- Ані, як высвятляецца, у вакацыі вы актыўна працавалі. Вось нядаўна выйшаў кліп, у якім вы выступаеце адразу ў некалькіх асобах ...
- Так, гэты ролік на песню «Новы былы», яго рэжысёрам выступіў Алан Бадоев, якому і належыць ідэя некалькіх жаночых характараў, у якія я пераўвасабляцца. Гэтыя гераіні - нібы шматлікія думкі, якія жывуць у галаве ў кожнай жанчыны, калі яна прымае рашэнне. У дадзеным выпадку гераіні трэба прыняць адно-адзінае рашэнне - спыніць гульню, якая бессэнсоўная і якая страціла ўжо былую прывабнасць. Прыходзіцца скончыць адносіны і спыніць свае ўласныя ўнутраныя кідання, сумневы. Мы вельмі доўга здымалі сцэны - усяго ў кліпе пяць мізансцэн, і ў кожнай з іх па дзесяць гераінь. Амаль кожную з іх гуляю я! Думаю, для гледача я паўстала ў абсалютна новым амплуа.
- У роліку ваша гераіня забывае свайго былога, можна сказаць, праз сілу, разумеючы, што трэба ісці далей. У вашым жыцці была падобная сітуацыя?
- Так, мне давялося сказаць «бывай», хоць пачуцці яшчэ не адгучалі і яшчэ заставаўся іх «прысмак».
- Напэўна, гэта быў не самы прыемны перыяд у вашым жыцці. Як вы спраўляецеся з маркотай? У вас ёсць свае рэцэпты ад дэпрэсіі?
- Я такi ж чалавек, як і ўсе, і, безумоўна, у мяне бывае дрэнны настрой. Для таго каб справіцца з ім, я ем шакалад, прымаю гарачую ванну, купляю сабе што-небудзь і, вядома, слухаю музыку. Музыка - гэта тое, што дапамагае мне і ў радасці, і ў смутку. Музыка здольная пераносіць з рэальнасці ў іншы свет, дзе гучыць аксамітны голас Бары Ўайта, дапусцім. Або цябе лечыць голас Эмі Уайнхаўс. Яны нібы становяцца тваімі сябрамі, выслухоўваюць усё і як бы нават разумеюць цябе. Яны спяваюць пра тое, што адчуваеш ты. Слухайце музыку, бо музыка - гэта лекі для душы.
Канцэрты Ані Лорак зусім справделиво называюць вялікімі шоу, на якіх кіпяць музычныя страсці
- Ані, вы не толькі спявачка, але яшчэ і мама. Многія маладыя дзяўчаты баяцца заводзіць дзяцей, думаюць, яны перашкодзяць кар'еры. Што кажа ваш досвед?
- Вялікае зман думаць, што дзіця перашкодзіць кар'еры. Калі ты ўпэўнены ў сабе, нічога не зможа перашкодзіць. Я, напрыклад, працавала да сёмага месяца, потым, праз тры месяцы пасля родаў, ужо выйшла з дэкрэта. Мне здаецца, калі ты на сваім прыкладзе паказваеш, што ўмееш і можаш працаваць, то дзіця не проста вучыцца працавітасці, але і ганарыцца табой. Ён прывыкае да гэтага рытму, ён ведае, што маме трэба на працу. І тым самым пачынае разумець, што ў хуткім часе сам пойдзе ў школу, а затым ва ўніверсітэт і на працу. Гэта значыць на сваім прыкладзе вы прывіваць любоў да дысцыпліны. Але галоўнае - гэта быць шчаслівым чалавекам. Таму што ў шчаслівай мамы шчаслівы дзіця. А няшчасныя мамы - гэта няшчасныя дзеці. І прысвячаць сябе толькі, дапусцім, працы - няправільна. Але мацярынства бо дапамагае ў кар'еры!
- Цікава, якім чынам?
- Мае таленты раскрыліся па-сапраўднаму, толькі калі я стала мамай. У жанчыны схаваныя патэнцыйныя магчымасці, якія, на жаль, спяць да таго моманту, пакуль яна не народзіць дзіця. І калі на святло з'яўляецца малы, дзяўчына становіцца сапраўднай жанчынай, яна становіцца яшчэ прыгажэй і таленавітых. Нібы сама прырода так напісала сцэнар, што раскрыцца цалкам жанчына можа тады, калі становіцца мамай.
- Як вы з мужам дзеліце абавязкі выхавання?
- Думаю, я адказваю за весялосьць і, вядома, пешчу дзіцяці, што ўжо казаць. А тата ў нас строгі. Ён - дысцыпліна, парадак, і ён дае магчымасць дзіцяці зразумець, што такое «не». Хоць яму ўсё цяжэй і цяжэй гэта даецца, бо дачка ў нас разумная, вельмі хутка развіваецца і ўжо «раскусіла» тату. Сонечка ўмее хітраваць, як і ўсе дзеці, прыдумляць нейкія схемы, каб дамагчыся жаданага. (Усміхаецца.)
- Вы даяце дзіцяці свабоду?
- Вядома! З самага дзяцінства дачка сама вырашае, якое ёй сукенка апранаць ці што яна будзе ёсць на абед. Галоўная задача бацькоў - выхаваць незалежную, самастойную асобу, а не прывязваць дзіцяці да сябе. Калі бацькі прывязваюць да сябе дзяцей, то мы бачым пэўны вынік - мужчыны ў сорак гадоў жывуць з мамамі, не могуць ажаніцца. І гэта кажа пра тое, што мама не дапамагла, а нашкодзіла дзіцяці. А дапамога, гэта калі бацькі пытаюцца: «Дачушка, а як хочаш ты? Вырашай сама ».
- Ці лёгка дачка адпускае вас на гастролі?
- Я ёй тлумачу, куды еду, як праходзіць мой дзень, ніколі не трымаю ад яе сакрэтаў. На некаторыя рэпетыцыі бяру яе з сабой, а калі не магу, то тлумачу чаму.
Напружаны гастрольны графік не перашкаджае Ані і Мурату падарожнічаць. Нядаўна жонкі пабывалі ў Берліне
- Вы ўжо знайшлі для Сафіі школу? Наколькі я ведаю, ёй хутка ісці ў першы клас ...
- Мы пакуль падбіраем школу. Ёсць варыянты, але пакуль яшчэ мы канчаткова не вызначыліся. Добра, што ёсць выбар і час.
- З хросным вашай дачкі Філіпам Кіркоравым часта бачыцеся?
- Магчыма, не так часта, як хацелася б. Хросны і мама Сафіі шмат працуюць, таму мы часцей за ўсё сустракаемся на дзіцячых святах, адзін да аднаго ходзім у госці, дасылаем адзін аднаму відэапаведамленняў. Стараемся ва ўмовах нашай актыўнай працы знаходзіць час адзін для аднаго.
- Калі вольны час усё ж такі знаходзіцца, чым аддаеце перавагу займацца?
- Калі ў мяне здараецца выхадны, я люблю бавіць час з сям'ёй: рыхтаваць сняданкі, гуляць з дачкой, сустракацца з сябрамі. Вельмі люблю глядзець навінкі кіно з мужам, пасеўшы на мяккім канапе з кубкам духмянай гарбаты. Але цяпер поўным ходам ідзе падрыхтоўка да майго новага шоў, і амаль увесь вольны ад гастрольнай дзейнасці час я праводжу на рэпетыцыях.
Сафія, шасцігадовая дачка Ані і Мурата, расце самостотельным дзіцем і з разуменнем ставіцца да працы мамы
- Ані, ваша выдатная фігура - гэта ўсё гены ці ўсё ж такі спорт і правільнае харчаванне?
- Я думаю, што ў дваццаць гадоў - гэта гены, але пасля, каб заставацца ў добрай форме, неабходна займацца. Немагчыма падтрымліваць фігуру, калі не будзеш сачыць за сабой. Безумоўна, гэта спорт, умеранае здаровае харчаванне і догляд за сабой. Прыгожая жанчына - гэта яшчэ і дагледжаная жанчына.
- Не сакрэт, што папулярныя артысты пасля канцэртаў вязуць велізарная колькасць кветак. Пасля нядаўняга канцэрту ў Ізраілі вам нават каляскі для кветак спатрэбіліся. А дзе вы потым захоўваеце кветкі?
- Сапраўды, у Ізраілі было падорана, як кажуць арганізатары, рэкордная колькасць кветак. Мне было пахвальна гэта чуць. Мы працавалі ўсёй камандай, аддавалі сваю любоў і наўзамен атрымлівалі апладысменты, шмат кветак, падарункі. Праўда, часам кветкі не даходзяць да нумара, таму што я іх раздаю работнікам тэатраў, стадыёнаў, у гатэлі пакідаю. На жаль, ты не можаш іх павезці ў іншы горад.