- Міла, фільм «Оз: Вялікі і жудасны» - перадгісторыя вядомай казкі Л. Фрэнка Баўма. А якую казку больш за ўсё любіце вы?
- Я з дзяцінства і да гэтага часу люблю «Алісу ў Краіне цудаў» Люіса Кэрала. Мне здаецца, падаць у трусіную нару - жудасна цікава. Заўсёды хацела выпрабаваць падобныя адчуванні. (Смяецца.)
- А фільм Ціма Бертана вам спадабаўся?
- Так, таму што я люблю Джоні Дэпа. Яго Капялюшніка - проста прыгажун! Але, прадбачачы ваша пытанне, я не стану параўноўваць кнігу і фільм. Таму што кіно - гэта бачанне гэтай казкі Цімам Бертанам. Ён як рэжысёр мае на гэта поўнае права. А кніга насамрэч нашмат змрочней фільма. Але з казкамі такое наогул часта здараецца. Вось, напрыклад, «Папялушка». У арыгінальнай казцы адна з сясцёр адрэзала сабе пальцы, каб улезці ў туфлік. Гэта ж жах!
- У карціне вы згулялі чараўніцу. А які магічнай здольнасцю хацелі б валодаць ў жыцці? Што б змянілі з яе дапамогай?
- Калі б я была чараўніцай, то нічога б змяняць не стала. Мяне ўсё задавальняе, мне ўсё ў маім жыцці падабаецца. Хоць, магчыма, зрабіла б сябе нябачнай. Хоць бы на час. Бо часам гэтага вельмі хочацца. (Смяецца.)
Міла Куніс, Мішэль Уільямс і Джэймс Франка прыляцелі ў Маскву ўсяго на некалькі гадзін. Фота: Генадзь Аўраменка.
- А які магіяй вы карыстаецеся ў жыцці, каб пакараць сэрцы мужчын?
- Нават не ведаю. Але калі б і ведала, то не сказала, а то што ж гэта была б за магія?
- Ваша гераіня - добрая і наіўная чараўніца - з-за непадзеленага кахання ператвараецца ў ведзьму. Як вы думаеце, няшчаснае каханне сапраўды здольная ператварыць дзяўчыну ў ведзьму?
- Я думаю так. Асабліва калі справа адбываецца ў казцы. Яна маладая дзяўчына, якая вар'яцка ўлюбляецца. Але ёй разбіваюць сэрца. Яна агаломшана, яна проста дранцвее ад болю, эмоцыі яе захлістваюць. І каб перажыць гэтую боль, ёй даводзіцца прайсці праз нейкія фізічныя трансфармацыі. У звычайным жыцці, вядома, усё не так страшна. Але і ў жыцці пакрыўджаная жанчына можа стаць пачварай, і схаваная глыбока ўнутры ведзьма вылезе вонкі. Так што не раю крыўдзіць жанчын. (Смяецца.)
- А што вас можа ператварыць у ведзьму?
- Усё! Я вельмі тэмпераментны чалавек. Раздражняльная, запальчывая. Часам нейкі дробязь можа проста вывесці мяне з сябе. Але я стараюся стрымлівацца, не заўсёды даваць волю сваім эмоцыям. Бо людзі не вінаватыя, што я нейкія рэчы прымаю занадта блізка да сэрца. Але пры ўсёй маёй стромкім нораве я б не назвала сябе ведзьмай.
- Вас адразу ўзялі менавіта на гэтую ролю? Добрай чараўніцай стаць не прапаноўвалі?
- Не-не, што вы! Я ж не бландынка, я не магу гуляць добрых чараўніц. (Смяецца.)
Міла Куніс і Джэймс Франка. Кадр з фільма "Оз: Вялікі і жудасны".
- Сюжэт фільма разгортваецца ў чароўнай краіне. А самае чароўнае месца, у якім вы калі-небудзь пабывалі?
- Я лічу, мой дом - вельмі чароўнае месца. Люблю Паўночную Каліфорнію: Сан-Францыска, Сонома, Сакрамэнта. Яшчэ Санта-Барбара. І мясцовасць вакол Лос-Анджэлеса: мне падабаецца там бываць, я ўвесь час адкрываю для сябе нешта новае. За межамі ЗША я люблю Сіднэй. Не магу сказаць, што ён чароўны, але мне вельмі падабаецца ў Аўстраліі. Але вось што сапраўды аказвае на мяне магічнае дзеянне - гэта Таскана. Да Італіі ў мяне нейкае асаблівае трапяткое пачуццё. Ежа, віно, людзі, прырода - там усё выдатна.
- А куды хацелі б паехаць?
- У Афрыку. Пакуль не магу сказаць, куды канкрэтна, але гэта мая вялікая мара. Магчыма, у Мачу-Пікчу ў Перу. Я ведаю, што гэта нешта неверагоднае, і вельмі хацелася б убачыць самой. А яшчэ я ніколі не бывала ў Марока.
- У свой папярэдні прыезд у Маскву паўтара гады таму вы казалі, што жадаеце пабываць на радзіме - у горадзе Чарнаўцы. Атрымалася?
- (Пераходзіць на рускую мову. - Рэд.) Калі? Няма часу ў мяне! Яшчэ мне патрэбна віза. І самалёт не лётае ў Чарнаўцы. Гэта мне трэба прыехаць у Кіеў, потым ехаць на цягніку, потым на аўтобусе. (Зноў па-ангельску. - Рэд.) Сама на такое я ніколі не вырашуся. Ды і не здужаю. Толькі разам з усёй сям'ёй: з татам, мамай, братам. І калі-небудзь мы абавязкова паедзем. Хоць гэта будзе вельмі няпросты падарожжа. Бо фактычна гэта падарожжа ў нікуды.
- У мінулы раз вам удалося трохі пагуляць па Маскве. А зараз? Нешта новае для сябе адкрылі?
- Не, усё тое ж самае. Я нават жыву ў тым жа нумары, што і ў мінулы раз. І ў мяне катэгарычна няма часу, каб паглядзець Маскву. Тады мы хоць бы ў Крэмль схадзілі, а сёння я ўстала а сёмай раніцы, каб прывесці сябе ў парадак і спусціцца на два паверхі ўніз да журналістаў. Зараз скончу ўсе інтэрв'ю і пайду рыхтавацца да чырвонай дарожцы на прэм'еры. А потым адразу ў аэрапорт і ў іншы горад.
- Вы не стамляецеся ад сваёй працы?
- (Уздыхае. - Рэд.) Я люблю тое, што я раблю. І размаўляць з людзьмі таксама кахаю. Але бывае, што сядзіш, глядзіш на ўсіх людзей вакол і думаеш: «Госпадзе, што я тут раблю?» Асабліва, калі пачынаюць задаваць ідыёцкія пытанні. Але ў такіх сітуацыях я сыходжу ад усіх, імкнуся супакоіцца і зноў выходжу. Бо гэта выключна мае праблемы, і яны нікога не кранаюць. І наогул я лічу, што мне вельмі-вельмі пашанцавала з працай. Так што не варта скардзіцца.
- А які самы ідыёцкі пытанне вам задавалі?
- Ну не ідыёцкі, добра. Гэта я з гарачкі. Але бывае так: сядзіць перад табой журналіст, ён можа спытаць пра што заўгодна. А ён раптам: «А ў вас ёсць мара?» Ну што я павінна на гэта адказаць? Я раблю выгляд, што задумваюся: «О, мара ...» І выдаю: «Так, вы ведаеце, у мяне ёсць мара!» І ён шчаслівы. Вось я не разумею, навошта задаваць такія пытанні. Гэта ж глупства. (Смяецца.)
- Тады можна адзін дурны пытанне: як вы думаеце, у жыцці казка магчымая?
- Вядома. Чаму няма? Я лічу, маё жыццё падобная на казку. (Усміхаецца.)