягнула займацца спортам. Мабыць, я толькі трохі перажывала пра тое, што і як казаць на сцэне. Але з такім мужам напісаць тэкст для мяне не склала працы. Толькі апошняя конкурсная тыдзень апынулася асабліва насычанай. Трэба было штодня выглядаць на ўсе сто, быць на вышыні, прычым і ў прамым сэнсе слова. Ходзіш на абцасах - ножкі баляць. У нас кожны дзень праводзіліся нейкія мерапрыемствы, таму да вечара стамлялася. А ў цэлым прайшло ўсе лёгка.
Зміцер: Мне нельга было асабліва ўмешвацца ў працэс падрыхтоўкі, таму што ўзнікла б адчуванне, быццам гэта ўсё несумленна. З здзіўленнем прачытаў у Інтэрнэце, што я быў старшынёй журы. Але гэта дасканалая няпраўда! Старшынёй апынулася жанчына, якая кіруе касметычнай фірмай. Але проста яна выйшла замуж за майго земляка Диброва. У нас на Кубані такое прозвішча сустракаецца. Я не меў права з'яўляцца ў журы. Іншая справа, што ўсё ў журы мае калегі: Яночка Чурыкава, да прыкладу, Алена Хмяльніцкая - мы сябруем сем'ямі ўжо сто гадоў. Але гэта ні пра што не кажа. Я сядзеў за адным сталом.
- Удзельніцы конкурсаў прыгажосці прызнаюцца, што худнеюць перад спаборніцтвам. Паліна, вам давялося сядзець на дыеце?
Паліна: Я настолькі была захоплена працэсам, што нават не заўважала, калі ела. Калі шчыра, мне і ёсць як-то не хацелася. Я ўвесь час кудысьці ездзіла: то ў цырульню фарбавацца, то прымеркі сукенкі, то сустрэчы, сустрэчы, сустрэчы ... Я, па-мойму, за апошні тыдзень і схуднела-то з-за насычанага рытму.
- Пра закулісныя інтрыгі конкурсаў прыгажосці знята нямала фільмаў. Вам давялося сутыкнуцца з нечым падобным?
Паліна: У мяне не было такіх праблем. Усе дзяўчаты падтрымлівалі адзін аднаго. І людзі ў зале апынуліся настолькі цёплымі і спагаднымі, што, калі я выйшла на сцэну, хваляванне прайшло: мая група падтрымкі так крычала і скандавала!
Дзмітрый Дзіброў вельмі падтрымліваў жанчыну ў час конкурсу
Фота: Instagram.com
- Хто быў у вашай групе падтрымкі?
Паліна : Усяго было каля сарака чалавек. Сярод іх, вядома ж, сям'я перш за ўсё. І сын Сашенька з Дзімам. Малодшых мы не ўзялі, таму што яны маленькія. Яшчэ былі мае бацькі, мая бабуля, нашы сябры.
Зміцер: Я не дазваляў зарадзіцца і кроплі сумнення ў тым, што яна самая прыгожая мама і жонка краіны. У гэтым і была мая падтрымка. Для мяне яна самая лепшая. Я бы і не жыў у іншым выпадку з ёй столькі гадоў. Мне не ўласціва доўга жыць з жонкамі.
- Якія настаўленні атрымалі ад бацькоў?
Паліна: Мая мама - самы галоўны крытык. Але яна па сутнасці заўсёды кажа. Мама вельмі перажывала, начэй наколькі апошніх не спала. Яна больш, чым я нават, перажывала. Самае яе галоўнае настаўленьне было: «Трымай спіну роўна».
- Шмат у каго, вядома, узнікае пытанне: як вам ўдаецца заставацца такой прыгожай, што вы нават перамагаеце ў конкурсе, ды яшчэ і траіх дзяцей выхоўваеце?
Паліна: Вядома ж, дзякуючы майму мужу. Ён так арганізаваў наша жыццё, што ў мяне ёсць магчымасць выхоўваць дзяцей, сачыць за сабой і яшчэ надаваць яму час. Бо ў нас часта бываюць нейкія выезды, грамадскія мерапрыемствы. Заўсёды трэба быць побач, заўсёды выглядаць добра. Я ўжо натрэніравалася за гэтыя дзесяць гадоў.
- Якія таленты перадаліся ад вас дзецям?
Паліна: Дзеці растуць музычныя. Яны вельмі любяць творчасць Майкла Джэксана, спяваюць яго песні, танчаць пад іх. Старэйшы, Саша, таксама любіць чытаць і атрымліваць інфармацыю. Сярэдні, Фёдар, - вельмі музычны, займаецца на фартэпіяна. А Илюшенька - сапраўдны спартсмен. Будучы алімпійскі чэмпіён практычна. Яму ўсяго два гады, але ён актыўна займаецца плаваннем.
Зміцер: Мне здаецца, Фёдар - рытмічны і голасам трапляе ў ноты. Але музыка - штука вельмі жорсткая. Кажуць: калі вы пачалі займацца музыкай з пяці гадоў, то спазніліся на пяць гадоў. Але мне б не хацелася пазбаўляць дзіця дзяцінства. Ён не павінен спаць на раялі. Я ж не спаў з гітарай, аднак усе свае музычныя рэчы навучыўся рабіць у сталым узросце. Але я ненавідзеў урокі музыкі, а цяпер мяне не трэба прымушаць суткамі праседжваць за гітарай, клавіятурай і аранжыроўкамі. Усё ў свой час прыйдзе. А вось старэйшы ў нас шмат чытае. Прычым не фу ты, ну ты, а Мюнхгаўзена. А да маёй радасці, яшчэ і піша. У яго вельмі добрая школа, іх прымушаюць пісаць апавяданні, а потым яшчэ і публікуюць ў школьным часопісе. Вось Саша піша навелы. Ну а наогул яны, вядома, будучыя тэлевядучыя. Ім выбару ніхто не дае. Што ім рабіць, калі яны Дибровы? (Усміхаецца.) Яны Дибровы, і іх месца на тэлебачанні. Так і будзе.
- Паліна, вас, напэўна, неаднаразова пыталіся, калі ж у гэтай мужчынскай кампаніі з'явіцца дзяўчынка?
Паліна: Мне, калі дарылі падарункі на сцэне, сказалі: пара дзяўчынку. Мне не складана нарадзіць, аднавіцца, дзякуй Богу, здароўе ёсць. Але вельмі складана надаваць дзеткам ўвагу, таму што кожны з іх патрабуе яго. Я думаю пра дзяўчынку, але ніхто гэтага не гарантуе.
Зміцер: Вядома, мне хацелася б маленькую, не схаваю. Але, шчыра сказаць, у мяне ж ёсць дачка Паліна. Яна аднагодка маёй фізічнай дачкі. Дачку ў Парыжы, замуж нядаўна выйшла. А гэтая дачка са мной жыве. (Усміхаецца.) Хлопцы, у нас трыццаць гадоў розніцы. Прымешваецца нешта бацькава.
- Ці часта вам атрымоўваецца пабыць удваіх?
Паліна: У нас з мужам ёсць традыцыя: мы заўсёды вячэраем дома. Спачатку ўдваіх, таму што ямо з дзецьмі ў розны час. Ну а пасля праводзім час з імі. Дзеткі спускаюцца да нас альбо мы падымаемся. Потым ўкладваем іх спаць.
- Паліна, прызнайцеся, нягледзячы на тое, што вы ўжо дзесяць гадоў разам, Дзмітрый працягвае вас дамагацца?
Паліна: Вядома, Дзіма заўсёды вельмі шмат добрага, прыемнага робіць. Ён вельмі элегантны, кажа кампліменты пастаянна. Увесь час мяне здзіўляе, прыдумляе нешта незвычайнае. Нядаўна ў Іспаніі былі - з дзеткамі адпачывалі, атрымалі задавальненне. Ён нас песціць. А яшчэ кожны год на мой дзень нараджэння Дзіма выступае, рыхтуе нейкую песню, гуляе на гітары.
Дзмітрый Дзіброў - бацька пецярых дзяцей. Акрамя траіх сыноў ад Паліны, у тэлевядучага ёсць старэйшы сын Дзяніс ад першага шлюбу і дачка Лада - ад другога
Фота: Instagram.com
Зміцер: Я працягваю яе дамагацца, але мне лягчэй, таму што ў мяне тры выдатных памочніка. (Усміхаецца.) А ўвогуле я не чакаю Восьмага сакавіка, каб, напрыклад, купіць упадабаную рэч. Ну і Паліна мне адказвае тым жа. Бывае, калі я ў нейкай камандзіроўцы, на здымках знаходжуся па два тыдні, прыязджаю - а яна ўласнаручна з дзеткамі малюе плакаты: «Наш тата прыехаў!». Гэта вельмі прыемна.
- У гэтым годзе вы адзначылі дзесяцігоддзе з моманту знаёмства. Памятаеце, як і дзе гэта адбылося?
Паліна: Так, вядома. Дзіма быў у журы конкурсу прыгажосці «Міс Расія» 2007 года. Я, калі яго ўбачыла са сцэны, ачмурэла. Мяне асабліва ўразіла, што Дзмітрый Дзіброў стаіць перада мной і кожны раз у момант майго выхаду пляскае ў ладкі. Для мяне, 17-гадовай дзяўчынкі, гэта было так прыемна і нечакана. Ну, вядома, я збянтэжылася. А пасля конкурсу ён праявіў настойлівасць, можна сказаць, і дамогся мяне. Ён чалавек, які ўмее дабівацца свайго. Да конкурсу мы знаёмыя не былі. Толькі я ў школьныя гады глядзела перадачы з яго удзелам. Для мяне гэта быў чалавек з тэлевізара. Але пры гэтым мой зямляк, з Растова, што выклікала давер.
- Дзмітрый, праз дзесяць гадоў Паліна зноў ўдзельнічала ў конкурсе прыгажосці. Напэўна, падрыхтавалі гаворка загадзя на выпадак яе перамогі?
Зміцер: Я не завучваць словы на памяць. Некаторым маім калегам так наогул пішуць, што казаць. А мне ніколі ніхто нічога не пісаў: ні ў эфіры, ні па-за ім. Так што я сказаў, што думаў.
Паліна: Ён выйшаў на сцэну, падарыў кветкі і сказаў, што ён муж самай прыгожай мамы і жонкі на свеце. Напэўна, гэта самыя важныя словы для мяне.