1 чэрвеня брэнду LUNDENILONA споўніўся год. За нейкіх 365 дзён пра яго даведаліся не толькі ў Расіі, але і ва ўсім свеце.
Сёння мы пагутарым з заснавальнікам брэнда і расійскай абразом эка-моды Лунда Ілонай.
- Ведаю, што інтэрв'ю Вы даеце вельмі рэдка, на экране тэлевізара Вас таксама не сустрэць. З чым гэта звязана?
- Калі б я падзарабляла на карпаратывах, то згаджалася бы на ўсе паступаюць прапановы, але так як гэта не мой «хлеб», не лічу неабходным марнаваць на гэты час. Ды і публічнасць, калі шчыра, мяне палохае, я прывыкла да поўнай волі дзеянняў: захацела - выйшла з маскай на валасах пагуляць, захацела - ненакрашенная паехала па крамах. У Расіі, груба кажучы, прынята ўсіх асуджаць і абмяркоўваць, гэта крыху адымае ў людзей свабоду, ператвараючы ў «чалавека ў футарале».
- Ваша жыццё кардынальна змянілася ў сувязі з узрослай папулярнасцю брэнда?
- Не, ні на ёту. Ну, толькі калі знаёмыя прайшлі натуральную фільтрацыю. Як аказалася, не ўсе ўмеюць шчыра цешыцца за іншых.
- А ці не маглі б расказаць пра першыя крокі LUNDENILONA? З чаго ўсё пачыналася?
- Першыя крокі зрабіў яшчэ мой дзядуля, якога я, на вялікі жаль, нават не заспела. Ён у мяне быў вучоны, зёлкі, натураліст. Многае я даведалася менавіта з запісаных ім назіранняў. Мама ў мяне была доктарам, вучылася ў Рызе, яна дала мне медыцынскую базу, бо адпаведнай адукацыі ў мяне няма. Гэта брэнду ўсяго год, а шампуні і бальзамы для сябе я вару гадоў з 15, тады гэта было маім хобі. Ну, а гадоў у 19 стала сродкам дадатковага заробку, так як варыла я іх пад заказ, для вырашэння індывідуальнай праблемы. Найбольш ўпэўненыя крокі ў кірунку варэння ў вытворчых маштабах былі зробленыя 2 гады таму, гэта быў самы буйны рызыка, на які я калі-небудзь ішла: пан або прапаў, ўкладзена было ўсё да капейкі.
- Вам хто-то дапамагаў, даваў парады?
- Не. Усё было на інтуітыўным узроўні. Калі шчыра, мне ў падпарадкаванні бізнэсу да гэтага часу не хапае ведаў, не ўмею карыстацца элементарнымі кампутарнымі праграмамі, першыя накладныя мне рабіла сяброўка. Раіцца мне ў прамым сэнсе слова не было з кім. Апошнія 2-3 гады я неміласэрна працавала, не вылазіла з чатырох сцен, усіх сяброў разгубіла. Сваякоў няма, дарослых і дасведчаных знаёмых, якія нешта падкажуць, таксама. Першыя 6 месяцаў у кампаніі працаваў усяго адзін чалавек - я! Сама ўсё аформленыя заказы абзвоньвала для пацверджання, а потым пакавала і адпраўляла. Офіс быў на 5 паверсе, часта скрынкі з эліксірам самой даводзілася цягаць. Спіну, распорвала, за і без таго хворыя рукі перажывала, было складана. На сайце тады яшчэ было напісана, што тэлефон кругласутачны, так што спала з нагоды. Потым наняла супрацоўнікаў і з'явіўся час для закупкі інгрэдыентаў для ўжо распрацаваных да таго часу шампуняў і бальзамаў. Ды і даверу ні да каго не было. Падчас крызісу ў мяне была жудасная паніка, не ведала, як выратаваць сябе ад прадказанага па тэлевізары немінучага голаду, і параілася з адным старым знаёмым ... Ён не паглядзеў на тое, што жыццё мяне дык вось ладна памучыла і тое, што ару па 18 гадзін у суткі, і вельмі спрытна забраў у мяне ўсё, навала гадамі.
- Як Вы акрыялі пасля гэтага?
- Падзякавала! Вы ведаеце, маю маму падманулі з кватэрай, калі ёй было 48, а мне ўсяго 6. Кватэра - гэта адзінае, што ў яе было. Менавіта гэтая афёра згубіла маму. Гэта здарылася з-за наіўнасці і даверлівасці. Нягледзячы на тое што мама да апошніх дзён сваіх пастаянна паўтарала, што людзям верыць нельга, я верыла. Шмат каму ўласціва вучыцца толькі на сваіх памылках. Гэта быў вельмі дарагі ўрок, але ён перавярнуў мой свет.
- Не адносяцца Ці людзі насцярожана да Вашай касметыцы, бачачы, што заснавальнік брэнда гэтак маладая дзяўчына?
- Спачатку кожны другі прасіў прад'явіць сертыфікаты і пашпарты якасці, але калі гаворка аб выніковасці касметыкі разышлася, падобнае перастала назірацца. На ўсе прадукты ёсць сертыфікаты, хоць яны і адменены з 2010 года. Мы іх атрымлівалі добраахвотна, прадбачачы недавер да дзівоцтва і шаблонным думкам пра тое, што гэтак юная асоба не зможа зрабіць чагосьці мела б вартасць. Склады маіх прадуктаў ніколі не параўнаюцца ні з адным іншым на планеце, зашкальваюць наяўнасць у іх гиперпитательных кампанентаў прымушае лепшых тэхнолагаў ў прамым сэнсе пішчаць. Адзін з нашых шампуняў з'яўляецца аналагам трох самых дарагіх і выніковых шампуняў планеты, іх сумарная кошт за 16 000 рублёў за тры флакона. Мы разабралі іх на інгрэдыенты, усталявалі працэнтнае ўтрыманне актыўных кампанентаў, злучылі самыя моцныя і атрымалі шампунь, які не параўнаецца з імі па сваіх якасцях. Тое ж самае з бальзамамі, маскамі і новымі прадуктамі. Мы вылучаем лепшае з лепшага, праводзім аналіз на сумяшчальнасць інгрэдыентаў і атрымліваем прадукт, роўных якому няма. Цана значна ніжэй, так як ніхто не пераплачвае за брэнд. Усе грошы ўкладваюцца ў распрацоўку, у куплю інгрэдыентаў, стаўку робім на рэцэптуру і выніковасць, не марнаваць на дызайн. Ужо восенню на сайце з'явяцца 25 новых прадуктаў, а зімой вітаміны для скуры, валасоў і пазногцяў, склад якіх ўразіць многіх. Больш за ўсё я баюся не апраўдаць надзей, так што кожная мая хвіліна прысвечана брэнду.
- Чаму прадукцыя не прадстаўлена ў буйных касметычных крамах горада?
- Першая прычына - гэта склад. Мы вельмі залежым ад ураджайнасці, ад правільнага збору раслін. Прырода не бяздонная. Напрыклад, мінулы год быў неўрадлівы для жажаба, менавіта з-за гэтага першая партыя эліксіра выйшла не ў сакавіку, як планавалася, а ў чэрвені. Проста не хапала сыравіны. Таксама ў нас былі двухмесяцовыя перапынкі ў продажах на працягу гэтага года. Калі б склад быў менш насычаны, я б пагадзілася на ўсе прапановы, якія прыходзяць ад аптэк і крам, але ці ёсць у гэтым толк пры гиперпитательном складзе? У кожнай аптэцы было б не больш за 10 флаконаў, прырода б не дазволіла зрабіць больш. Таксама ў нас заканчваліся маскі і шампуні, і нічога з гэтым не зрабіць. Напрыклад, новае абкручванне ўтрымлівае ў сабе больш за 40 рэдкіх раслін, і пакуль у мяне няма сваіх плантацый, проста не змагу зрабіць гіганцкія партыі і выставіць у аптэках і крамах, ды і сэнсу ў гэтым не бачу, кожныя суткі колькасць жадаючых набыць прадукцыю ўсё ўзрастае.
- Ілона, а Вы добра вучыліся ў школе?
- Не! Вучылася я сярэдне, але не з-за таго, што дурненькая: проста не разумела, навошта мне гэта. Ужо ў 13 гадоў я зарабляла больш бацькоў, і гэта мяне демотивировало. За ўсю вучобу нам тройчы давалі IQ-тэсты, і мой вынік заўсёды быў самым высокім не толькі ў класе, а ва ўсёй паралелі. Лагічныя задачкі вырашала за секунды. За гэта я асобна дзякую маму. Але вось знайсці ў слове суфікс або прыстаўку я як тады, так і цяпер, не змагу. У 18 гадоў нарэшце-то купіла сабе кампутар - і якое ж было маё здзіўленне, калі я даведалася, што многія словы пішуцца зусім не так, як я думала. (Усміхаецца.) Тады і ўзялася за розум. Мабыць, і праўда на ўсё свой час.
- А як Вас выхоўвалі? У цэлым, як праходзіла Ваша дзяцінства?
- О, маёй маме трэба было кніжкі пісаць пра тое, як выхаваць лідэра. Я, колькі сябе памятаю, мяне заўсёды ставілі перад выбарам, мне заўсёды неабходна было прымаць рашэнні. Здаецца, гэта пачалося адразу ж пасля сказанага мною першага слова. Мама пыталася: «Табе шакаладных цукерак, але пабольш, або карамельных, але паменш?», «Табе два натуральных ёгурта або адзін, але з ягадкамі?», Штогод 1 верасня стаяла пытанне вялікі букет гваздзікоў або маленькі букет, але руж. Выбіраючы боты, я ведала, што магу ўзяць дзве пары кітайскіх прыгожых ботаў, але нязручных і сінтэтычных або адны айчынныя, на натуральным меху, але не такія прыгожыя. У гэтым выпадку я, як праўдзівая лэдзі, схілялася да кітайскіх. (Усміхаецца.)
У другім класе мама падарыла мне нататнічак, на вокладцы якога на ўсіх мовах напісала: "Не адступай!» і вучыла мяне дамагацца свайго. Я прыдумвала сабе мэту, і мы разам складалі план, як гэтай мэты дасягнуць, будавалі піраміду і крок за крокам ставілі галачкі каля тых пунктаў у пірамідзе, што ўжо пройдзены. Так я дамагалася сваіх маленькіх, але для мяне тады Вялікіх мэтаў. Тады гэта былі пяцёркі, новыя туфлікі (іх я атрымлівала за пэўную колькасць выдатных адзнак, вымытых падлог, посуду і т. П.), З узростам мэты раслі: зарабіць на выпускное сукенка, увага прыгожых хлапчукоў і іншая глупства. Ну, а потым ужо бізнес, 100 000 рублёў, 1 000 000 рублёў. Па гэтай дзень я вяду дзённік і да гэтага часу малюю мамчыну піраміду.
Так як маму падманулі з кватэрай, у яе пашпарце не было прапіскі, ды і з часовай рэгістрацыяй былі праблемы: яе давалі толькі тым, хто хоць дзесьці прапісаны, а мая мама афіцыйна БОМЖ. Вельмі такі прыгожы, зграбненькі БОМЖ. Без прапіскі на працу яе не бралі, яна прадавала кофтачкі у метро, а вечарам прыходзіла, клала перада мной грошы і рэшту тавару, а я пры ёй павінна была вырваць на чыстую прыбытак, адкласці грошы на новы тавар, тыя, што засталіся грошы дзяліліся 80 на 20. 80 % траціліся на прадукты, а 20% заўсёды адкладаліся на нейкі «чорны дзень». Так што пасталела я вельмі рана, і нядзіўна, што ў такім юным узросце ўжо працавала. Многія цяпер пішуць, што я маўляў з чыёй-то дапамогай з каленяў ўстала, але я магу перад усім сумленным народам прайсці выпрабаванне на паліграфе, і ён пацвердзіць, што мне з 13 гадоў ніхто і капейкі не даў.
- Цікавая ў Вас жыццё, Ілона. Думаю, Вы сталі прыкладам для многіх, а чаго б Вы маглі пажадаць нашым чытачкам?
- Я жадаю дзяўчатам ні ў якім разе не сумнявацца ў сабе. Дзяўчаты павінны ведаць, што калі атрымалася ў іншых, значыць, сапраўды атрымаецца і ў іх. Я жадаю ўсім гуляць галоўную ролю ў фільме свайго жыцця. За гады працы з жанчынамі я сутыкалася з сотнямі гісторый, дзе жанчына клала сваё жыццё да ног мужчыны, а ён, прыўзняўшыся на некалькі прыступак, сыходзіў з сям'і, часам забраўшы нават дзяцей. Жанчыны часта закідаюць сваё жыццё, аддаюць яе ва ўгоду мужу, сядзяць дома, обстирывая і обглаживая, пакуль ён развіваецца і ўстае на ногі ... Шкада, што прыстойных засталося мала, і верыць у тое, што з вамі побач менавіта такая дзівоцтва, занадта вялікая рызыка ! Развівайцеся, чытайце, атрымлівайце дадатковую адукацыю - гэта павялічыць вашу запатрабаванасць як у прафесійнай, так і ў асабістым жыцці. А яшчэ жадаю дзяўчатам цудаў! (Усміхаецца)