У серыяле «Як я стаў рускім» на СТС ў Святланы Івановай - неўласцівая для яе камедыйная ролю. Але менавіта гэтым акторцы і спадабаўся праект: упершыню можна было паспрабаваць пахуліганіць на экране. Акрамя таго, на здымачнай пляцоўцы сабралася міжнародная каманда. WomanHit даведаўся ў Святланы, як ёй удалося знайсці агульную мову з усімі ў кадры і за кадрам.
- Святлана, у серыяле «Як я стаў рускім» вы згулялі рэдкую для вас камедыйную ролю.
- Сцэнар мне спадабаўся менавіта гэтым. Такія цікавыя гісторыі прапануюць рэдка: я ўсё ж такі больш «блакітная» гераіня, якая ўвесь час пакутуе і перажывае. А так хочацца пахуліганіць і паспрабаваць нешта новае. Тут быў яркі, аб'ёмны персанаж, што не можа не радаваць мяне, як акторку. Акрамя таго, сабралася дзіўная каманда. І з рэжысёрам Косцем стацкага мы даўно знаёмыя - вучыліся разам у Вгiке. Так што ўсё склалася выдатна.
- Ваш персанаж Аня - лекар хуткай дапамогі. Вам не ўпершыню прыйшлося апранаць для ролі форму медыка. Напэўна, у кадры ўжо асвоілі гэтую прафесію грунтоўна?
- Так, у мяне даволі багаты медычны досвед. У маёй кар'еры было шмат роляў, звязаных з гэтай сферай. Але ўсё-такі былі рэчы, якія я рабіла ўпершыню. Напрыклад, я навучылася бінтаваць галаву «шапачкай». Аказалася, што гэта цэлая сістэма, якую дапамог мне асвоіць спецыяльны кансультант. Але наш серыял хутчэй не пра гэта. Галоўная інтрыга - гэта ператварэнне простага амерыканскага хлопчыка Алекса ў нашага рускага хлопца. А яркая прафесія толькі дадае фактурнасці. Для параўнання, у нас было ўсяго два здымачных дня ў лякарні, а ўсе астатнія сцэны здымаліся ў павільёне - кватэры, дзе жыве гераіня.
- Да здымак вы былі знаёмыя з Матэуш Даменцки, згуляць яго?
- Я ведала яго, хутчэй, як глядач, па фільме «Рускі бунт». Мае сябры працавалі на гэтай карціне і якраз напярэдадні праекта шмат расказвалі пра Матэуш, як аб выдатным польскім артысце. І тут прыходжу на здымачную пляцоўку і бачу яго. Вядома, я перадала кучу прывітанняў, яму было прыемна, што яго дагэтуль памятаюць. Ён апынуўся вельмі лёгкім партнёрам і артыстам з добрай «еўрапейскай» школай. Выбудоўваючы вобраз сваёй гераіні я старалася адштурхоўвацца ад яго. Усё ж такі Алекс - галоўны герой, а астатнія персанажы, у тым ліку, і мой - дапаможныя. Але як усе ведаюць, світа робіць караля. (Усміхаецца).
- Матэуш добра гаворыць па-руску. Вы лёгка знаходзілі агульную мову?
- Часам ён звяртаўся па дапамогу, цікавячыся, можна так сказаць ці нельга. Напрыклад, як-то спытаў мяне пра прыроду словы «чебурашка». Я параіла паглядзець мультфільм і патлумачыла, што ў самым пачатку ёсць момант, у якім гэты герой увесь час падае, гэта значыць, чебурахается. Вось таму яго так і празвалі. Дарэчы, Матэуш купіў сваёй пляменніцы ў якасці сувеніра менавіта чебурашку.
- Якія яшчэ асаблівасці нашай культуры даводзілася тлумачыць?
-Вядома, еўрапейцам многае цяжка зразумець. Напрыклад, калі я прапанавала яму аднаму пайсці ў рэстаран, тлумачачы, што мы так часам робім у Расеі, ён быў неверагодна здзіўлены і нават пакрыўджаны. Ўспрыняў як абразу, яму здавалася гэта няправільным. У Еўропе лічыцца, што адзін чалавек есць дома або можа перакусіць фастфуд. Але нядаўна Матэуш мне сказаў: «Ты ўяўляеш, да чаго мяне тут давялі. Я ўчора быў у рэстаране і зусім адзін! ».
- У камандзе былі і ангельскамоўных. Да прыкладу, аператар Луіс з Мексікі. Не ўзнікаў моўны бар'ер?
- З ім лёгка мець зносіны, ды і з ангельскай у мяне ніколі не было праблем. З трох гадоў вучыла, так што, нядрэнна гавару.
- А вы б змаглі ў жыцці пераехаць у іншую краіну па прыкладзе Алекса?
- За каханым чалавекам - куды заўгодна. Я так пабудавана, што мой дом знаходзіцца там, дзе мая сям'я. Хоць вельмі люблю сваю Радзіму і жудасна сумавала б. Наогул я люблю падарожнічаць. Але каб паездка не ператварылася ў пакута, стараюся выбіраць такі маршрут, які будзе камфортны дзіцяці. Хоць здараюцца і доўгія пералёты. Вось нядаўна лёталі з дачкой у Маямі. Калі казаць пра мае перавагах, вельмі люблю Еўропу і ўсходнія краіны. Адкрываю для сябе і расійскія гарады. З Растова-на-Доне вярнулася з яркімі ўражаннямі. Мне, дзяўчынцы, высахлай у Маскве, цікава ўсё за межамі МКАД.
- У паездках аддаеце перавагу лянівы адпачынак, музеі або шопінг?
- Я не люблю музейны турызм. Мне здаецца, гэта тэма для асобнага падарожжа. Хоць часам можна і сумясціць. Вось нядаўна была ў Рыме, заадно пабывала ў Ватыкане. Што тычыцца шопінгу, то я - адчайны шапаголікаў, купляю ўсе і ўсюды. У мяне пастаянна ўзнікае праблема з пошукам патрэбнага памеру, таму бяру ўсё, што падыходзіць. Калі бачу джынсы з біркай XXS, усё роўна, якія яны па ліку, лічу, што трэба хапаць, пакуль ёсць. (Смяецца).
- Які стыль у вопратцы вы аддаеце перавагу?
- Усё залежыць ад настрою. Мару калі-небудзь прывесці ўсё ў адзіную сістэму. Неяк прачытала ў інтэрв'ю з Сарай Джэсікай Паркер, што яна носіць ўсяго траціну свайго гардэроба. У мяне тая ж гісторыя. Для працы я выбіраю зручную вопратку. А шыкоўныя ўборы пакідаю для вячэрніх выхадаў і каханага.
- Вы захоўваеце ідэальную спартовую форму, нават стаўшы мамай. У чым сакрэт?
- Цела само просіць нагрузкі. У гэтым годзе я купіла ровар, але цяпер ужо зіма - пара на лыжы ўставаць. У мінулы Новы год мы паехалі катацца ў Сочы, заадно хацелі дзіцяці навучыць. Праўда, нічога з гэтай задумы не выйшла: прачыналіся у чатыры гадзіны дня і проста гулялі, дыхалі свежым паветрам. Пакуль для мяне ідэальны варыянт - гэта ёга. У мяне ўстаноўлена спецыяльная праграма на смартфоне і планшэце, якую я магу ўключыць і пазаймацца. Як правіла, гэта паўгадзіны раніцай ці перад сном.
- Вашай дачцэ Паліне ўсяго тры з паловай гады. Што ёй падабаецца, чым захапляецца?
- Дачка ў мяне расце з характарам! Яна вельмі ўпартая, цвёрда ведае чаго хоча. Але з ёй заўсёды можна дамовіцца. Пакуль яна займаецца ўсім, што цікава, па ледзь-ледзь, сістэматычна нікуды не ходзіць. Усё ўскладняецца тым, што я бяру яе заўсёды з сабой, куды б ні ехала. Думаю, зімой, калі здымак не так шмат і ў маці-артыстак нарэшце-то з'яўляецца час, мы падбярэм што-небудзь. На здзіўленне, дзіця ўжо просіцца ў дзіцячы сад.
- Якіх прынцыпаў выхавання прытрымліваецеся?
- Дачку люблю да смерці, але пры гэтым я даволі строгая мама. Я чытала ў інтэрв'ю Юліі Высоцкай, што яе дзеці любяць строгасць і дысцыпліну, таму што для дзіцяці гэта праява любові, клопату і ўвагі з боку бацькоў. Гэта вельмі супадае з маім адчуваннем. Дачка ведае, што ёсць межы, і калі неабходна, я магу быць строгай. Хоць, вядома, перыядычна Паліна ўе з мяне вяроўкі.
- Якія стравы рыхтуеце дачцэ?
- Дачка любіць, калі я пяку нешта смачненькае, напрыклад пірог з арэхамі і шакаладам. Яшчэ яна паважае мае супы, балгарскае страву "златовица» - кукурузу з часнаком і кропам. Але больш за ўсё на свеце дачка любіць пельмені. Мы лепім іх разам з няняй.
- А тое перакусіць вы аддаеце перавагу?
- Мне самой больш падабаецца не руская кухня, а італьянская і ўзбекская. Мару асвоіць яшчэ і грузінскую. Обожаю гэтую краіну, хоць там і не была. Мабыць, гэта мая наступная прыпынак.