Калі вам трэба дабрацца з пункту, А ў кропку Б, то ў Тайландзе з гэтым няма праблем. У якім бы закінутым кутку Каралеўства вы не апынуліся, ведайце: варта толькі выйсці на праезную частку, і неўзабаве абавязкова з'явіцца ён, тук-тук - традыцыйны спосаб перамяшчэння ў Тайландзе. Тук-тукі - гэта нешта тыпу нашых маршрутак, толькі выглядаюць яны экзатычней: пікап, у якога ў кузаве ўстаноўлены дзве салдацкія крамы. Іх яшчэ называюць «сонгтео», што ў перакладзе азначае «два рады». Кошт праезду - ад 10 да 20 бат (курс рубля да БАТУ - практычна адзін да аднаго).
Дык вось, такія адкрытыя «маршруткі» ліха бегаюць па ўсім Каралеўстве. Акрамя Пхукет. Не, тут таксама ёсць «сонгтео», толькі ездзяць яны па нязручных маршрутах, а дачакацца іх можа толькі чалавек з жалезнымі нервамі. Калі, да прыкладу, у Паттайе такія пікапы ідуць адзін за адным, то на Пхукет свайго аўтобуса можна чакаць і гадзіну, і паўтара.
І вось тут, калі цярпенне на мяжы, на арэне з'яўляюцца пхукетские тук-тукеры, якія тут працуюць як таксоўкай. Прычым, таксі, паслугі якога часам даражэй, чым дзе-небудзь у Еўропе. Дзесяціхвіліннае паездка можа абыйсціся вам прыкладна ў 20, а то і ў 30 даляраў. Мясцовыя ўлады шмат гадоў запар спрабуюць вырашыць гэтую праблему, час ад часу кажучы аб неабходнасці ўвядзення ў строй паўнавартаснага грамадскага транспарту. Але, па чутках, усе спробы натыкаюцца на глухое супраціў мясцовых тук-тукеров, якіх тут цалкам сур'ёзна называюць «мафіяй».
Пару гадоў таму ганаровыя консулы адразу дваццаці замежных дзяржаў нават зладзілі афіцыйную сустрэчу з кіраўніцтвам выспы. «Чаму тарыфы на праезд на тук-тлушчы вышэй, чым кошт праезду ў кандыцыянаваным таксі ў Бангкоку і нават у Нямеччыне?» - здзіўляўся на той сустрэчы ганаровы консул Германіі Дырк Науманн. «Таму што ў нас горная мясцовасць, да таго ж тук-тукі самі па сабе даражэй, чым кандыцыянаванага таксі», - быў яму адказ. «Ну, а чаму тады не купляюць кандыцыянаванага таксі?» - зноў здзівіўся консул. Праўда, на гэты раз адказу ўжо не было. Але ўлады паабяцалі зноў падумаць над гэтым пытаннем.
З тых часоў мінула больш за два гады, а тук-тукі і цяпер там. І пачуваюцца, трэба сказаць, выдатна. Тарыфы пачынаюцца ад 300 бат, далей - па нарастальнай.
Вось чаму ўсё, хто прыбывае на востраў больш, чым на пару тыдняў, імкнуцца тут жа «ўстаць на колы» - альбо арандаваць, альбо набыць мотабайк: выкідаць сто-дзвесце даляраў у дзень на паслугі тук-тукеров мала каму спадабаецца, а ездзіць па Пхукет хочацца.
Купіць транспартны сродак у Тайландзе можа любы. Праўда, для гэтага вы павінны мець сваё жыллё - нават калі знялі домік або кватэру на месяц-другі. З дамовай арэнды трэба адправіцца ў Immigration office, дзе за сціплую ўзнагароду ў 300 бат вам даюць дазвол на набыццё мотабайк або аўтамабіля.
Ну, а далей пачынаецца самае складанае - выбар уласна байка. У любым салоне такая колькасць мадэляў, што чалавеку недасьведчаны лёгка згубіцца. Таму я адразу ж адсунулася ад працэсу і перадала стырно кіравання мужу: яму сядзець за рулём, вось хай і выкручваецца. І ён выкруціўся. Не раздумваючы, абраў самае дарагое, што ёсць на рынку. Але, як запэўніў ён, яшчэ і самае лепшае - гэта Honda PC × 150 (хто ведае, той зразумее). Іх збіраюць у Тайландзе, таму кошт хоць і высокая, але цалкам памяркоўная - 78 тысяч бат (у Расіі, калі што, роўна ў тры разы даражэй!)
Сама купля заняла ў нас ... хвілін дзесяць, не болей. Атрыманне нумароў, афармленне страхоўкі, яшчэ нейкіх папер: дзве тайскія дзяўчыны ў салоне хай і гаварылі па-ангельску не зусім зразумела, але справа сваё ведалі. І вось ужо перад намі стаіць наша першае вялікае набытак - прыгажун мотабайк.
Купіўшы новенькі мотабайк, мы не вырашылі праблему, як нам перасоўвацца па выспе.
Ўдосталь палюбаваўшыся на яго, я выразна зразумела адну простую рэч: сесці на яго і паехаць, нават на пасажырскім месцы, мяне не прымусіць ніхто і нішто. Усе першабытныя страхі раптам вынырнулі з глыбінь падсвядомасці. Я прадставіла адразу сто пяцьдзесят варыянтаў аварый з нашым удзелам ...
Абняўшы свой жывот, я дабрыўшы да дарогі і паслухмяна адлічыла 500 бат - сёння паеду, мабыць, на тук-тлушчы. І заўтра, і паслязаўтра страх перад мотабайк нікуды не сышоў. Стала зразумела: пакуль мы яшчэ канчаткова не азалаці мясцовых тук-тукеров, пара вырашаць праблему неяк па-іншаму.
Працяг гісторыі ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.