- Іна, кажуць, што дзесяцігоддзе вяселля вы і Юры адсвяткавалі вельмі незвычайна?
- Атрымалася ўсё спантанна, так як мы не ведалі, што ў Юрыя будуць выходныя. Мы святкавалі ў ноч, таму што на наступны дзень Юрыю трэба было ў Санкт-Пецярбург. Нас прыехалі віншаваць сябры, і было асабліва прыемна, што яны зрабілі гэта, нягледзячы на будні і дзіўнае час сутак.
- Што вы з мужам падарылі адзін аднаму?
- Я ўручыла Юрыю куртку, якую адмыслова для яго мы пашылі ў маім атэлье. А ён мне зрабіў падарунак, які я хацела атрымаць, напэўна, ужо пасля нараджэння першага дзіцяці. Гэта паездка з мамай на тыдзень у клініку, дзе худнееш і чысцяць. Мне хочацца скінуць пару кілаграмчык.
- Вы бацькі траіх дзяцей. Чым захопленыя вашыя сыны і дачка?
- Юрый прышчапляе дзецям любоў да футбола - і Дзіму, і нават Дане, якому два гады. Дзіма любіць шахматы, пастаянна ўдзельнічае ў турнірах. Мілана любіць маляваць, спяваць, танцаваць, займацца гімнастыкай. Жылі б мы ў Маскве, напэўна, пайшлі бы ў вакальную студыю. Але пасля таго як Юра падпісаў кантракт з «Зенітам», мы пераехалі ў Піцер. Спадзяюся, вернемся дадому. Хоць хто ведае, куды нас лёс занясе.
Перад тым як адзначыць дзесяцігоддзе шлюбнага жыцця, Юрый і Іна правялі адпачынак на Мальдывах. На фота з малодшым сынам даніны
- Як вы думаеце, у чым сакрэт вашага сямейнага дабрабыту?
- Мяне радуе, што ў нас няма сварак на тыдзень ці месяц. Мы можам спрачацца кожны дзень, бурчаць адзін на аднаго, а праз пяць хвілін падысці і ўжо не памятаць, што наогул здарылася. (Усміхаецца.) Калі я бачу, што Юра злы, лепш я, вядома, прамаўчу і не буду нешта казаць яму, саступлю. І калі я раззлавалася, ён таксама прамаўчыць. Мы разумеем адзін аднаго - усё ж такі адзінаццаць гадоў разам.
- Дзеці не просяць яшчэ браціка ці сястрычку?
- Вельмі просяць! Старэйшы сын просіць браціка, а Мілана - сястрычку. Думаю, калі мы ўжо вызначымся з месцам жыхарства, то да гэтага пытання вернемся. Муж сказаў: «У любым выпадку народзіцца хлопчык!» Чамусьці ён у гэтым упэўнены ...