Яшчэ перад родамі доктар Маноп, захоплена ківаючы галавой, запэўніваў, што дзіця будзе вялікім. Аднак сын нарадзіўся са стандартнымі, на мой погляд, параметрамі: вага - 3556 гр, рост - 52 сантыметры. Хоць пазней, калі нас, усіх парадзіх, запрашалі ў дзіцячае аддзяленне на майстар-клас (нам паказвалі, як правільна мыць малога, чысціць яму носік, вушкі), я зразумела, што меў на ўвазе доктар Маноп. У параўнанні з тайскімі малымі, наш, вядома, выглядаў сапраўдным волатам.
Але калі яго прынеслі мне ў палату - ужо праз пару гадзін пасля родаў (вымытага, апранутага ў голубенькая маечку), - ён здаўся мне зусім драбком. Яго не тое каб браць на рукі, нават дакранацца было страшна. Добра, дапамаглі нянечкі. Яны прыклалі дзіця да грудзей (хоць малака яшчэ не было), далі мне і мужу пагутарыць з ім прыкладна гадзіну, а потым забралі ў дзіцячае аддзяленне.
На самай справе ў тайскіх шпіталях няма ніякіх правілаў наконт таго, дзе павінен знаходзіцца дзіця пасля нараджэння. Калі ёсць жаданне, можна знаходзіцца разам з малым круглыя суткі. Трэба толькі націснуць на кнопачку ў ложка і сказаць пра гэта медсёстрам і нянечкі. Але я-то яшчэ не ведала мясцовых парадкаў. Таму калі нянечка забрала дзіця, я не асабліва хваляваліся. Бо і з маёй дачкой шмат гадоў таму было гэтак жа: некалькі разоў на дзень яе прыносілі на кармленне, а потым адразу ж выносілі.
Застаўшыся ў адзіноце, я тут жа адкрыла прывезены мужам наўтбук (ва ўсіх палатах ёсць wi-fi), і - на мяне маментальна абрынулася цэлая лавіна віншаванняў. Я мела зносіны з усім светам, адчуваючы сябе самай шчаслівай, пакуль праз сотні званкоў і паведамленняў адначасова да мяне не прабілася мая сяброўка. Даведаўшыся, што дзіця не са мной, яна закрычала так, што чуваць было, напэўна, нават у калідоры: «Тэрмінова патрабуй сына назад, каб не здарылася непапраўнае!»
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.