Шэраг даследаванняў, праведзеных у апошні час, даказаў, што многія мужчыны і жанчыны ва ўзросце каля 30 гадоў штодня скардзяцца на стомленасць. Прычым не на фізічную, а маральную. Такім чынам хранічная стомленасць набыла такую папулярнасць, што ўжо стала хваробай стагоддзя. Зразумела, ёю пакутавалі і раней, толькі называлася яна тады просты «неўрастэніяй», і дыягнаставалі яе ў асноўным у трапяткіх паненак, якія пакутуюць бяздзеяннем. Лічылася, што мужчына, які ўвесь час заняты, апрыёры не можа пакутаваць ад іпахондрыі. Цяпер жа хвароба захапіла ўсіх. Нават працуючых. Нават мужчын. Праўда, гэта можна патлумачыць і тым, што сучасная праца ашаламляльна адрозніваецца ад мінулай: раней людзі стамляліся, ствараючы шэдэўры сусветнага мастацтва або ладу егіпецкія піраміды, а цяпер - седзячы ўвесь дзень перад маніторам кампутара.
У наш час задача-максімум змянілася: ствараць нешта на стагоддзі ўжо не трэба, трэба хаця б проста захаваць сваё душэўнае здароўе. «Сіндром япі», масава які ахапіў пакаленне трыццацігадовых, і бясконцы паток дауншифтеров кажуць пра тое, што многія з нас проста не могуць у гэтай мітусні знайсці сябе і здабыць душэўную раўнавагу.
Навукоўцы называюць такую хваробу сіндромам хранічнай стомленасці. І гаворка тут ідзе зусім не пра фізічным стане. Хоць, безумоўна, маральная стомленасць накладвае свой адбітак: арганізм слабее, паніжаецца ціск, знікае апетыт. Ды і знайсці нейкую адзіную прычыну новай хваробы грамадства пакуль не ўдалося. Але, мяркуючы па апытаннях, арганізаваным сацыёлагамі, можна зрабіць выснову аб тым, што маральная стомленасць часцей за ўсё «нападае» на тых, хто незадаволены сваім асабістым жыццём або працай, піша Tata.ru.
Адкуль жа бяруцца падобныя незадаволенасці? У першую чаргу, ад таго, што ўсе мы жывем у грамадстве з вялікай колькасцю стэрэатыпаў, і большасць з нас гэтым стэрэатыпам воляй-няволяй падпарадкоўваюцца. Мы існуем пад самым сапраўдным прыгнётам: атрымліваем адукацыю толькі таму, што так трэба, таму, што без «скарыначкі» на нармальную працу зараз не ўладкуешся; становімся ня тымі, кім хочам стаць, а тымі, кім жадаюць нас бачыць бацькі; ўключаемся ў гонку за капіталам, які ў канчатковым рахунку становіцца толькі заробкам дзеля заробку. Але самае страшнае не ў гэтым. Самае страшнае ў тым, што ў доўгатэрміновай перспектыве такая канцэпцыя абсалютна не працуе - аднойчы вы проста стоміцеся. Плюс да ўсяго на гэта наклала наш «выдатны» клімат, практычна поўная адсутнасць якасных прадуктаў і маларухомы лад жыцця. Вуаля! І мы маем тое, што маем :)
Усім тым, хто хоча выгаіцца ад хранічнай стомленасці, псіхолагі рэкамендуюць толькі адно: старайцеся жыць сваім жыццём. Рабіце, што вам падабаецца, працуйце толькі там, дзе цікава, жывіце толькі з тымі, каго любіце. Гэтыя вялікія ісціны дазволяць вам жыць па-сапраўднаму!