«З розных канцоў горада сцякаліся ў Пулково. Міліцыянты на рамцы сустракаюць нас ужо як родных, аднак шматпакутны чамадан з правадамі-прымочкамі ператрасаюць ў каторы раз. У Калінінградзе пабудавалі новую кальцавую і праз 20 хвілін пасля прылёту мы ўжо ў горадзе. У горадзе моцна пахне Еўропай: і пяціпавярхоўкі мудрагеліста змешваюцца з вежамі Кенисберга. З самалёта адразу на абед, а пасля яго ўжо пара і ў залу, на саўнд-чэк.
І вось ужо зноў вечар, і зноў канцэрт, і зноў сядзячы зала - на нагах. Шмат жоўтых цюльпанаў. У зале, як водзіцца, не толькі абарыгены: ёсць людзі з Томска, Цюмені, нават Чэхіі і Германіі. Так мы разам сустрэлі 8 Сакавіка.
Далей - аўтобусны пераезд у Вільню і Рыгу. На рускай мяжы стаім больш за гадзіну. На літоўскай, натуральна, у 5 разоў менш. Да канца прыбалтыйскай часткі тура - а перад ёй былі канцэрты ў Запаляр'е перад газавікамі, а перад гэтым - Сібір, Урал і Падмаскоўі - усё ўжо парадкам прытаміўся. Хочацца выспацца, адпачыць і нікуды не спяшацца. Дарэчы сказаць, апошнія горада ў такім доўгім заездзе прамільгнулі як адно імгненне.
У некаторых залах, дзе канцэрты былі ў клубах, колькасць народа зашкальвала - публіка размяшчалася і прама ля сцэны. Хлопцы, яшчэ не прывыклі да такой блізкасці, трохі бянтэжацца ад таго, што дзяўчынкі чапаюць іх за кеды. Каб там ні казалі пра паўнавартаснае асалоду музыкай у сядзячай залі, але ў клубах свая, іншая энергетыка, поўны адрыў!
"Так мы разам сустрэлі 8 Сакавіка". Фота: Алег Пайманов.
Рыга заўсёды сустракае цяпло, хоць зіма і тут не адступае. Горад, захутаны ў спакой і супакаенне. Для нашай групы стала традыцыяй вяртацца сюды з канцэртамі ў адно і тое ж час - у самы вясновае свята. У мінулым годзе мы выступалі тут 9 сакавіка, у гэтым - 10-га. На новую праграму - з вершамі, песнямі на вершы класікаў - мясцовая публіка, засумавалі па рускай Дарэчы, рэагавала з вялікай удзячнасцю, многія нават плакалі. Але ў канцы канцэрту мы, вядома, прыбралі мінорную ноту, скончыўшы танцавальнымі хітамі.
Хлопцы вярнуліся назад у Піцер, а я вырашыла дазволіць сабе адпачыць у Рызе. Пабадзяцца па вузкіх брукаваных вулачках і па лёдзе заліва, глынуць трохі свежага еўрапейскага паветра. Гэта жыццёва неабходна пасля пяцімесяцовага тура, які быў суцэльны пераезд. Ды яшчэ і далучыўся вірус, які збіў мяне з ног на пару тыдняў. Самае страшнае - гэта было застацца без голасу. Калі ласка, беражыце сябе, ня перетруждайтесь і не пераахалоджвацца. Ўбачымся хутка! Не за гарамі канцэрт у Крамлі, прысвечаны 10-годдзю гурта! "