- Сапраўдным зорнай гадзінай для вас стаў серыял «Знахар». А вы самі чаму пагадзіліся здымацца?
- Савецкі фільм «Знахар» быў адным з маіх самых любімых, і я часта яго пераглядала: выдатныя акцёры, сюжэт. Заўсёды перажывала за галоўнага героя і, асабліва, за яго дачку. Таму, калі мне прапанавалі прыняць удзел у рэмейку, я была натхнёная. Мне было цікава, як адаптавалі сцэнар, і я прачытала яго «залпам», як толькі ён трапіў да мяне ў рукі. У той жа час мае бацькі, калі я была маленькай, думалі, што я стану лекарам. Стаўшы актрысай, мне было важна аддаць ім належнае, згуляўшы ролю медыцынскага работніка. І вось я трымаю ў руках сцэнар пад назвай «Знахар», у якім мне прапануюць ролю ўрача. Вядома ж, я пагадзілася.
- Вы ад прыроды бялявенькая, вас калі-небудзь лічылі дурной? Доўга давялося разбураць стэрэатыпы пра «бландынках» пасля серыяла «Універ. Новая інтэрнату »?
- Праца ў серыяле была адной з першых. Я здымалася там, калі толькі паступіла ў інстытут імя Барыса Шчукіна. Гэта была невялікая эпізадычная роля, якую паўтараюць па ТБ ўжо гадоў 10. І калі казаць пра пазнавальнасць, то яна пайшла не ад Першага канала, а ад гэтай ролі. Да мяне падыходзілі на вуліцах, пазнавалі. Гэта было незвычайна, нязвыкла. Гераіня вельмі яркая, але гэты вобраз мне не ўласцівы. Мы ўсе схільныя да стэрэатыпаў. І пра бландынак у тым ліку. Але я з гэтым ніколі не сутыкалася. Дастаткова паглядзець мне ў вочы, пагутарыць са мной, каб зразумець, што я да тых анекдотаў пра бландынак не маю адносіны. Мне здаецца, што асаблівую ролю ў такім ўспрыманні светлавалосых жанчын згуляла Мэрылін Манро. Яна стварыла такі салодкі, сэксуальны, яркі, легкадумны і наіўны вобраз бландынкі. І пасля яе пайшоў бум: тыя, хто фарбаваўся ў светлы колер, хацелі і сваімі паводзінамі пераймаць яе вобразу. Магчыма, адсюль і пайшла сучаснае ўспрыманне жанчын са светлым колерам валасоў. У ролю гераіні з «Універ» я ўжывацца гэтак жа, як і ў любую іншую. Акцёры павінны быць шматграннымі, гуляць не толькі «дурных бландынак», але і, напрыклад, медсястру Ліду ў «знахар», партызанку ў «СМЕРШ», стрымана і жорсткую забойцу ў серыяле «Вараг», прэм'еру якога я вельмі чакаю. Я і стала актрысай, каб ўжывацца ў розныя вобразы. Разбураць стэрэатып прыйшлося, але нядоўга. Я рада, што рэжысёры бачаць у мне мноства розных вобразаў.
Святлана Сцяпанкаўская прызнаецца, што рэжысёры бачаць у ёй розныя вобразы - ад легкадумных бландынак да жорсткіх забойцаў
- Вы неяк казалі, што азартная. І расказвалі пра футбола. А ў чым рызыка ў вас яшчэ праяўляецца?
- Так, я досыць рызыкоўная. Калі ўваходжу ў суперніцтва, не магу спыніцца. Калі мы гуляем, напрыклад, у манаполію або мафію, я ўключаюся ў працэс. Магу пачаць злавацца ці радавацца, хвалявацца. Увогуле, вельмі эмацыйна на ўсё рэагую. Таму стараюся ніколі не гуляць у азартныя гульні, не хадзіць у казіно. Разумею, што нічога добрага гэта не прынясе. У мяне змазанае пачуццё меры - калі я пачынаю чымсьці займацца, то раблю гэта з поўнай аддачай.
- У 2008 годзе вы атрымалі званне «Міс Краснадар», у наступным - «Віцэ-міс Расія». Прызнайцеся, заўсёды надавалі асаблівае значэнне сваёй знешнасці?
- Магчыма, я вас здзіўлю. Але далёка не ўсе дзяўчаты, якія прымаюць удзел у такіх мерапрыемствах, надаюць значэнне сваёй знешнасці. Конкурсы прыгажосці часам даюць дарогу ў свет. Людзі пачынаюць цябе пазнаваць, і калі ты з'яўляешся асобай, прафесіяналам, то прапануюць яшчэ нейкія цікавыя праекты. Таму сказаць, што я асаблівую ўвагу надавала знешнасці, не магу. Так, я нарадзілася досыць яркай, але гэта не мая заслуга. Гэта Бог, прырода, мае бацькі. А мае заслугі, на якія я звяртаю ўвагу, - мае акцёрскія і вакальныя дадзеныя. Над гэтым я працую, гэта я развіваю. А на адной толькі знешнасці не зацыкліваюся.
Актрыса лічыць сябе азартнай, таму не ходзіць у казіно
- Японія, Тайвань, Італія, Францыя, Германія, Грэцыя, Ізраіль - ва ўсіх гэтых краінах вы працавалі ў якасці мадэлі, усюды былі павабныя перспектывы, чаму вярнуліся ў Расею? Што для вас значыць словазлучэнне «я рускі чалавек»?
- Гэта мой вялікі і цікавы шлях даўжынёю ў пяць гадоў. Тут нават не ўсе краіны яшчэ пазначаныя. Так, мне гэта вельмі падабалася. Так, былі перспектывы. Але я заўсёды лічыла сябе творчым чалавекам, а ў мадэльным бізнэсе мне гэтага не хапала. Там іншая спецыфіка: трэба строга выконваць тое, што табе кажуць. У нейкі момант я зразумела, што вельмі стамілася пераязджаць з краіны ў краіну. Мне захацелася асесці - мець сваю кватэру, сяброў, мець свой куток, перастаць жыць на валізках. Бо ўсе пяць гадоў я без прыпынку пераязджала. Гэта было цяжка. Тым больш у такім юным узросце, калі ва ўсіх першае каханне, паступленне ў інстытут. А я працавала. Так, гэта быў яркі, цікавы перыяд майго жыцця, але мне захацелася дадому. За час гэтых паездак зразумела, што я сумую па Радзіме. Мне захацелася гаварыць на сваёй роднай мове. Мне захацелася вывучыць рускую культуру, рускіх людзей. І я вярнулася.
- Зусім юнай вы танчылі ў Кітаі, што адзначылі для сябе пазітыўнае, што спадабалася? Палюбілі Кітай? Перажываеце з-за таго, што сёння адбываецца ў гэтай краіне?
- Так, я люблю Азію і азіяцкую культуру. Так як у Кітаі я жыла дзевяць месяцаў, то пазнаёмілася з ім даволі добра. Так што мая любоў да Азіі вялікая. Я шалёна люблю ежу, архітэктуру і ўсё-ўсё-ўсё. Гэта цяпер назаўжды ў маім сэрцы.