Для яе новы працоўнай дзень пачынаецца глыбокай ноччу. І, што б ні здарылася, яна заўсёды усміхаецца і кажа краіне: «Добрай раніцы!» Дильбар Файзиева падзялілася сакрэтамі добрага настрою ў любы час сутак.
- Дильбар, ваша праграма пачынае сваё вяшчанне ў пяць раніцы ў Маскве. Але ў гэты час на Далёкім Усходзе ўжо дзень. Як вы ўлічваеце гэтую розніцу ў часе?
- Мы працуем у прамым эфіры. Але ёсць гарады, якія прачынаюцца раней Масквы, вось для іх мы пішам праграму напярэдадні ўвечары, калі, да прыкладу, у Петрапаўлаўску-Камчацкім або ва Уладзівастоку ўжо брацца на. Як запішам, так і ідзем адпачываць. Але я ўсё роўна кладуся спаць бліжэй да гадзіны ночы. Звычка. Ўстаём за гадзіну да эфіру - у чатыры раніцы, хуценька прыходзім у сябе і пачынаем рыхтавацца.
- Кажуць, што ў «Астанкіна» у вас нават ёсць свае раскладанкі?
- Так, у нас ёсць раскладанкі і нават індывідуальнае пасцельная бялізна. Праўда, прыбіральшчыцы перашкаджаюць спаць, па калідорах грукочуць нейкім шумным абсталяваннем. А яшчэ па стуку абцасаў можна адгадваць, хто прайшоўся. Прынамсі, мужчына гэта ці жанчына, дакладна разбярэш! (Смяецца.)
- І па колькі гадзін у суткі вы спіце?
- У эфірныя дні - па тры-чатыры гадзіны.
- Вам гэтага хапае?
- Так, я нават умудраюся выспацца. А потым можна яшчэ ўдзень крыху паспаць. Аб карысці дзённага сну ўсім вядома. Я дзесьці адымала, што некалькі японскіх карпарацый ўводзяць у сябе дзённай перапынак на сон. Што тычыцца непрацоўных дзён, то абвыкаеш і ўскокваеш пасярод ночы.
Падчас пяцігадзіннага прамога эфіру усё ў студыі адзін аднаго падтрымліваюць і па-добраму жартуюць
- У вас незвычайная праца: вы ствараеце настрой на цэлы дзень ўсёй краіне. Як вы самі наладжваецца на працоўны дзень?
- У мяне вясёлыя калегі, яны з раніцы як пачнуць жартаваць, я потым ніяк не магу спыніць смяяцца. Часам жарты да вечара не адпускаюць! А калі сур'ёзна - пачуццё адказнасці не дазволіць мне наладзіцца неяк інакш. Дрэнны настрой вядоўцы не павінна сапсаваць раніцу гледачам, а іх у нас мільёны. Мне часам дапамагае люстэрка - паглядзіш у яго, улыбнешься і разумееш, што гэтым можна дзяліцца!
- Усе, хто прысутнічае ў студыі падчас ранішняга эфіру, падтрымліваюць адзін аднаго?
- Вы маеце на ўвазе вядучых? Ну як сказаць ... (Усміхаецца.) Часам здзекуюцца! Але па-добраму. У студыі акрамя вядучых прысутнічаюць аператары, гука-аператары, спецыялісты па святле - усе яны вельмі добразычлівыя людзі. Мы з імі можам забалбатаць пасля эфіру, часам доўга спрачаемся. А яшчэ эфірная апаратная заўсёды на сувязі, яны ў «вуху»! І таксама падбадзёрваюць жартачкамі. Прамы эфір поўны нечаканасцяў, патрабуе кемлівасці і імгненнай рэакцыі. У такіх умовах зручна працаваць у пары - адзін забыўся нешта, другі падхапіў і дадаў. Асабліва гэта ратуе, калі мы працуем на вуліцы, дзе няма тэксту, дзе вялікая верагоднасць узнікнення тэхнічных праблем. Напрыклад, калі ў аднаго які вядзе ў эфіры перастаў працаваць мікрафон, пакуль ліквідуюць непаладкі, можа казаць іншы.
- Напэўна, за час эфіру выпівала літры кавы, каб вочы не зліпаліся?
- Кава я ўжо амаль не кахае. Падчас эфіру пастаянна п'ю ваду, часам гарачы чай (гэта калі мы працуем у перасоўны студыі, а на вуліцы халодна). Вочы зліпаюцца, але не таму што хочацца спаць. А таму, што мы шмат смяемся!
- А бывала такое, што хто-то праспаў эфір?
- У «Астанкіна» немагчыма праспаць - абудзяць! А вось у перасоўную студыю ехаць трэба, таму звычайна будзіць будзільнік. І магу прызнаць, часам мне сняцца кашмары - быццам я праспала эфір і на гадзінніку ўжо дзесяць раніцы! Але не, яшчэ ніхто ні разу не праспаў.
- На жыццё па-за эфіру сілы застаюцца? Вы ж яшчэ вучыцеся ...
- Так, дарэчы, на сумных лекцыях можна і паспаць. (Смяецца.) Пасля эфіру на занятках, праўда, вельмі цяжка ўседзець. Я аспірантка першага года навучання на факультэце журналістыкі МДУ, і пакуль мы не так моцна загружаны. Але хутка пачнецца даследчая праца, і вось тады давядзецца яшчэ некалькі гадзін сну зрэзаць ...
- Вы таксама займаецеся ёгай, бегам і бірманскім боксам. Чым адрозніваецца бірманскі бокс ад таго, які мы бачым па тэлебачанні?
- У звычайным боксе задзейнічаны толькі рукі, у бірманскім - рукі, локці, калені, ступні і нават галава. Мабыць, за гэта яго называюць «навукай дзевяці канечнасцяў». Гэты від адзінаборстваў лічыцца самым жорсткім. Супернікі выходзяць на рынг басанож і без пальчатак, у іх адмысловыя павязкі на руках і на нагах. У Бірме паядынкі праходзяць на свежым паветры ... Па сабе магу сказаць, што фізічныя нагрузкі толькі дадаюць сіл.
Дильбар нарадзілася ў Ташкенце. Яна выдатна рыхтуе плоў, праўда, вегетарыянскі. Ужо некалькі гадоў тэлевядучая не есць мяса
- Час на сустрэчы з сябрамі застаецца?
- На прыемныя сустрэчы з блізкімі людзьмі я заўсёды знайду час! Часцяком клічу іх да сябе ў госці. Наогул я люблю смачна паесці ў добрай кампаніі, мы ходзім у некалькі правераных часам устаноў, там заўжды ўтульна і цудоўна рыхтуюць. А наогул я магу і адна схадзіць на зацікавіць выставу, на доўгачаканую прэм'еру фільма ці праседзець некалькі гадзін у кафэ кнігарні. Важна бо навучыцца ўжывацца з самім сабой.
- Да бацькоў у Ташкент рэдка выбірае?
- Апошнім часам стараюся часцей лётаць да іх. З кожным годам сумую ўсё больш і больш.
- Яны вам не намякаюць, што ўжо час абзавесціся сям'ёй?
- Не, яны разумеюць, што з гэтым спяшацца нельга. Усяму свой час.
- Напэўна, не кожны малады чалавек вытрымае такі графік, як у вас?
- Ці вытрымае толькі любіць. Калі ёсць любоў, ёсць і паразуменне.
- Прыхільнікі не прапаноўваюць руку і сэрца?
- Мне здаецца, дзяўчына не павінна дазваляць маладому чалавеку рабіць прапанову, калі не гатовая яго прыняць. Інакш яна можа зрабіць яму балюча. Пакуль я не бачу мужчыны, прапанова якога я прыняла б без роздумаў. Таму не дапускаю такую магчымасць і не абнадзейвае прыхільнікаў.