- Роберт, ваш герой, Жалезны чалавек, коратка апісвае сябе так: геній, філантроп, плэйбой і мільярдэр. А якія чатыры словы лепш за ўсё кажуць пра вас самай?
- Бацька, сын, муж і калега. Разумею, гэта гучыць не вельмі крута. Але ўжо прабачце. (Смяецца.)
- Калі б вы прачнуліся аднойчы раніцай і выявілі, што ў вас у галаве мноства геніяльных ідэй, а ў шафе стаіць бранябойны касцюм супергероя. Што б вы зрабілі? Куды б адправіліся?
- Трэба вельмі асцярожна да гэтага ставіцца. Перш за ўсё я б заняўся высвятленнем пытання, як гэта магло адбыцца так раптоўна. (Смяецца.) А потым бы я злятаў з свайго дома ў офіс. Здзівіў бы службу бяспекі, праверыў, як яны там усё ахоўваюць і як наогул там ідуць справы без мяне.
- А што наконт выратавання свету?
- А што з светам? Хто сказаў, што свет трэба ратаваць? Гэта вельмі зручная тэма толькі для фільмаў пра супергерояў. А ў жыцці ўсё зусім не так.
- У фільме вы сапраўдны герой. А ў жыцці калі здзяйснялі апошні подзвіг?
- Мой апошні подзвіг - гэта тэрміновая змена падгузнікаў дзіцяці. (Смяецца.)
У сталіцы Роберта Даўні-малодшага сустрэлі паўтары тысячы Жалезных людзей. Акцёр прыйшоў у захапленне ад флэш-мобу. Фота: Генадзь Аўраменка.
- У вас два сыны. Якія фільмы вы хацелі ім паказаць?
- Нават не ведаю, хацеў бы я прымушаць іх глядзець свае фільмы. Гэта было б неяк эгаістычна з майго боку. (Усміхаецца.) Калі ж казаць пра фільмы ўвогуле, то я б парэкамендаваў ім паглядзець Стэнлі Кубрыка, нейкія фільмы з вельмі ранняга кінематографа. А яшчэ, верагодна, я б параіўся з кім-то на гэтую тэму. Вось, напрыклад, нядаўна я меў зносіны з Джудам Ло, мы з ім сябруем, як вы разумееце. (Даўні-малодшы і Ло здымаліся разам у фільмах «Шэрлак Холмс» Гая Рычы. - Рэд.) І ён спытаў у мяне: «Якую музыку ты слухаеш?» А я яму ў адказ: «Не, гэта ты мне скажы, што ты слухаеш?». Бо гэта ён жыве ў Лондане і ў курсе ўсіх музычных навінак. Я не лічу сябе экспертам у падобных пытаннях, таму люблю мець зносіны з сябрамі і нават выпадковымі знаёмымі, якія мяне культурна ўзбагачаюць, уважаць іх парадаў.
- І чыіх саветаў вы прытрымліваецеся?
- Свайго адваката. (Смяецца). А яшчэ Тома Хэнкса. Ён мой вельмі добры сябар. Інакш бы я не слухаў яго.
- У 2004 годзе вы выдалі свой першы сольны альбом. Аднак потым не запісалі больш ні адной пласцінкі. У вас больш няма жадання займацца музыкай?
- Я вельмі люблю музыку. І мяне, дарэчы, пасялілі ў нумар з піяніна. Добра, што я не сам плачу за гатэль. (Смяецца.) І убачыўшы інструмент, я прыйшоў у поўнае захапленне і неадкладна сеў за яго. Гэта было вельмі хвалююча, бо я так даўно не гуляў. Але з іншага боку - тут жа, у Маскве я сустрэўся з Кевінам Костнер, які прыехаў сюды з канцэртам, а праз дзень у яго павінна было быць выступ у Санкт-Пецярбургу. Ненавіджу яго, таму што жудасна зайздрошчу. (Смяецца.) Дык вось гэта ўжо зусім іншы ўзровень, я ж усё-такі перш за ўсё акцёр. І спрабаваць забаўляць людзей сваім музіцыраванне мне здаецца не зусім разумным. Вось мой сын Индио - яму зараз 19 гадоў - вельмі адораны. І я цяпер больш зацікаўлены ў яго музычнай кар'еры, чым у сваёй. Часам я прашу яго што-небудзь мне згуляць. Ён бярэ сваю акустычную гітару і гуляе нейкую песню, якая ў добрым сэнсе узрывае мне мозг. Я пытаюся: «Калі ты напісаў гэта?». «Дзесяць хвілін таму», - адказвае ён. Вось гэта сапраўды выдатна.
- Так, можа, вам зняцца ў фільме-мюзікле, дзе вы змаглі б бліснуць сваімі вакальнымі дадзенымі. Няма падобнага ў планах?
- Пра маіх планах на будучыню лепш спытаць маю жонку Сьюзан. (Смяецца.) Справа ў тым, што яна не толькі жонка, але і прадзюсар. У мяне ёсць некаторыя задумкі наконт мюзікла, і я спадзяюся ў аддаленай будучыні іх ўвасобіць. Але ў бліжэйшы час у мяне будуць здымкі ў фільме «Суддзя» з Робертам Дювалл. Гэта сур'ёзнае драматычнае кіно.
Бэн Кінгслі і Роберт Даўні-малодшы, прыехаўшы ў Маскву, адразу пабіліся: так ўвайшлі ў вобраз сваіх герояў. Фота: Генадзь Аўраменка.
- Больш за дваццаць гадоў таму вы здымаліся ў сур'ёзным кіно - згулялі Чарлі Чапліна. Не хацелася б паўтарыць вопыт і згуляць яшчэ каго-небудзь з вялікіх?
- Я ўсяго толькі наёмны рабочы, калі прапануюць - я гатовы. (Смяецца.) А што тычыцца Чапліна, то мне здаецца, ягоныя водгукі з'яўляюцца ва ўсім, што я раблю. Яго асобу, досціп, харызма, уменне расказваць гісторыі. Ён пайшоў з жыцця яшчэ да таго, як наогул пачаў разумець, хто ён. Але я ўсё яшчэ здзіўлены ім, я ўсё яшчэ вывучаю Чапліна, адкрываю яго для сябе.
- Роберт, а пра сябе вы можаце сказаць, што вы такі ж непаўторны і непаражальны, як Жалезны чалавек?
- Не, я ўсяго толькі адзін з вас. Такі ж цудоўны. (Смяецца.)