- Юля, пераўвасабляцца вам не ў навіну. Але мультфільм вы агучвалі ўпершыню ...
- Так, прычым я гэтага вельмі доўга чакала і марыла агучыць якога-небудзь мультперсонаж.
- І як вам?
- Вельмі цікава. Я атрымала каласальнае задавальненне.
- Цяжка не было?
- Было. Асабліва пад канец, калі голас ужо садзіцца, а табе ўсё роўна трэба казаць і казаць. Але, мне здаецца, у любой працы, якую ты хочаш зрабіць на сто адсоткаў, часам бывае складана.
- Раскажыце, калі ласка, аб сваёй гераіні.
- Яе клічуць Мэры. Яна выдатная дзяўчына. Вельмі душэўная, спагадная, заўсёды прыйдзе на дапамогу, калі камусьці спатрэбіцца. А яшчэ яна рыженькая. (Смяецца.) І чымсьці падобная на мяне гадоў у васемнаццаць.
- А ў дзяцінстве ў вас былі любімыя гераіні казак ці мульцікаў?
- Мне вельмі падабалася Пэпі Доўгаяпанчоха. Мне вельмі хацелася быць на яе падобных. (Усміхаецца.)
Юля Савічава, каб ужыцца ў ролю, прыйшла на агучванне мультфільма ў такой жа вопратцы і з такой жа прычоскай, як яе гераіня Мэры. .
- Але яна ж збольшага пацанка. Вы такі ж былі?
- Збольшага так.
- А ці ёсць у вашай цяперашняй гераіні Мэры нешта, у чым вы на яе зусім не падобныя?
- Складанае пытанне. У любым выпадку, у яе свой характар, свае ўяўленні аб жыцці. Але так глыбока я не задумвалася.
- У Мэры спачатку не вельмі простыя адносіны з бацькам ...
- Так, яго завуць прафесар Бомба. Ён жыве пустэльнікам. Мэры прыязджае да яго дадому, пытаецца, як у яго справы. А Бомба ёй адказвае, што вывучае маленечкіх чалавечкаў, якія нікому не бачныя, але на самой справе існуюць, і ён хоча гэта ўсім даказаць. Дзіўна, ці не праўда? Вось і Мэры яму, вядома, не верыць. Але толькі да таго моманту, пакуль сама не трапляе ў гэты схаваны ад старонніх вачэй лясной свет і не становіцца такой жа маленькай, як гэтыя людзі.
- А ў вас з бацькам бываюць непаразуменні?
- У мяне ў сям'і ўсё добра.
- Сюжэт мультфільма разгортваецца ў фантастычным свеце. А ў якім самай фантастычным месцы вы калі-небудзь пабывалі?
- (Задумваецца. - Рэд.) Напэўна, Паўднёвая Афрыка.
- Вы там адпачывалі?
- Там здымаўся адзін тэлепраект, у якім я была госцяй, і мне пашанцавала правесці там некалькі дзён.
У арыгінальным мультфільме Мэры і яе бацька прафесар Бомба кажуць галасамі Аманды Сайфред і Джэйсана Судейкиса. Кадр з анімацыйнага фільма "эпік".
- І што вас там больш за ўсё ўразіла?
- Ну, гэта як пабываць на іншай планеце. Гэтак жа, як у Японіі. У Японіі дзіўна ўсё - будынкі, тэхніка, людзі, то, як яны там жывуць, як маюць зносіны, наколькі прывязаныя да сваіх гаджэтам. Гэта нейкі вар'ят свет. А ў Паўднёвай Афрыцы, наадварот, усё завязана на прыродзе. А яшчэ я там трапіла ў жудасную навальніцу. Я ўвогуле баюся грому, маланак. Але тое, што было ў Паўднёвай Афрыцы, проста кашмар. Такое адчуванне, быццам трапляеш у пекла.
- Маленькія героі мультфільма «эпік» жывуць ў схаваным ад вачэй лясным свеце. А вы больш гарадскі чалавек ці вам важна яднанне з прыродай?
- Я люблю бываць на прыродзе. Мне здаецца, яна дае сілы. Асабліва калі ты ўвесь час знаходзішся ў вар'яцкім рытме, жывеш па шалёнаму графіку, расслабіцца дапамагае менавіта выезд на прыроду.
- А ўсякія жучкі, павучкі, гусеніцы вас не палохаюць?
- Я не вельмі баюся насякомых. Калі б гэта былі жудасныя велізарныя павукі, як у выпрабаваннях у «Форт Боярд», я, вядома, спалохалася б. Але ў нашай паласе накшталт як ніякіх тарантулаў не водзіцца. (Смяецца.)