Цэны на жыллё ў Тайландзе растуць як на дражджах. І дзякаваць за гэта трэба перш за ўсё нашых суайчыннікаў. Бо мы, рускія, не любім драбязніцца. І прыбытак у 10-15 адсоткаў (звычайная справа ў Тайландзе) - не для нас. Мы хочам, каб з адной здзелкі можна было нябедна жыць як мінімум месяц.
Прыкладна так, мабыць, разважаюць рускія рыэлтары, якіх на Пхукет з'явілася неверагоднае мноства. І вось дом, які таец здае за за 20 000 бат, пасля пасярэдніцтва рускага агенцтва адразу ж падымаецца ў кошце да 40 000. Вядома ж, гэты самы таец ў нейкі момант пазнае, што яго жыллё на самой-та справе такое каштоўнае. І - тут жа падымае кошт арэнды.
Так востраў, які да экспансіі рускіх дзесяцігоддзямі трымаў цэны на адным узроўні, раптам у нейкі момант ператварыўся ў месца для эліты. Ну ці, па меншай меры, блізкі да гэтага. Адчуўшы пах грошай, ужо і самі тайцы голасна абвясцілі: і будзе цяпер Пхукет востравам мільянераў. Некаторыя пляжы, на якіх яшчэ гадоў дваццаць назад галышом купаліся хіпі, ператварыліся ў філіял Французскай Рыўеры, а сярод здаецца ў строй жылля пераважаюць элітныя вілы.
Аднак усё ж яшчэ засталіся на Пхукет месца, дзе iншаземец не ёсць сінонім слова «мільянер». Мы прыехалі на востраў ня дэманстраваць ўсім свеце «распальцовку», а спакойна атрымліваць асалоду ад морам і сонцам. Жывем мы, простыя сярэднячкі, дзесьці ў раёне Чалонга або Рава. Рускія рыэлтары пагардліва называюць гэтыя месцы «тайскімі вёскамі». Але насамрэч наш пасёлак, у якім мы пасяліліся як мінімум на год, - вельмі шматнацыянальны. Тут сапраўды ёсць фіны, італьянцы, французы, аўстралійцы - гэта пакуль тыя, з кім мы ўжо паспелі пазнаёміцца. Падазраю, што дзесьці схаваўся адзін хахол, але ён так проста ў рукі не даецца: пра яго існаванне гаворыць толькі імя сеткі wi-fi - Gordienko, якое высвечваецца, калі я наладжваю Інтэрнэт на сваім кампутары.
Тое, што рускія рыэлтары пагардліва называюць «тайскай вёскай», на самай справе ўяўляе сабой ахоўны пасёлак з утульнымі хаткамі.
Так, зусім забылася: тайцы у нашай вёсцы таксама ёсць. Але хаты іх пабудаваныя не з саломы, а самі яны зарабляюць, здаецца, не менш за тыя самых рускіх рыэлтараў. Ну, напрыклад, нашы найбліжэйшыя суседзі-тайцы - муж, жонка, старэйшая дачка гадоў прыкладна пятнаццаці і малодшая гадоў дзесяці - маюць такі вось аўта-мотапарк: новенькая Toyota Prius, такі ж новы пікап Mazda і пара мотабайк. Гэта я да таго, што гэтыя людзі, не самыя бедныя, цалкам задаволеныя сваім жыллём.
Мы з імі адразу ж пасябравалі. Суседзі раяць нам, як лепш паступіць у той ці іншай сітуацыі, дзе аплаціць кабельнае тэлебачанне і як замовіць пітную ваду на дом. Яны ж падказалі, як і дзе можна купіць мотабайк. У іх сям'і, да слова, на мапедзе ездзіць нават малодшая дачка. Яно і зразумела: перасоўвацца па выспе без асабістага транспарту нерэальна.
Адправіўшыся купляць мотабайк, мы былі вельмі здзіўлены, як гэты працэс абстаўлены ў Тайландзе ...
Працяг гісторыі ...
Папярэдні аповяд Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.