- Андрэй, вы нарадзіліся ў горадзе Шяуляе, у Літве, і ў той час гэта была дзіўная замежжа, у параўнанні з Расіяй міні-Еўропа ... Захаваліся нейкія настальгічныя ўспаміны?
- Вядома. Праўда, я тады ўсё ўспрымаў як норму. Любіў смачныя глазураваныя сыркі, цукеркі «Грыльяж», чорны хлеб з кменам з Рыгі. Мы часта ездзілі ў сталіцу Латвіі, бо межаў не існавала, і яна была ўсяго толькі ў ста дваццаці кіламетрах ад ваеннага гарадка, дзе я вырас; да таго ж там вучылася мая старэйшая сястра. Кожны раз паездка была сапраўдным святам, я любаваўся пеўнямі на вежах, катамі на дахах ... Цяпер, калі бываю там на гастролях, узнікае дзіўнае пачуццё закансерваванасці, нязменнасці месцы. Але, дарэчы, тую ж фанты я ўпершыню паспрабаваў менавіта ў Маскве, калі мы прыехалі сюды з бацькамі падчас Алімпіяды ў 80-м годзе. Гэта быў для мяне такі знамянальны дзень. (Усміхаецца.) Але, калі я ў 90-м годзе ў шаснаццаць гадоў прыбыў сюды паступаць, адчуванні ўжо сталі іншымі. У Прыбалтыцы ўсё ўтульнае, а ў Маскве маштабы ўражвалі, а потым адразу пачаўся крызіс, ежы не было ...
- сумую па доме?
- Не. Да таго ж з-за нацыянальных сварак, якія, між іншым, заўсёды ў Прыбалтыцы былі, яшчэ ў часы майго дзяцінства літоўскія кампаніі прыходзілі, каб біць нас, рускіх дзецюкоў, мае бацькі з сястрой неўзабаве з'ехалі да нашых сваякоў у Краснадарскі край, у Армавір . У Маскве аселі толькі мы са старэйшым братам. Ён у мяне лётчык грамадзянскай авіяцыі, кіруе новым двухпавярховым «Боінгам». Яго назвалі ў гонар Юрыя Гагарына. А мяне - у гонар Андрэя Міронава, таму я стаў акцёрам і служу ў Тэатры сатыры, на сцэне якога ён калісьці гуляў.
- Вонкава вы такі эстэцтва тып, і нават не скажаш, што літаральна выраслі на аэрадроме, дзе служыў ваш бацька інжынерам сувязі, мама працавала медсястрой, а вы з сябрамі скакалі з парашутам, лёталі на планёры, маглі вызначыць марку самалёта па шуму рухавіка і вам прадказвалі кар'еру лётчыка. Напэўна, і цяпер вышыні ня баіцеся і любіце лётаць?
- Калі б жыў у Галівудзе, то абавязкова бы ўзяў ліцэнзію на пілатавання, купіў бы маленькі самалёт і забаўляўся бы на вольным часе, як некаторыя мае тамтэйшыя калегі. Але ў нас тут іншая сітуацыя. Плюс у нейкай меры мне хапіла адрэналіну ў дзяцінстве. Мы паказальна скакалі з парашутам з самалётаў перад вокнамі школы, на форме заўсёды насілі парашутныя значкі, знак Бэтмена, і гэта яшчэ ў савецкую эпоху, а аднойчы, гадоў у чатырнаццаць, я ледзь не загінуў, цудам пасадзіў свой планёр. Тады самалёт падняў мой планёр без рухавіка, я быў адзін, без інструктара, адчапіўся, пакружыў на ўзыходзяць і сыходзяць патокаў і раптам зразумеў, што вышыня рэзка ўпала. Ударыў па прыборы, як гэта патрабавалася, стрэлка апусцілася, і стала ясна, што да свайго палі не дацягну. Мне свяціла ўпасці дзесьці на драты, на лес ... Я стаў садзіцца на бліжэйшы луг з хутарам, разгарнуў планёр і ўбачыў, як унізе забіваюць палі і я лячу прама ў іх напрамку. Толькі ля самай зямлі ўдалося выраўнаваць планёр, не ўрэзацца ў хутар і, паклаўшы адно крыло на глебу, такім цыркулем спыніцца. Так што гэта было чыстае шанцаванне, што я не пацярпеў, захаваў планёр і хутар не патрывожыў. Цяпер на гэтым аэрадроме, дзе мы з хлопцамі праводзілі ўвесь вольны час, - палігон НАТО, а мой азарт ў іншай вобласці - тэатр і кіно. Сям'я мяне заўсёды падтрымлівала ў дадзеным пытанні. Я бо ўжо ў старэйшых класах, дзе быў далёка не лепшым вучнем, пачаў вучыцца гуляць на гітары, на акардэоне, і мы з маім сябрам Лёшам Лёшавага стварылі групу, выступалі, спявалі песні Віктара Цоя, «Наўтылуса» ...
- На экране вы робіце ўражанне безэмацыйныя, непранікальнага суб'екта. Вы і ў жыцці такі спакойна-нейтральны?
- Не сказаў бы. Я дастаткова ўражлівы, але, як усе шалі, імкнуся да раўнавагі, гармоніі і спакою. (Усміхаецца.) Я трываць не магу канфлікты, скандалы. Калі па маладосці быў максімалістам, то зараз памяняўся, згладзіліся нейкія куты. Для мяне сталі важныя ў першую чаргу свет і разуменне.
Андрэй Барыла. Фота: Уладзімір Чысцякоў.
- У тэатральным вучылішчы ім. Шчукіна ва Уладзіміра Уладзіміравіча Іванова вы вучыліся разам з Марыяй Аронавай, Ноннай Грышаеву, Ганнай Дуброўскай, Уладзімірам Епіфанцава, Кірылам Пірагова, які пасля стаў вядучым акцёрам Майстэрні Фаменка. З-за чаго вы не пайшлі разам з ім да легендарнага майстру?
- Напэўна, я мог бы гэта зрабіць, але не прыняў тады ніякіх крокаў ... Хоць не шкадую пра гэта. Я ж ужо на трэцім курсе іграў на сцэне славутай Сатыры, якой кіраваў на той момант яшчэ знакаміты Валянцін Плучек, так што перспектывы ў мяне былі самыя вясёлкавыя. І да гэтага часу я верны гэтаму тэатру, хоць, зразумела, ён ужо зусім іншы, чым у часы Міронава і Папанова. Нажаль, сёння амаль усе рэпертуарныя тэатры губляюць маштабнасць, застаецца толькі міфічны вобраз, які калісьці прыцягваў.
- Мяркуючы па ўсім, вы не з тых, хто, рассоўваючы таварышаў локцямі, будзе дамагацца сваёй ролі, хадзіць па прадзюсарам, рэжысёрам, прапаноўваць сябе ...
- Абсалютна дакладна. Я даўно засвоіў, што гэта прафесія, дзе выбіраюць цябе. Ўсяго адзін раз у жыцці я загарэўся, даведаўшыся, што Мікіта Сяргеевіч Міхалкоў набірае акцёраў на фільм «Сібірскі цырульнік», і адважыўся на авантуру - патэлефанаваў аднакурсніку, Сярожы Стеблову, які працаваў у «Тры Тэ», і папрасіў яго паказаць мае фатаграфіі агенту па акцёрах , каб мець хоць бы шанец быць запрошаным на пробы. Ужо праз некалькі гадзін мне патэлефанавалі, выклікалі на прагляд і зацвердзілі на ролю юнкера. Але якое ж было маё здзіўленне, калі я даведаўся, што Сяргей яшчэ нават не паспеў нічога перадаць і мае дачынення да падзеі. З таго часу я зарокся штучным спосабам прыцягваць сітуацыю. Што пакладзена, то абавязкова адбудзецца, і мая роля ад мяне не ўцячэ. Я веру ў лёс і ў сябе.
- Але ў вашай біяграфіі няма фільма, які б імгненна стрэліў, і на наступны дзень вы прачнуліся папулярным. Да вас пазнавальнасць прыходзіць паступова, ад серыяла да серыяла. Вас задавальняе гэтак павольны рэжым?
- Пасля заканчэння інстытута былі відавочныя перадумовы да таго, што гэты рух будзе нашмат хутчэй. Я ўжо быў зацверджаны на галоўную ролю ў польскім фільме ў Ежы Гофмана, але крызіс гэтаму перашкодзіў, потым мяне клікалі да Агнешцы Холанд, і таксама не зраслося. А на пробах ў аднаго амерыканскага рэжысёра я замест таго, каб згаджацца з ім, што Роберт Дэ Ніра і Аль Пачына - геніі, стаў даказваць, што ў нас ёсць асобы строме, накшталт Алега Даля, Інакенція Смактуноўскага ... Згодзен, у нейкі момант мае ўнутраныя запыты сталі не супадаць з рэальнасцю, але ў гэтым няма нічога страшнага, гэта вопыт. Значыць, мой шлях вось такі. Я не выбудоўваю кар'еру стратэгічна, проста працую з поўнай аддачай і стараюся атрымліваць задавальненне. Нярэдка яшчэ адмаўляюся, калі бачу слабы, сумны матэрыял, нават калі абяцаюць нядрэнны ганарар. На жаль, але нячаста дасылаюць добрую літаратуру і тое, што стоадсоткава супадае з тваім настроем, што табе па душы. Мне хацелася б згуляць у творах Набокава, Буніна, Купрына, Чэхава, Фолкнэра, Оскара Уайльда, Бамаршэ. Папрацаваць за мяжой жаданне не знікае, таму зараз актыўна ўдасканальваю англійская. Я захапляюся Таранціна як рэжысёрам. А сярод нашых мне блізка тое, што робяць Звягінцаў, Настаўнік, Урсуляк ...
Андрэй прызнаецца, што любыя іншыя заняткі, акрамя акцёрскага, для яго поўная катастрофа. І адкрываць рэстаран па прыкладзе сваёй сястры зусім не ўваходзіць у яго планы. Фота: Уладзімір Чысцякоў.
- У расійскім кіно прынята неміласэрна эксплуатаваць устоянае амплуа. У якіх у асноўным вобразах вас бачаць рэжысёры?
- Ці не герояў-палюбоўнікаў. (Усміхаецца.) Нягоднікаў, як правіла. Нядаўна вось гуляў вар'ята кілера. Хоць у апошні час азначыўся значна больш шырокі спектр. І гэта выдатна - цікава брацца за характэрныя, складаныя, неадназначныя ролі.
- Тады распавядзіце, якія ў вас апошнія працы?
- Акрамя тэлесерыялаў «Зоя» і «Без сведак» у мяне выйшла поўнаметражная навагодняя карціна Юрыя Васільева «Прадавец цацак», дзе я здымаўся разам з П'ерам Рышарам. А нядаўна я скончыў здымацца ў двухсерыйную тэлефільме «Даша». Акрамя гэтага з нецярпеннем чакаю выхаду ў свет стужкі Андрэя Багатырова «Юда», дзе гуляю, прабачце, Ісуса. Не адразу, прама скажам, я даў згоду, думаў ...
- А шмат на вас грахоў?
- Так, грэшны. Але я змагаюся з сабой, з недахопамі.
- Чым асабліва ганарыцеся ў жыцці?
- Двума дочкамі. Яны ў мяне выдатныя. Старэйшай, Аляксандры, семнаццаць гадоў, у гэтым годзе заканчвае школу і збіраецца паступаць на рэжысёрскі факультэт у ВГIК. Цяпер яна, прайшоўшы невялікі конкурс, вучыцца там на падрыхтоўчых курсах. Саша выдатна малюе, робіць эскізы, раскадроўкі. На днях даслала мне пачытаць свой першы сцэнар кароткага метра. Спачатку я ёй казаў пра свае асцярогі - усё-такі жанчына-рэжысёр гэта рэдкасць, але яна з валявым характарам, таму на гэтых раскопках. І мне, прызнацца, падабаецца яе такая мэтанакіраванасць. Малодшая, чатырнаццацігадовая Каця, таксама ходзіць у мастацкую школу акрамя сярэдняй, неабыякавая да жывапісу і сур'ёзна займаецца вакалам. Я быў на яе выступах, і спявае яна сапраўды пышна. Не ведаю, што абярэ ў будучыні, але дзіця таксама творчы. Гены, мабыць, адбіваюцца. (Усміхаецца.)
- Ведаю, што вы не жывяце з іх мамай, а знаходзіцеся ў грамадзянскім шлюбе з актрысай тэатра «Прыналежнасць» Аляксандрай Солянкиной. Палі ахвярай службовага рамана?
- Менавіта. Прычым да першай нармальнай сустрэчы на здымачнай пляцоўцы мы дзесьці мімаходам перасякаліся, хадзілі коламі, што называецца, але ўважліва паглядзелі адзін на аднаго толькі на серыяле «Агульная тэрапія". З майго боку гэта дакладна было каханне з першага погляду. І вось ужо чатыры гады мы разам. Саша - проста натуральны анёл, які сышоў з нябёсаў, і не толькі таму, што бландынка. (Усміхаецца.) Яна ўзрушаючая - лёгкая, добрая, мудрая. І я стаўлюся да тых, хто ўпэўнены, што жыць разам двум людзям адной прафесіі лепш, чым калі б яны былі з розных сфер дзейнасці. Відавочна, што ёсць свае плюсы і мінусы, але ўсё-ткі гутарка ідзе на адной мове.
- У вас грэка-украінска-італьянскія карані ...
- На ўкраінскіх настойваў Аляксей Васільевіч Пятрэнка, а ў італьянскіх мяне пастаянна пераконваюць самі жыхары Апенінскага паўвострава. І я Італію вылучаю асобна. Гэта блаславёны край, з цудоўным кліматам, архітэктурай, ежай ...
- З некаторага часу вы афіцыйны сталічны жыхар, з дапамогай мастацкага кіраўніка Аляксандра Анатольевіча Шырвіндта набылі па госцене кватэру ў цэнтры ...
- Так, аднапакаёвую, у 35 квадратных метраў. Але нам пакуль хапае. Я ў ёй магу нават зрабіць нешта сваімі рукамі ... А вось пра загараднай хаце з лазняй і садам нават не мару - не маё гэта ўсё. Я прыхільнік паўднёвых шырот, мора, сонца ... І збіраць не ўмею - звычайна хутка, без шкадавання растаюся з грашыма і аддаю перавагу атрымліваць асалоду ад сённяшнім днём, падарожнічаць.
- Чаму-то мне здаецца, што вольны час у вас лянівы, напэўна, кампутарнымі гульнямі захапляецеся ...
- Вы адгадалі. Але я не маньяк, больш за гадзіну, як правіла, не сяджу. Для мяне гэта спосаб псіхалагічнай разгрузкі. Але я і да кампаніям неабыякавы. А ўчора мы з сябрамі ўспомнілі мінулае і згулялі ў футбол. І калі ў дзяцінстве я быў чэмпіёнам горада па футболе, то тут нечакана выявіў, што страціў кваліфікацыю, мяч не адчуваю, дыхалка не хапае, з-за курэння, мабыць ... Жудаснае адчуванне, так што трэніравацца трэба відавочна часцей. (Усміхаецца.)
За дапамогу ў арганізацыі здымкі дзякуем рэстаран «Шацёр» (Чыстапрудным бульвар, д. 12 А).