Вось цяпер я разумею, як звычайна адчуваюць сябе зоркі, выходзячы «ў народ». Як толькі на вуліцу выплыў мой жывот, мы з ім тут жа сталі нацыянальнымі героямі. Было ўражанне, што літаральна кожны мясцовы жыхар лічыў сваім абавязкам падысці да мяне, паўсміхаліся, пагладзіць жывот і пераканацца, што з маім здароўем усё ў парадку. Прадавец з каляскай садавіны тут жа вылучыў салодкую гуава. Паліцэйскі пры выглядзе мяне - перакрыў дарожны рух. З машын людзі проста махалі рукамі і смяяліся.
Паліцэйскі пры выглядзе мяне і майго жывата тут жа перакрываў дарожны рух.
Наша прагулка ад гестхауса да мора (пяць хвілін звычайнага пешага ходу) ператварылася ў гадзіннае шоў. Аднак прыемна, як бы там ні скардзіліся нашы дамарослыя знакамітасці. Асаблівы захапленне ва ўсіх тайцаў выклікаў той факт, што я чакаю хлопчыка: «О! Бой! Вери гуд! Ю, а лакки! ». У нейкі момант мне нават стала крыўдна за нас, дзяўчынак.
Пры выглядзе мяне, мне ўсё махалі рукамі і ўсміхаліся.
Яшчэ мне тут жа расказалі, што мне можна рабіць, а чаго нельга. Дакладней, пералічылі доўгі спіс таго, што адназначна забаронена. І я - ад граху далей - аж да родаў сумленна спрабавала прытрымлівацца гэтым рэкамендацыям.
Ну, да прыкладу, цяжарным нельга забіваць жывёлу (гэты пункт да родаў я ні разу не парушыла) і разбіваць яйкі (таксама абышлося без гэтага). Таксама цяжарным ў Тайландзе не раяць ёсць вялікі лыжкай - інакш дзіця народзіцца з вялікім ротам (гэты пункт, прызнаюся, я выконвала не асоба заўзята: а хто сказаў, што вялікі рот - гэта брыдка?). Яшчэ мне нельга самастойна раскрываць мідыі (добра, што ў рэстаранах іх падаюць расчыненымі), а таксама глядзець на падальныя зоркі (паколькі на Пхукет ледзь не кожны вечар уладкоўваюць салюты, не парушыць гэтага забарона было цяжкавата - ідзі разбяры, дзе тут падаючая зорка, а дзе банальны феерверк або запушчаны ў неба ліхтарык).
... і на кармленне слонікаў.
А вось у спісе дазволеных і нават - бяры вышэй! - рэкамендаваных рэчаў стаяла дзіўнае: абавязкова прапаўзці пад брухам у слана, і тады роды будуць лёгкімі. І хоць сланоў на Пхукет дастаткова, гэта быў адзіны пункт, прытрымлівацца якому я рашуча адмовілася. Спадзяюся, Буда мяне даруе!
Працяг гісторыі ...
Папярэдні аповяд Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.