Ірына Мірашнічэнка - рэдкі госць свецкіх мерапрыемстваў. Акторку, мабыць, можна ўбачыць часам на ток-шоў або падчас тэатральных падзей. Адным з такіх стала штогадовае ўшанаванне артыстаў і супрацоўнікаў Маскоўскага мастацкага тэатра ім. А. Чэхава, якія прапрацавалі тут шмат гадоў. Ірына Мірашнічэнка, якая служыць у тэатры, таксама прыехала на цырымонію. WomnaHit.ru ўдалося пагутарыць з актрысай, якая знаходзілася ў выдатным настроі і выглядала вельмі стыльна і модна.
- Сёння на вечары Ігар Залатавіцкі сказаў, што вы збіраецеся напісаць на адрас любімага тэатра нейкі ліст. Што здарылася?
- Справа ў тым, што яшчэ 23 верасня ў мяне прайшоў зусім фантастычны вечар на сцэне Маскоўскага мастацкага тэатра. Вечар, які паставіў Канстанцін Багамолаў, у якім прымала ўдзел вельмі шмат акцёраў, запрошаных людзей. Я бязмерна была ўсім ўдзячная, я гэта спрабавала сказаць у канцы. Потым я парывалася напісаць ліст падзячны ўсім. Але, ведаеце, напэўна, адбілася мая нейкая сарамлівасць, якая прысутнічала ў мяне з юнацтва. Таму больш прыцягваць увагу да сябе не захацелася. Я падумала: «Ну, час прайшоў, а я зноў пачну пра гэта казаць ...» І я напісала. А сёння, у гэты дзень нараджэння тэатра, калі сабралася частка калектыву, я зноў захацела ўсіх аддзячыць за тое, што яны зрабілі гэты фантастычны вечар.
- Дарэчы, а як вы тады адзначылі свой дзень нараджэння?
- У гонар свайго будучага дня нараджэння я зладзіў канцэрт яшчэ летам у тэатры Надзеі Бабкінай, дзе потым быў бяседа, і туды прыйшлі ўсе мае запрошаныя калегі, усе, хто быў на сцэне, сябры і т. П. Таксама было свята тут, у тэатры . А якія падарункі падарылі, я нават і не памятаю. Іх было так шмат, і яны ўсе для мяне важныя. Але галоўным падарункам было тое, што я змагла зрабіць у свой юбілей менавіта тое, што хацела. Гэта два аддзяленні, з жывым гукам, аркестрам. Гэта 25 твораў, якія я выканала сама перад камерамі, перад усім глядзельнай залай. Я нават не ўяўляю цяпер, як я гэта ўсё змагла арганізаваць, ажыццявіць ... Гэта быў самы што ні на ёсць для мяне дарагі падарунак лёсу. Я спрабавала пераадолець і поўны негатыў, і неразуменне, і рукі апускаліся: я часам сумнявалася, што магу гэта зрабіць. І вось такое поўнае пераадоленне - і ёсць самы вялікі мой падарунак, які я атрымала. Сама сябе узнагародзіла. Таму што тое, што я потым убачыла, пачула і адчула, немагчыма параўнаць ні з адным матэрыяльным падарункам. Гэта неацэнна.
- Ірына Пятроўна, сёння вы таксама ў чарговы раз разбілі сваім выдатным вонкавым выглядам і моднымі ўборамі. Прызнайцеся, вам нехта дапамагае апранацца?
- Вы ведаеце, прапрацаваўшы столькі гадоў у тэатры, кіно, працуючы заўсёды з мастакамі, я, верагодна, выпрацавала для сябе ўжо нейкі свой густ, стыль, і я ведаю, што мне трэба. У мяне няма свайго стыліста і ніколі не было. Мне здавалася, што я заўсёды спраўляюся сама. І я разумею, што мне падыходзіць, а што не, спрабую ўсё рабіць сама. У мяне ёсць фірма-партнёр, тварам якой я з'яўляюся. І таму я там падбіраю тое, што мне трэба. Тое, што на мне зараз надзета - адтуль.