Алега Табакова восемдзесят гадоў! Як ні банальна гучыць, у гэта немагчыма паверыць! Ён энергічны, дзейны, не згубіў здольнасці пра нешта марыць і дамагацца увасаблення гэтага (так адбылося з адкрыццём яго тэатральнай школы), здзіўляцца, радавацца, памыляцца, расчароўвацца і зноў улюбляцца ў саму жыццё і ў людзей. Напэўна, таму ён да гэтага часу выклікае вялікую цікавасць і любоў публікі.
1. Аб камунікацыі
Я заўсёды спрабую зразумець пункт гледжання суразмоўцы. Магчыма, гэта выцякае з асаблівасцяў прафесіі - да той пары, пакуль буду разумець логіку свайго героя, яшчэ мае сэнс займацца гэтым рамяством.
Калі чалавек пагардліва ставіцца да таго, чаго не разумее, для мяне ён пошляк. Гэта праблема нумар адзін сучаснага грамадства. Пошласць - гэта нейкая ахоўная сцяна, якой атачаюць сябе альбо па неадукаванасці, альбо па розумам бедны, альбо ад недахопу здольнасці адчуваць.
Калі я называю кагосьці сябрам, то ўкладаю ў гэта паняцце ступень даверу, якая была прыкрыта спіны, якую выклікае чалавек. Адсутнасць неабходнасці адлюстроўваць нешта, натуральнасць і натуральнасць.
У Міхаіла Аркадзевіча Святлова ёсць выраз: «Сяброўства - гэта паняцце кругласутачнае». Тыя, у каго гэтая фраза выклікае смех, людзі абдзеленыя, мал-долен. Гэта ад нястачы душэўнага «студні».
Тое, наколькі людзі жывыя і спрабуюць зразумець праблемы дня сённяшняга, вызначаецца глыбінёй «чалавечага студні». Таму адзін чалавек можа быць цікавы мне, а другі ўжо вычарпаны.
2. Аб прафесіі
Рэжысура псуюць характар, таму што гэта заўсёды правадырызм. Трэба апрыёры быць лідэрам. А лідэрства звязана з неабходнасцю падаўлення іншадумства і пацверджання уласных выключных правоў.
Наша сённяшняя усёеднасць падрыхтоўвае нашу заўтрашнюю непатрэбнасць - гэта адна з маіх думак, дастаткова жорстка сфармуляваных, якая да нашай прафесіі вельмі дастасоўная.
Я заўсёды кажу сваім вучням: «Вы павінны ўмець акцёрскай прафесіяй зарабіць сабе на хлеб з маслам, а ў ідэале - на хлеб з маслам ды яшчэ з ікрой».
Шчыра кажучы, «хвалу і паклёп прымаю абыякава». Але мне ў гэтым сэнсе лягчэй многіх, таму што вельмі вялікая інэрцыя маіх ранніх поспехаў. Калі ў краіне сто сорак мільёнаў, то баюся, што палова, калі не больш, - мая аўдыторыя гледачоў. А гэта вельмі вялікі запас трываласці.
Тэатр можа жыць толькі пры абсалютызму кіраўніцтва, лепш, калі абсалютызм асвечаны. Кажу гэта, зыходзячы з уласнага досведу.
3. Пра сябе
Нішто чалавечае мне не чужое: бываюць і сумневы, і смутак, і горыч ад уласных ілюзій. Але страта ілюзій - гэта наогул балючы працэс, таму што іх наяўнасць усё роўна звязана са здольнасцю захапляцца, улюбляцца, кахаць. Калі гэта страціць, страціцца сэнс.
Трэба ўмець адсякаць ад сябе дрэннае, умець адштурхоўваць што плылі на цябе фекаліі, якія дзень сённяшні пастаўляе ў вялікай колькасці. Па-крайняй меры, зводзіць гэта да мінімуму.
Я лічу, што мужчына павінен зарабляць. Напэўна, гэта ў мяне ад бацькі, таму што ён у самыя складаныя сітуацыі, калі было цяжка, і голадна, i холадна, шукаў працу, прыдумляў нешта, займаўся зусім неўласцівымі яму справамі, але зарабляў і прыносіў у хату. Здабытчык! Вось гэта вельмі важна для мужчыны.
У свае восемдзесят гадоў я не вычарпаў цікавасці да жыцця. Мала таго, абвастраецца ўспрыманне вельмі простых рэчаў.
У мяне бываюць секунды шчасця. Ну, а навошта больш-то? Менавіта таму, што гэта секунды, ты так востра гэта памятаеш і спадзяешся, што такое паўторыцца.
4. Пра лёс і любові
Чалавека захоўвае каханне ці яго фізічнае імкненне да чаго-небудзь ці да каго-то. Словам, усё мае некаторую запраграмаванасць і кантралюецца з нейкай вярхоўнай канцылярыі, з нейкага вярхоўнага дыспетчарскага пункта Гасподняй.
Калі я не мог адказаць на пачуццё, то ўсё роўна заўсёды вельмі бераг гэта, стараўся не прычыняць боль. Трэба да людзей ставіцца так, як ты хочаш, каб яны ставіліся да цябе.
У мяне ніколі не было канфлікту «бацькоў і дзяцей». Ні ў мяне са сваім бацькам, ні потым у маіх дзяцей са мною. Напэўна, гэта залежыць ад душэўнага ўтрымання бацькоў. Так, і мазгоў-то павінна быць у іх больш, а эгаізму менш.