- Галівудскія зоркі цяпер частыя госці ў Маскве. Вам даводзілася сустракацца з кім-небудзь з тых, каго вы агучвалі?
- Сустракаўся з Дэні Дэ Віта, калі ён прыязджаў у Маскву з мультфільмам «Лоракс», у якім я агучыў галоўнага нягодніка. Але мы паспелі з Дэні толькі парай фраз перакінуцца і паціснуць адзін аднаму рукі, і потым мяне ахова засунула, а яго кудысьці адвялі. Шкада, ён хацеў са мной пагутарыць.
- А з кім бы хацелася пазнаёміцца?
- З Леанарда Ды Капрыа. Я вельмі хачу паціснуць яму руку. Ён прафесіянал. Ён сумленны ў тым, што ён робіць. Гэта вельмі вялікая рэдкасць. Ён артыст. Акцёраў шмат, артыстаў мала.
- Вы сябруеце з кім-небудзь з зорак, якія сталі героямі вашых пародый?
- Не, не магу сказаць, што сябрую. Так, шапачна знаёмыя.
- А які самы негатыўны водгук аб сваёй пародыі вы чулі?
- Негатыўных не чуў. Але ў нас передачку-то сатырычная. Што вырасла - тое вырасла. На што крыўдзіцца? Больш за тое, калі на цябе робяць пародыю, гэта кажа пра тое, што ты сапраўды папулярны. У нас былі некаторыя праблемы з Алай Барысаўнай Пугачовай і дзіўная рэакцыя Барыса Бермана і Ільдар Жандарева. Хоць мы са Славка Манучарава вельмі далікатна ўсё рабілі, з любоўю і павагай і да іх, і да іх праграме. І яшчэ Сяргей Бязрукаў чамусьці вельмі рупліва паставіўся да пародыі на фільм «Адмірал». Ён сказаў, што гэта недапушчальная пародыя, генерал Каппель - герой, ён за Расею-матухну ногі адмарозіў, а яны смяюцца. Але была папраўка: мы смяяліся ня над генералам Каппелем, а над Сяргеем Бязрукавым у ролі генерала Каппеля ... А ў астатнім звычайна ўсё шчаслівыя убачыць пародыю на сябе.
- А на вас хто-небудзь калі-небудзь пародыю рабіў?
- Сябры дурэюць, паказваюць паміжсабойчыкі нейкія. І, трэба прызнаць, я ў іх няпросты хлопец атрымліваў. (Смяецца.)
- Вас гледачы ведаюць па голасе, па пародыям, па нешматлікіх ролях у кіно. Але як чалавека вас ведаюць толькі самыя блізкія. Што ў вас можна вылучыць?
- Гэта трэба ў таварышаў спытаць: хто ж яго ведае, якія ў мяне праявы бываюць. Ведаю толькі, што я часцяком бываю занудай, часам у мяне апакаліптычнае бачанне свету. Ўва мне шмат усяго намяшана.
На рахунку Бурунова велізарная колькасць пародый у шоў «Вялікая розніца». На фота: Сяргей у вобразе Шцірліца, матэрыялы прэс-службаў.
- Да канца святла рыхтаваліся? Запалкі куплялі?
- Ну што ж вы так мяне? Не да такой жа ступені. Слава нябёсам, мне хапае здаровага сэнсу паставіцца да гэтага з гумарам. Я не браў крэдыт і не купляў канапа, які мне павінны былі прывезці да 21-га чысла. Хоць чуў такое ў краме: а вы можаце мне да 21 снежня даставіць?
- Як акцёр дубляжу вы агучылі велізарная колькасць фільмаў. Але ёсць у вас і мультфільмы. Што складаней?
- Анімацыя крыху больш складана. У кіно - жывыя людзі, якімі прырода іх стварыла, такія яны і ёсць. А ў анімацыі ёсць вялікая небяспека сысці ў Мульцяшкі, пачаць казаць смешным голасам. Тым не менш у кожнага персанажа ёсць псіхалогія, ёсць характар. І за гэтым трэба сачыць, будзь гэта грю з «Гадкія я-2» або пацукоў Рэмі з «рататуя».
- Дарэчы пра грю. А вы хоць часам можаце пра сябе сказаць «гадкі я». Ці вы стараецеся быць заўсёды станоўчым, белым і пухнатым?
- Гэта як у Дастаеўскага: стварэнне я дрыготкая ці права маю? І пытанне ў тым, наколькі кожны чалавек у сабе гэта права ўсведамляе, як далёка ён можа зайсці. Усе мы не белыя і пухнатыя, і многае залежыць ад абставін. Але я далёка зайсці не змагу, так што не скажу, што гадкі.
- Сяргей, вы два гады вучыліся ў ваенным вучылішчы, потым перайшлі ў грамадзянскую авіяцыю. Ад ваеннага мінулага, хай не вельмі вялікага, нейкія ў вас звычкі засталіся?
- Ну вядома. Вучылішча вельмі шмат мне дало, яно мяне загартавала, выхавала і ў фізічным плане, і ў асобасным. Паняцці нейкія вельмі правільныя заклала аб дружбе, аб таварыстве, пра сумленнасць, пра вернасць. Я вельмі ўдзячны гэтым двух гадоў, яны мяне вельмі змянілі. Сапраўдная школа жыцця.
- Кажуць, хто ў небе хоць раз пабываў, таго заўсёды туды цягне. Вы як з гэтай цягай спраўляецеся?
- Я перыядычна езджу на аэрадром, лётаю на розных тыпах паветраных судоў. Падымаюся на 300 метраў над зямлёй. Так, гэта сапраўды на ўсё жыццё.
У мультфільме «Гадкае я-2» галоўны герой грю загаварыў голасам Сяргея Бурунова.
- У яшчэ не якая выйшла карціне «Сэрца ворага» вы згулялі нямецкага лётчыка. На здымках вам атрымалася палётаць?
- Гэтая карціна для мяне была глытком чыстай крынічнай вады сярод таго, што мне давялося зрабіць за маю пакуль невялікую творчую кар'еру. Нават нягледзячы на эпізадычную ролю. Паветраны бой здымаўся на сапраўдным самалёце «Як-52», таму што кампутарнай графікай манеўры, перагрузкі і іх уздзеянне на чалавека не паказаць. Так што гэта ўсё мела месца, мне ўдалося палётаць. Я быў вельмі шчаслівы ўдзельнічаць у гэтых здымках.
- Пры вашай занятасці, напэўна, часу на адпачынак застаецца зусім мала. Як вы любіце расслабляцца?
- Калі я дома, то ў мяне пачынаецца канапавы перыяд. Каб расслабіцца, мне трэба проста памаўчаць.
- Дзіва перыяд для многіх - гэта ці кіно, ці тэлевізар. Але вам, напэўна, такога дабра на працы хапае?
- Я люблю кіно паглядзець на хатнім кінатэатры. А яшчэ на прыроду з'ездзіць або на аэрадром. Смачную ежу сабе прыгатаваць.
- Ёсць кароннае страва? Ці проста добрая адбіўную?
- Я не кулінар і ня гурман. І мяса вельмі мала ем. Раней, па маладосці, пра гэта не думаў, што-небудзь у топку закінуў, і добра. Але з узростам пачынаеш задумвацца пра здароўе, па лекарах хадзіць, чытаць нешта. І вось я вырваўся ад свініны, ялавічыны, бараніны, і мне неяк лягчэй стала. Затое рыбу люблю, магу кілаграмамі ёсць.
- Які выгляд вашай дзейнасці прыносіць вам больш за ўсё задавальнення: пародыя, дубляж, здымкі? І калі вас чакаць у галоўнай ролі?
- О, гэта не да мяне пытанне. (Смяецца.) Гэта да прадзюсарам. Я ж чалавек з тэлевізара ... Так што не магу знаць.
- Будзем чакаць.
- Так, будзем. Пакуль прапаноў не паступала. Але, вядома ж, дубляж застаецца неад'емнай часткай маёй працы. Люблю я гэтую справу. (Усміхаецца.)
- А чым больш выгадна займацца?
- Можна я не буду адказваць?
- Тады скажыце, колькі грошай вам трэба для поўнага шчасця?
- Колькі ні назаву, усё роўна мала будзе. (Смяецца.)