Выканаўца народных песень Марына Дзявятава у многіх сваіх прыхільнікаў асацыюецца з гэтакай рускай прыгажуняй, дзеўкай, якая і каня на скаку спыніць, і ў хату падпаленую ўвойдзе, і гаспадыня, і майстрыхі. Пра тое, што з гэтага праўда, мы даведаліся ў самой артысткі, якая запрасіла ў госці ў свой загарадны дом. Марына і яе сям'я пасяліліся тут паўгода таму, калі нарадзілася дачка.
У інтэр'ерах кухні прысутнічае нямала элементаў народнага стылю
Фота: Сяргей Казлоўскі
- Марына, наколькі я разумею, вы сталі загарадных жыхаром нядаўна. Як Асвойваць удалечыні ад мегаполіса?
- Сапраўды, прычынай нашай распачатай загараднай жыцця стаў які нарадзіўся дзіця. Мы з мужам зразумелі, што гарадская кватэрка стала ўжо замалая для разрослай сям'і. І, вядома, для дачкі значна прыемней і карысней знаходзіцца на паветры, на прыродзе. Таму мы і прынялі такое рашэнне. Я бачу, што Ульяне Аляксееўне тут вельмі падабаецца, яна адчувае сябе выдатна. Што тычыцца мяне, я абсалютна гарадскі жыхар. Галоўная праблема, якая ўзнікла пасля нашага пераезду за горад, - адсутнасць мабільнасці. Усё ж такі прафесія прымушае штодня рухацца. А зараз прыходзіцца марнаваць шмат часу на дарогу. Парой узвядзенне гадзіну, а па факце атрымліваецца два - трапляеш у корак і нічога з гэтым зрабіць не можаш. Я вельмі пунктуальны чалавек і адказны, і мяне гэта, вядома, хвалюе. Яшчэ часам бываюць прыступы лёгкай панікі, калі ў пасёлку раптам выключаецца электрычнасць. Напрыклад, нехта заняўся зваркай трубы і, нікога не папярэдзіўшы, высек яго. Хачу ўключыць чайнік або падцяпліць дзіцячае харчаванне - а тут упс! Яшчэ больш цудоўным, калі ты знаходзішся ў ваннай пакоі з намыленымі галавой і раптам адключаюць ваду: сусед вырашыў паліць агарод, або памыць машыну, ці проста што-небудзь здарылася з помпай. А ты стаіш ўся ў мыле, а табе трэба на канцэрт бегчы - тады, вядома, іскры ляцяць з-пад Марыны Уладзіміраўны. (Смяецца.) Я ж не магу адмяніць выступ і растлумачыць гледачу, што ў нас у пасёлку ваду адключылі. Так што ў нас маюцца стратэгічныя запасы пяцілітровай баклажек, якія мы выкарыстоўваем у крытычных выпадках, прама як у старыя добрыя часы. А што рабіць? Такія любаты вясковай жыцця. Як бы вы ні спрабавалі засцерагчы сябе ўласнымі свідравінамі, АГВ, такія моманты здараюцца. Але мая матывацыя зараз - не ўласныя інтарэсы, а інтарэсы дзіцяці.
«Бабулін» сервант нагадвае Марыне пра дзяцінства, праведзеным на хутары пад Кашырай
Фота: Сяргей Казлоўскі
- У вас наогул калі-небудзь быў домік у вёсцы? Можа, ездзілі летам да бабулі адпачываць?
- Быў. І не тое што ў вёсцы, а на хутары, дзвесце кіламетраў па Кашырскай шашы. Там усяго-то дамоў шэсць. Зусім містычнае месца. Пасярод лесу гэтыя дамы стаялі купкай, могілкі і царква. Я там у пяць гадоў ўбачыла НЛА. Праўда-праўда. У небе лунаў нейкі незразумелы свеціцца аб'ект, не ведаю, што гэта было. Вось там прайшло маё дзяцінства, і там я давала свае першыя канцэрты. Мабыць, ужо тады ўва мне прачнуўся менеджэр. Я вырашыла, што самы эфектыўны спосаб апавясціць людзей аб рыхтуецца выступе - павесіць аб'яву на калодзежы. Бо ўсё ходзяць да яго браць ваду, а значыць, заўважаць паперу.
- Калодзеж у вас ёсць і цяпер ...
- Так, толькі аб'яву на яго я ўжо не вешаю. (Смяецца.) Наадварот, стараюся схавацца, не афішаваць асабліва, хто тут жыве.
Прыродны матэрыял - дрэва стварае спрыяльную атмасферу для насельнікаў. Улетку тут не горача, а зімой - не холадна
Фота: Сяргей Казлоўскі
- А калодзеж выкарыстоўваецца па прызначэнні?
- Ён больш выконвае дэкаратыўную функцыю і, па-мойму, добра ўпісваецца ў інтэр'ер. Ўчастак у нас даволі невялікі - восем сотак. Але тэрыторыя пісьменна разбіта на зоны - ёсць месца, дзе можна і на арэлях пакатацца, ёсць гараж, веранда, зона барбекю і нават цэлыя тры градкі, на якія муж летам пасадзіў нейкую зеляніна: рукколу, пятрушку, кроп.
У абстаноўцы Марына прытрымліваецца прынцыпу мінімалізму
Фота: Сяргей Казлоўскі
- Якія фактары паўплывалі на выбар дома?
- У першую чаргу гэта даступнасць да горада. Мы з мужам абодва працуем і кожны дзень ездзім у Маскву. Новая Рыга - зручная траса, ва ўсякім разе, лепш, чым астатнія. Затым гэта павінна была быць ахоўная тэрыторыя, таму мы абралі садовае таварыства. Тут усё акультураны. Ну а захад Масквы лічыцца найбольш экалагічна чыстым раёнам.
Маленькі куток для стварэння прыгажосці
Фота: Сяргей Казлоўскі
- А сам дом, важная Ці для вас яго аўра?
- Безумоўна. Я наогул як чалавек з тонкай душэўнай арганізацыяй у гэтыя рэчы вельмі моцна веру і адчуваю. Асабліва калі кладуся спаць. Для мяне паказчык - наколькі я добра засынаю. Тут мне вельмі добра і спакойна. Дом дзвесце квадратных метраў, вялікі драўляны зруб. А дрэва - гэта прыродны матэрыял. Яно жывое, яно дыхае. Калі на вуліцы спякота, у доме халаднавата, зімой не холадна. І месца гэта прасякнута асаблівай цёплай энергетыкай. Для мяне даволі незвычайна адчуванне, што мне не хочацца на працу, хоць наогул я працаголік. А тут прама цяжка расставацца з такім маленькім утульным закануркам.
- перабудоўваюцца Ці вы тут што-то?
- Пакуль гэта толькі ўнутранае ўбранне, інтэр'ер. Для мяне як для жанчыны ў першую чаргу вельмі важная кухонная зона. Я люблю гатаваць. Таму сякія-такія рэчы я тут падправіла. Але самае галоўнае - у доме пасялілася наша дачка, таму ён злёгку нагадвае дзіцячую гульнявую пляцоўку. (Усміхаецца.) Я - страшная аккуратистка і з жахам думаю пра тое, што зараз пройдзе крыху часу, Ульяна пачне поўзаць, потым хадзіць і ўсё раскідваць. Мабыць, трэба прывучаць сябе да думкі, што словы «парадак» і «дзіця» несумяшчальныя. Цяпер у нас крэселка для ежы, ложачак і яе дзіцячыя цацкі знаходзяцца ў вялікім пакоі.
З з'яўленнем дочкі дом стаў нагадваць адну вялікую дзіцячую
Фота: Сяргей Казлоўскі
- Як падбіралася мэбля, якія цікавыя рэчы ёсць у вас у доме?
- Безумоўна, загарадны дом дыктуе пэўную стылістыку ў інтэр'еры. Мне падабаецца, што ў нас варта велізарны драўляны стол на дванаццаць чалавек. І калі ў Маскву нарэшце прыйшло лета, мы з задавальненнем абедалі на паветры, на верандзе. Яшчэ ў нас ёсць вельмі ўтульны старадаўні сервант, не ведаю дакладны час яго вытворчасці, напэўна, шасцідзесятыя гады мінулага стагоддзя. Гэта прама такі бабулін варыянт. Ад яго і пахне асабліва, мне нават не хочацца яго рэстаўраваць - ён нагадвае мне пра маё дзяцінстве на хутары пад Кашырай. Там таксама стаяў падобны сервант, калі мы яго адкрывалі, дзверцы ціхенька парыпвалі. Я ўвогуле люблю старадаўнія рэчы, вельмі кранальна да іх стаўлюся. Я ў гэты сервант усе кубкі свае паставіла.
- Лічыцца, што дом - адлюстраванне індывідуальнасці гаспадара. Вы выканаўца народных песень. Гэта адбіваецца на інтэр'ерах? Напрыклад, бачыла, у вас вісяць на сцяне лапці плеценыя ...
- Не тое каб гэта адмыслова ўсё падбіраліся, але мае прыхільнікі любяць падарыць мне нешта ў народным стылі, зробленае сваімі рукамі: варэнне, вязаный плед. Дораць падносы, латкі, лапці ў тым ліку. І мне падабаецца упрыгожваць гэтымі рэчамі дом - калі яны лагічна ўпісваюцца ў інтэр'ер, то чаму не? Наогул я ніколі не выкідваю падарункі прыхільнікаў, таму што разумею: яны зроблены ад душы. У мяне такі выдатны фан-клуб! Яны прама змагаюцца, адчайна абараняюць мяне ў Інтэрнэце, у соцсетях. (Усміхаецца.) Шмат з кім мы маем зносіны, сустракаемся.
Фота: Сяргей Казлоўскі
- Марына, а самавар ёсць у вас?
- Так! Ён даволі стары, але мы любім яго тапіць. Прычым палім шышкамі - гэтым займаецца мой муж. Які водар, калі б вы ведалі! Чай атрымліваецца незвычайна смачным. І мы любім падобныя вячоркі - з варэннем, з чым-небудзь печаным, калі можна асабліва душэўна пагаварыць.
- У прыхільнікаў вы асацыюецеся з гэтакай рускай дзеўкай, добрай гаспадыняй і рукадзельніцы. Ці такая вы на самой справе?
- Не буду хітраваць, гаспадыня я далёка не самая лепшая. У мяне настолькі насычаная творчае жыццё, што не атрымоўваецца выштукаваць шмат часу на хатнія справы. Так што асацыяваць мяне можна колькі заўгодна, але я звычайная сярэднестатыстычная жанчына, якая любіць рыхтаваць і якая акуратная. У маім доме заўсёды чыста, можаце праверыць нават сцены. Але што да вязання, вышывання і іншага рукадзелля - гэта не самая мая моцная бок. Падобныя заняткі патрабуюць уседлівасці, а для мяне гэта, прызнаюся, цяжка. Я ў першую чаргу артыстка, а не хатняя гаспадыня. Таму ў мяне ёсць памочніцы. І самая вялікая - мая мама. Дзякуй ёй вялікае, што выбаўляе мяне, калі я на гастролях. Вядома, складана сумясціць і гаспадарка, і канцэртную дзейнасць, але я стараюся ўсюды паспець.
Фота: Сяргей Казлоўскі
- Ці падабаецца вам праводзіць час дома? Што вы звычайна робіце?
- Так. Паўтаруся: як толькі мы тут пасяліліся, мне нават не хочацца адсюль з'язджаць. Як правіла, мужчыны кажуць: «Ну што ты робіш, дома сядзіш?» Паверце, жанчына заўсёды знойдзе сабе занятак, асабліва калі жыве за горадам: альбо гэта ўборка, альбо нешта ў агародзе, альбо прыгатаванне абеду, а ўжо калі ў вас маленькае дзіця - сумаваць сапраўды не прыйдзецца. Больш за ўсё я люблю рыхтаваць і наводзіць чысціню. Гэта мая зона адказнасці. Сям'я павінна быць накормленая, а ў мужа выглажены кашулі.
- Ну а нейкае прыемнае занятак? У вас жа побач лес: па ягады-грыбамі ходзіце?
- У гэтым годзе лета не вельмі цешыла. Ды і наогул я не вялікая прыхільніца лясных шпацыраў: да ўсіх поўзае і лёталі істотам стаўлюся даволі насцярожана. І пастаянна пырскае спрэем ад укусаў. Але грыбы збіраць люблю.
«Я вырашыла, што самы эфектыўны спосаб апавясціць людзей аб рыхтуецца выступе - павесіць аб'яву на калодзежы. Бо ўсе ходзяць туды браць ваду »
Фота: Сяргей Казлоўскі
- Кажуць: мой дом - мая крэпасць. А што для вас значыць гэтае паняцце?
- Калі ў хаце не гучыць дзіцячы смех, у ім няма кахання - ён пусты. Проста каробка, хай гэта і багатыя палацы. Адносіны, эмоцыі ўпрыгожваюць дом, а не сцены. Хочацца, каб тут панавалі любоў, паразуменне, дабрыня. Зараз я магу толькі радавацца: я бачу, як добра маім блізкім. А дзеля чаго яшчэ жыць жанчыне?