- Колін, якая ў вас была першая рэакцыя, калі вам прапанавалі здымацца ў рэмейку легендарнага баевіка 1990 году «Успомніць усё»?
- Першае, што я падумаў: так сабе ідэя. Але наважыўся на здымкі пасля таго, як прачытаў сцэнар. Я ўспомніў сябе 15-гадовага, якому так падабаўся гэты фільм, і сказаў: памаўчы, забудзь пра Арнольда, забудзь пра ўсё. Ты павінен паглядзець на гэты сцэнар як на арыгінал. Бо многія акцёры па некалькі разоў вяртаюцца да п'ес у тэатры, а рэжысёры распавядаюць па-свойму ўжо вядомыя гісторыі.
- У арыгінальным фільме з Арнольдам Шварцэнэгерам яго герой ляціць на Марс. Вашаму персанажу такой магчымасці не прадставілася: усё адбываецца на Зямлі. Не шкадуеце?
- Ужо вельмі дарагія квіткі. (Смяецца.) А калі сур'ёзна, мне вельмі падабаецца тое, што гэты фільм паспрабавалі зрабіць самастойным.
- Вы гуляеце простага хлопца, які аказваецца героем. А хто для вас герой?
- Мая мама. Яна дзіўная жанчына. І была для мяне героем і калі я быў маленькім, і зараз, калі мне 36 гадоў і ў мяне самога ёсць дзеці. А таксама мой старэйшы сын - яму восем. У яго рэдкае генетычнае захворванне - сіндром Ангельмана, але ён такі разумніца, і таксама мой герой. Ды і калі проста пачытаць газеты, можна знайсці прыклады гераізму. У свеце адбываецца столькі трагедый, і заўсёды знаходзяцца людзі, якія імкнуцца дапамагчы, нешта выправіць. А наогул любому чалавеку трэба імкнуцца жыць па-сумленнаму, быць цэласнай асобай, клапаціцца пра тых, хто ў вас мае патрэбу. Усё гэта таксама праява гераізму.
- Вашы ўяўленні аб будучыні супадаюць з тым, што вы ўбачылі ў гэтым фільме?
- Не. Мне здаецца, фільм дае вельмі спрошчанае ўяўленне пра будучыню. Ён паказвае эліту грамадства, якая жыве ў адной частцы планеты; прыгнечаны рабочы клас, які жыве ў іншай; вельмі забруджаную навакольнае асяроддзе, з аднаго боку, і нейкую ўражальную архітэктуру і найноўшыя тэхналогіі - з другога. Увогуле, чорнае і белае. Таму калі людзі кажуць, што мір у фільме выглядае жахлівым і мы якраз рухаемся менавіта да такога будучаму, я з гэтым не згодны. Бо будучыня - гэта працяг нашага сапраўднага, у якім мы зараз жывем. Наш свет вельмі складаны, вельмі разнастайны, разнародны. Усюды свой узровень раўнапраўя, карупцыі, гвалту, жорсткасці. Але ў той жа час хапае дабра і міласэрнасці, якія падтрымліваюць свет у раўнавазе. І, дзякуй Богу, ёсць людзі, гатовыя прапагандаваць ідэі міру, братэрства і агульначалавечай любові.
- Здымкі у фантастычным фільме чалавеку іншаму заўсёды здаюцца прыгодай. Гэта так?
- Так. Было і шалёна цікава, і весела, і страшна - як звычайна бывае ў прыгоды.
- А што было самым страшным?
- Якія лётаюць машыны. Гэта была складаная канструкцыя, якой кіравалі два чалавекі: знізу і зверху. Той, што ўнізе, быў апрануты ў шлем і спецыяльны ахоўны касцюм, а мы наверсе ў звычайнай вопратцы несліся на хуткасці 100 кіламетраў у гадзіну і ўрэзаліся ў іншыя машыны. Гэта было страшна. Весела, вядома, таксама. Але страшна. (Усміхаецца.)
- А біцца і цалавацца з Кейт Бекiнсейл, якая па сумяшчальніцтве з'яўляецца жонкай рэжысёра фільма Лена Вайзмана, не страшна было?
- Ды ўжо, мне прыйшлося і біцца, і цалавацца з Кейт. Але ударыць жонку рэжысёра ў кадры прасцей, чым пацалаваць. Справа ў тым, што бойка - гэта пастаноўка, мы практычна не дакранаемся адзін аднаго. А вось цалавацца трэба па-сапраўднаму. Не забуду, як нам з Кейт давялося заплюшчыць нашы вусны на вачах у Лена. І ён вельмі хутка адздымаў гэтую сцэну, за два дубля. Хоць мне здавалася, што я мог бы зрабіць яе яшчэ лепш, але настойваць яшчэ на адным дублі не стаў. Гэта добра яшчэ нам не давялося класціся з Кейт ў ложак! (Смяецца.)
- Фільм запатрабаваў ад вас вялікай фізічнай нагрузкі? Шмат трукаў выконвалі самі?
- Усё! Добра, хлушу. Хлушу, як Пінокіа, і цяпер у мяне вырасце даўжэзны нос. (Смяецца.) Я выканаў, напэўна, працэнтаў 90 трукаў, у пакінутых сцэнах за мяне здымаўся каскадзёр. Напрыклад, у той, дзе мне трэба было скакаць з ліфта. Я, калі шчыра, баюся вышыні, і мне было вельмі не па сабе.
- Калі б у вас была магчымасць вярнуць нейкія ўспаміны, што б гэта было?
- Не ведаю, я ж іх не памятаю. (Смяецца.)
- А якія ў вас самыя шчаслівыя ўспаміны з дзяцінства?
- Як я гуляю ў футбол. Большую частку дзяцінства я правёў на полі, дзе мы з пацанамі ганялі ў футбол. А яшчэ недалёка быў парк, у які мы часта хадзілі і збівалі каштаны з дрэў. А потым гулялі ў каштаны. Вы ведаеце, як гуляць у каштаны?
- Не.
- Не? Як шмат вы страцілі! (Смяецца.) Вось яна, розніца культур, у нас гэта адна з самых распаўсюджаных гульняў. Я вас зараз навучу. Трэба цвіком прарабіць у каштане дзірачку, відеть шнурок і ўзяць у руку, каб каштан павіс на гэтым шнурку. А іншы чалавек такі ж нарыхтоўкай б'е па вашаму каштанамі, і хто першы раскалоў каштан іншага, той і выйграў. Усё вельмі проста. (Усміхаецца.)
- Вы б не хацелі змяніць мінулае, напрыклад, вярнуцца туды і стаць футбалістам?
- А можна? (Смяецца.) Ну не ведаю, можа быць. Я акцёрам-то стаў таму, што не стаў футбалістам. Але з іншага боку, мяне ўсё задавальняе. Я прымаю сваё жыццё такой, якая яна ёсць, і задаволены ёю.
- А ці ёсць што-то, што хацелася б забыць?
- Вы маеце на ўвазе, ці бывала мне сорамна за сябе? Вядома. Ці бывала мне балюча? Вядома. Ці плакаў? Ці бывалі моманты, калі мне хацелася, каб усё пайшло па-іншаму? Вядома. Але я павінен умець прымаць сваё мінулае такім, якім яно было, і быць удзячным яму за тое, што маю цяпер.