Перад ад'ездам у Тайланд мае знаёмыя падзяліліся на дзве групы. Адны катавалі мяне пытаннямі, не засумавалі Ці я там без баршчу і пельменяў (не засумавала). Іншыя жыва цікавіліся, з кім жа я там, няшчасная, буду мець зносіны. «Знойдзеш сабе сяброўку-ўпотай і будзеш з ёй пра паэзію Пушкіна гутарыць, ага», - весялілася мая прыяцелька. Я сумленна адказвала, што ўжо ад адсутнасці зносін дакладна не памру.
І сапраўды як у ваду глядзела. Калі я апынулася так далёка ад Масквы, усім маім сяброўкам раптам стаў жыццёва неабходны як мінімум адну гадзіну ў дзень для таго, каб абмеркаваць усе надзённыя праблемы (дзякуй сучасным сродкам сувязі!). Але і ад суайчыннікаў, з якімі ўжо сапраўды я не збіралася мець зносіны на чужыне, ўцячы не ўдалося.
Яны (мы) - не толькі ў рускіх рэстаранах. Яны (мы) паўсюль. Куды ні пойдзеш, абавязкова пачуеш родную гаворка. Афіцыйная статыстыка запэўнівае, што рускіх на востраве толькі пяць тысячаў чалавек. Па-мойму, хлусня. Нашмат-нашмат больш. Хіба што кітайцаў мы не переплюнем, а астатніх ўжо задушылі сваёй масай.
Тайцы спрабуюць асвоіць рускую мову. Пакуль - з пераменным поспехам (я змагла разабраць на гэтую аб'яву толькі «Редкостная сувеніры з ракавінак»).
Відаць нас здалёк. «Ты даведаешся яе з тысячы», - сапраўды пра рускіх. Гэта не залежыць ад знешнасці, камплекцыі і адзення. Няхай гэта будзе стопудова матрона ў бліскучым парео або далікатная дзіва ў індыйскіх шараварах, асабіста я з адлегласці ў дзвесце метраў магу вызначыць: дакладна наша! І гэта з маёй блізарукасцю. Зразумела, што замежнікі, і тайцы у тым ліку, вызначаюць нас яшчэ хутчэй.
У чым прычына нашай асаблівасці, зразумець не магу. Напэўна, гэта як з сядзельцаў: «адкруціць» прыстойны тэрмін можна адразу выхапіць поглядам з натоўпу. Можа, і нас так дзюбнуў па башцы савецкае мінулае, што нават маладзенькія дзяўчынкі і хлопцы не могуць адмыцца ад налёту саўковай?
І тым не менш кожны з іх (нас) стараецца старанна схаваць сваю нацыянальную прыналежнасць. Усё тыя ж маладзенькія хлопцы і дзяўчаты, пачуўшы родную гаворка за суседнім столікам у рэстаране, тут жа ... пераходзяць на ангельскую. І выглядаюць пры гэтым, трэба сказаць, яшчэ камічна. Таму што вось зараз-то адразу становіцца зразумела, што гэта - рускія, якія спрабуюць паказаць іншым рускім, што яны не рускія.
Карацей, калі мы ўжо самі не можам з сабой разабрацца, то тайцы - тым больш. А ўсё незразумелае страшыць. Напэўна, таму ў нейкі момант нам, рускім, абвясцілі на Пхукет сапраўдную вайну ...
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.