- Іна, на днях вы адзначылі бляшаную вяселле. Для вас восем гадоў - гэта вялікі тэрмін?
- Напэўна, усё-ткі вялікі ... Час так хутка ляціць і неяк незаўважна. Быццам бы толькі пажаніліся - а ўжо восем гадоў прайшло. Хоць гэта толькі пачатак нашага жыцця. Усё яшчэ наперадзе.
- Можаце ўспомніць, колькі разоў вы пераязджалі за гэты час?
- Трэба палічыць. (Смяецца.) З'ехалі ў Лондан, калі Юра перайшоў з ЦСКА ў «Чэлсі». Потым вярнуліся назад у Маскву, у «Дынама», і цяпер - у Піцер. Калі муж гуляў у «Анжы», мы не жылі ў Махачкале, а толькі прыляталі на гульні.
- Юрый раіўся з вамі перад тым, як прыняў рашэнне перайсці ў «Зеніт»?
- Вядома. Ён жа разумее, што не толькі яму будзе складана. Мне, напэўна, нават цяжэй, таму што трэба будзе зладзіць побыт. У нас трое дзяцей, то ёсць патрэбна новая школа для Дзімы, садок для Міланы, добрая паліклініка для Дані. Зрываць сына са школы - не так проста. Хоць мы Дзіму да гэтага рыхтавалі, казалі, што рана ці позна ўсё роўна прыйдзецца пераязджаць. Цяпер Юра на зборах у Партугаліі. Хутка павінен прыляцець у Маскву на два дні, а потым зноў паляціць на зборы ў Іспанію і ўжо адтуль - у Піцер, дзе ўжо павінна быць ўладкаванае, ўтульнае гняздзечка. Вядома, хацелася застацца дома. (Усміхаецца.) Але я туды, дзе муж. А яму лепш ведаць, як паступаць. Таму на днях паеду ў Піцер: трэба знайсці кватэру, нагледзець школу для старэйшага сына. Я ж не магу прывезці дзяцей у нікуды. Усё гэта зойме нейкі час.
- Дзіму дасце давучыцца ў першым класе ў Маскве?
- Гэта самае балючае для нас пытанне. Усё ж такі новы настаўнік і новы клас у канцы навучальнага года - не лепшая перспектыва. Але таксама я разумею, што Юра там адзін не зможа. А разрывацца паміж мужам і дзецьмі, жыць на два гарады - таксама наўрад ці атрымаецца. Калі шчыра, то я разлічвала, што Юра пяройдзе ў «Зеніт» летам і ў мяне будзе яшчэ шмат часу, каб усе знайсці і ўладкаваць. Але атрымалася так, як атрымалася. І на самай справе мне пашанцавала: у мяне ёсць Юля (Бараноўская. - Заўвага.), Якая жыла ў Піцеры. Яна зараз паедзе са мной, пакажа там усё, раскажа, дапаможа.
Іна і Юры Жирковы разам ужо восем гадоў. І на думку мужа і жонкі - у іх усё яшчэ наперадзе
- Куды складаней пераязджаць - у Пецярбург ці ў Лондан?
- Напэўна, у Лондан. Нашаму сыночку Дзіму не было і года, я не ведала мовы. Маім тату і маме не далі візу. У нас не было ні нянь, ні памагатых. Да таго ж Юра часта ляцеў на зборы - было вельмі складана. А цяпер Піцер побач, я магу прыехаць у Маскву, а тата з мамай - да мяне. Калі разглядаць пытанне з пункту гледжання футбола, то складана было вярнуцца з Англіі ў Расію. Былі сумневы. Мы пражылі ўсяго два гады ў Лондане, маглі застацца яшчэ на два. Але ўсё, што ні робіцца, да лепшага. І дай бог, каб у Юры ўсё атрымалася ў новай камандзе.
- А што будзе з вашым атэлье?
- У мяне вельмі добрыя людзі працуюць, я ім давяраю і буду сама часцяком прыязджаць. Я ўжо паглядзела расклад: можна з Піцера ў шэсць раніцы выехаць на хуткасным цягніку, днём усё зрабіць у Маскве, а ўвечары вярнуцца дадому. У прынцыпе, у Маскве мага даўжэй у корках прастаяць.
- Ці не думалі і ў Пецярбургу пачаць свой бізнэс?
- Я абавязкова нешта прыдумаю, таму што прывыкла раніцай уставаць, адвозіць дзяцей у школу і садок і прыступаць да працы. Дома мне сядзець нязвыкла. Але пакуль загадваць не буду.
- Шмат хто кажа, што масквічу цяжка прывыкнуць да Пецярбурга, і наадварот. Вы думалі пра гэта?
- Вядома, думала. Гэта і клімат іншы, і сяброў у нас там практычна няма. Але мне цікава. Я ў Піцеры была два разы, і толькі на гульнях. Нічога толкам не бачыла, нідзе не была. Хвалююча толькі за дзетак. Для Дзімы я доўга школу ў Маскве шукала. Ездзіла з ім на тэставання, знаёміла яго з настаўнікамі і давяраюць больш думку сына, пыталася, спадабаўся педагог ці не. Для мяне гэта было вельмі важна. Вядома, сыну цяпер складана. У яго маленькі клас, ён прывык да сваім дзецям, настаўніку. Але я яго зацікавіла тым, што ў Піцеры ён таксама будзе займацца футболам. Пакуль ён маленькі, яму цікава пагуляць у розных камандах. Цяпер ён у ЦСКА, да гэтага быў у «Дынама», а цяпер яму прыйдзецца пайсці ў «Зеніт». Спадзяюся, што ўсё будзе нармальна. Дзеці разумеюць: мы едзем туды, дзе тата.