Калі дзіця ў першыя гадзіны свайго жыцця замест мацярынскага малака атрымлівае штучнае харчаванне ў бутэлечцы, гэта пагражае вельмі сур'ёзнымі непрыемнасцямі. Па-першае, лічыцца, што менавіта з першымі кроплямі малодзіва дзіця як бы «вакцынуюць» - так шмат там рэчываў, якія абараняюць яго ад інфекцый. Ну, а па-другое, пасля грудзей сіліконавай (гэта не тое, што вы падумалі - проста ўсе соску робяцца якраз з сілікону) малы можа ў будучыні наогул адмаўляцца ад грудзей матчынай (гэта значыць, маёй).
Менавіта гэта паспрабавала растлумачыць мне сяброўка, даведаўшыся, што дзіцяці панеслі ў дзіцячае аддзяленне. Напалоханая расповедам пра будучую трагедыі я - у адказ - перапуджаныя, здаецца, палову шпіталя. На двары стаяла ўжо глыбокая ноч, калі я стала націскаць на ўсе кнопкі запар і патрабаваць тэрмінова вярнуць мне дзіцяці.
Наступныя двое сутак, што мы знаходзіліся ў шпіталі, я не адпускала сына ад сябе ні на хвіліну. Праўда, амаль увесь час ён салодка спаў, а вось у мяне, як высветлілася, праграма знаходжання апынулася вельмі насычанай. Пачнем з таго, што адразу пасля родаў кожныя пятнаццаць хвілін да мяне па чарзе прыходзілі медсёстры. Яны рабілі мне спецыяльны масаж жывата - як я разумею, гэта нейкае тайскае ноу-хау. Прынамсі, у Расеі такое не практыкуецца. Калі я нараджала сваю дачку, то мне проста кінулі на жывот кавалак лёду, загорнуты ў ручнік. Ну, а тут лекар загадаў пастаянна рабіць адмысловы масаж.
Таксама медсёстры некалькі раз у сутак мералі мне тэмпературу і ціск. Давалі таблеткі. Абмывалі мяне, пакуль у першыя гадзіны я не магла хадзіць. Іншыя медсёстры - ужо з дзіцячага аддзялення - з такой жа постоянностью прыходзілі да сына. І таксама нешта мералі, слухалі, запісвалі ў свае сшыткі. Яшчэ мяне наведвалі мой доктар Маноп і доктар Вирачард - педыятр, які пазней стане асабістым лекарам сына. І некалькі разоў у дзень супрацоўнікі мясцовага рэстарана спачатку прыносілі мне меню дня, недзе праз гадзіну дастаўлялі ўсё замоўленае, а яшчэ на гадзіну пазней за выносілі посуд.
Словам, у нейкі момант мне падалося, што мая палата падобная на нейкі прахадны двор. Хацелася цішыні і спакою. Таму калі ў чарговы раз адчыніліся дзверы, і ўвайшла незнаёмая дзяўчына, якая тлумачачы нешта на французскай, стала ўсталёўваць у маім пакоі фотаапаратуру, я не вытрымала і ледзь не паказала ёй на дзверы. Гэта што яшчэ такое ?!
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.