У тайскіх шпіталях парадзіх доўга не затрымліваюць. Калі з мамай і малым усё ў парадку, выпісваюць з клінікі ўжо праз двое сутак. Вядома, перад выхадам «на волю» я вельмі перажывала. А раптам у мяне будуць праблемы з малаком - якую сумесь лепш купляць? Ці можна ўключаць кандыцыянер, калі ў хаце горача? І наогул: што рабіць, калі паўстане нейкае пытанне - куды бегчы, да каго звяртацца?
У дзень выпіскі наш педыятр паведаміў, што забіраць мяне і сына можна будзе толькі пасля пяці вечара - трэба дачакацца вынікаў апошніх аналізаў. Таму калі я атрымала на рукі ўсе дакументы (ура! Усё ў поўным парадку!), На вуліцы ўжо было цёмна. Гэта ўвогуле адметная асаблівасць Тайланда: тут ноч надыходзіць адразу і раптам; проста ў шэсць гадзін вечара быццам накідваюць цёмную хустку.
Шпіталь да гэтага часу таксама заціх. Лекары ўжо скончылі прыём, хворыя пахаваліся па сваіх палатах, кавярынькі, крамачкі і рэстаран зачыніліся. Так што было ўражанне, што па калідорах брыдзём толькі мы адны.
Калі з мамай і дзіцем усё ў парадку, то выпісваюць з тайскага шпіталя праз двое сутак.
Выпіска ў тайскіх клініках абстаўленая дзелавіта і сціпла. Спачатку табе прад'яўляюць рахунак, у якім дэталёва распісана, колькі і за што ты павінен аплаціць. У нас у выніку атрымалася 47 тысяч бат (у рублях - столькі ж). Пасля таго, як у касе ты аддаеш свае кроўна заробленыя, тут жа атрымліваеш магчымасць забіраць дзіця і адпраўляцца дадому. Ні табе пераможных фота ля ўваходу ў радзільню, ні кветак з апладысментамі. Затое пры выпісцы мілыя дзяўчыны з дзіцячага аддзялення ўручылі нам вясёлую голубенькая сумку вялікіх памераў, забітую чымсьці пад завязку. Вывучыць яе змесціва мы змаглі толькі дома. І я ўздыхнула з палёгкай. Там была і велічэзная ўпакоўка з дзіцячай сумессю, і адзенне дзіцяці на першы час, і памперсы, і нейкія пляшачкі-талерачкі. Словам, усё, каб пратрымацца, не выходзячы з хаты, як мінімум тыдзень, а то і дзве-тры.
Разам з усім гэтым дабром нам выдалі і пасведчанне аб нараджэнні - на тайскім мове. Зразумець, што там напісана, вядома ж, у нас не атрымалася. Зараз, каб гэтая паперка была сапраўдная на Расеі, нам трэба было легалізаваць сведчанне. Спачатку ў Дэпартаменце консульскіх спраў МЗС Тайланда (з паралельным перакладам на ангельскую), у потым ў консульстве Пасольства Расіі ў Тайландзе (ужо па-руску). А для гэтага трэба ехаць у Бангкок - тысячу з лішнім кіламетраў ад Пхукет. Зразумела, што з маленькім дзіцем падарожнічаць на такую адлегласць - не самая лепшая задума. Таму ў тайскую сталіцу адправіліся муж з дачкой. Як высветлілася, атрымаць гэтыя дакументы - задача не з самых простых. Калі ў тайскім МЗС ўся працэдура займае некалькі гадзін, працэс адладжаны да дробязяў, то з родным пасольствам ўсё аказалася не так-то проста ...
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.