«Калі я прыехала ў Маскву, то ўвесь час чакала ад яе сюрпрызаў. Яны былі, але адзін з самых сур'ёзных я атрымала тады, калі зусім не чакала.
Аднойчы я ўбачыла ў часопісе фатаграфію выдатнага пентхауса. Я закахалася ў гэтую кватэру. Паглядзеўшы на адкрываны з балкона выгляд, я вырашыла, што гэты пентхаус будзе маім, хоць апартаменты былі аформленыя не ў тым стылі, які аддаю перавагу. Я улезла ў даўгі, але ўжо ўяўляла, як будзе выглядаць гэта памяшканне ў будучыні. Аднак калі я ўпершыню пазнаёмілася са старшынёй ТСЖ (Таварыства ўласнікаў жылля), то адчула сапраўдны шок. Я пачула: "Вы набылі самую вялікую праблему ў сваім жыцці!"
Тады я не надала адмысловага значэння гэтым словам, хоць было вельмі крыўдна пачуць такое аб уласнасці, у якую я была гатовая ўкласці ўсю душу.
Я зрабіла ў памяшканні рамонт, абставіла на свой густ і думала, што стварыла куток, у якім змагу працаваць, сустракацца з сябрамі, а часам заставацца сам-насам з сабой, каб думаць, адчуваць і ўсміхацца свеце. Але выгляд зазірае ў акно гастарбайтэраў ацверазіў мяне. А ўжо калі да мяне сталі прыходзіць разнастайныя камісіі, якія патрабавалі "забяспечыць доступ у займанае мной памяшканне" для агляду, пераканалі мяне ў тым, што гэты пентхаус - сапраўды праблема! Як было ім растлумачыць, што я - собственница кватэры. Здаецца абсурдным, але гэта было менавіта так - гаспадыня кватэры мусіла даказваць права на сваю ўласнасць у так званым элітным доме! Я распавяла пра гэтую гісторыю знаёмым журналістам, з'явілася некалькі рэпартажаў у СМІ, і ТСЖ на нейкі час затаілася.
Тады я яшчэ не ведала, што самае вялікае ўзрушэнне чакае мяне наперадзе. Калі, пасля доўгай адсутнасці, я прыехала ў пентхаус, выявілася, што мясцовыя гастарбайтэры актыўна працуюць над ўзвядзеннем сцены, якая б перакрыла мне доступ ва ўласную кватэру! Справа ў тым, што мой пентхаус знаходзіцца на апошнім паверсе, ліфт ж даходзіць да перадапошняга, а далей трэба падымацца адзін пралёт пешшу. Менавіта гэты пралёт замураваны! Гэта значыць патрапіць да сябе дадому я магла толькі па вузенькіх пажарным гаўбцам, якія былі заваленыя снегам, і любы крок па якіх пагражаў сур'ёзнай траўмай. Дарэчы, калі па гэтай праблеме здымала сюжэт тэлевізійная група, адзін з яе ўдзельнікаў вельмі сур'ёзна пашкодзіў спіну. Я выклікала паліцыю. І толькі пасля яе прыезду, гастарбайтэры разьбегліся, так і не скончыўшы ўзвядзенне "берлінскай сцяны". Я была вымушана падаць у суд. Зараз усе дакументы на разглядзе. Я лічу, што мы ўсе павінны змагацца за свае правы! І я вельмі хачу, каб мае сябры прыходзілі да мяне ў госці, не выпрабоўваючы ніякіх перашкод! Я веру, што мой дом заўсёды будзе адкрыты! »
Першае апавяданне Юліі Шылавай чытайце тут.