Аляксандра Половцева шматлікія прыхільнікі ведаюць як спакойнага палкоўніка паліцыі Алега Салаўцоў, чыё жыццё цалкам прысвечана барацьбе са злачыннасцю. Зрэшты, у рэальным жыцці ў 62-гадовага акцёра ёсць нямала іншых, больш важных клопатаў. Магчыма, не ўсе ведаюць, што артыст - шматдзетны бацька, які любіць сваіх дзяцей. У старэйшага сына Сцяпана ўжо свая сям'я, а вось маленькім Андрюша і Яне Аляксандр стараецца аддаваць максімум часу. Аб тонкасцях выхавання падрастаючага пакалення ён распавёў.
- Аляксандр, пачну з традыцыйнага пытання: як вы перажываеце бясконцы перыяд пандэміі. Атрымалася дзесьці адпачыць?
- У мяне быў вымушаны адпачынак падчас чарговага рэжыму самаізаляцыі. Гэты перыяд даў мне магчымасць падумаць, паразважаць пра жыццё, пра тое, хто з табой знаходзіцца побач у цяжкую хвіліну, зразумець, як дзеці хутка растуць. Ёсць такі выраз цяпер: да і пасля карантыну. «Да» было нейкае бурлівым, звонкага, а потым такая цішыня .... Нельга было здымаць, але можна было выкарыстоўваць лакацыі. Я гуляў па Лігоўскага праспекце, дзе мы жывем: пуста, закрытыя жалюзі, аб'явы: «Прадаецца». Нікога няма, нейкі які ляціць смецце, які ніхто не прыбірае. Як у кіно ... Я з дзецьмі яшчэ і ў двор закрыты выходзіў - не ў фортку ж яны дыхаць будуць! Калі ў цябе двое маленькіх дзяцей, а дзіцячы сад зачынены, то гэта псіхалагічна і фізічна цяжка. У нас яны рана пайшлі ў ясельных групах. Ходзяць у звычайны, не прыватны садок. Гэта добрае зносіны. Не таму што я супраць прыватных садоў, проста ў такім садзе ўсё па-сапраўднаму.
- А як яшчэ час праводзілі, калі садок у чарговы раз зачынялі?
- Я перайграў з дзецьмі ва ўсе гульні, якія толькі прыдумаў. Але кватэра ёсць кватэра, самі разумееце: асоба не разгуляешся. Нервы былі ўжо на мяжы: і з жонкай лаяліся, і на дзяцей крычалі. Балазе, у мяне ёсць хатка ў вёсцы, куды мы ў выніку і з'ехалі. Там ёсць печ: цёпла, добра і на свежым паветры. Мы вярталіся дадому толькі памыцца, таму што дзеці маюць тэндэнцыю пэцкацца. З'явіўся час, каб дзецям расказаць пра вёску, дзе я правёў сваё свядомае дзяцінства аж да 10 класа. Мне там да гэтага часу вельмі падабаецца. Праўда, бабры загацілі добрыя ракі, няма дзе купацца і лавіць рыбу і ракаў.
Аляксандр і Эсана Половцевы з дзецьмі
instagram.com/esanamuratova/
- Падыходы да пытання выхавання ў вас з жонкай адрозніваюцца? Хто ў вашай сям'і «добры / злы паліцэйскі"?
- Па-рознаму бывае. Часам, калі я зрываюся, становіцца добрай мама. Калі мама раптам нервуецца, то я. Нервы-то ў ўсіх не жалезныя, калі дзецям кажаш па сто разоў, а яны павінны слухацца з першага разу. Але, напэўна, у большай ступені я - злы паліцэйскі. Хоць дзеці часам прыходзяць да мяне і кажуць, што мама палаяўся. На гэта я ім адказваю, што на яе крыўдзіцца нельга - гэта мама. Калі яна сказала - значыць, так трэба было зрабіць.
- Выраз «татава дачка» - гэта пра вашу дачка Яну?
- У мяне ёсць каханы сын і любімая дачка. Я не магу падзяліць і аддаваць камусьці больш любові, камусьці - менш. Гэта не правільна. У мяне два маленькіх дзіцяці, якія павінны атрымліваць аднолькава і любоў, і пакаранне, калі хто правініўся.
- Як развіваеце дзетак у наш няпросты час? Кнігі, напрыклад, у вашым доме ў гонару?
- Так, мы чытаем казкі дзецям, чытаем ім кнігі на ноч, яны слухаюць, пытаюцца, што і як. Хоць я вось адкрываю казкі і думаю, што за жах: мядзведзь-таўкач кагосьці растаптаў. Хоць воўк, які падае да парасят у кацёл, таксама не лепшы варыянт. (Усміхаецца.)
А яшчэ, калі я быў у Выбарзе, а мая жонка Эсана была цяжарная, я пазнаёміўся з мультыплікатарам, які падарыў мне дыск з мультфільмамі. Праз час я дзецям яго паказаў. Ім спадабаліся «Ну, пачакай», вядомы мульцік пра крата, пра Мойдодыра яны два разы паглядзелі. Праўда, ім не хапае трошкі цярпення на доўгія мульцікі. Сучасныя яны таксама глядзяць, напрыклад, пра фиксиков. Ну там хоць нейкая карысная інфармацыя.
Чатырохгадовы Андрэй і трохгадовая Яна аддаюць перавагу праводзіць час на свежым паветры
instagram.com/esanamuratova/
- А якія ўзаемаадносіны падрастаючага пакалення з гаджэтамі?
- З тэлефонамі яны не сябруюць, але падселі на тэлевізар. Мы ім не тлумачым, дзе якія кнопкі, таму яны толькі ведаюць, на якія кнопкі на смартфоне націснуць, каб патэлефанаваць таце або маме. Я не хачу, каб да гаджэтаў пакуль справа даходзіла.