- З войскам я супрацоўнічаю не адзін год. Ўдзельнічаю ў акцыях, паездках у гарнізоны, «гарачыя кропкі». У свае выступы акрамя музычных нумароў я ўстаўляю апавяданні пра рускіх паэтаў. Гэта заўсёды выклікае непадробнае увагу ў салдатаў і афіцэраў. Зараз я нясу, як сцяг, творчасць Яўгена Еўтушэнка і Леаніда Філатава ...
- Вы неяк сказалі аб вашай працы, што, калі на цябе ўплывае кожны павеў ветрыка, табе не месца ў прафесіі. Гэта так?
- У нашай прафесіі наогул нельга ні на што рэагаваць. Проста ідзі і рабі сваю справу. Недаспаць, недоел, шумна, самалёты лётаюць, не рэагуе ні на што - будзь прафесіяналам. У той жа Сірыі ўмовы складаныя. Але гэта вельмі каштоўная чалавечая і прафесійная школа для мяне. Я шаную гэтым вопытам і дзякую лёс за яго. Упершыню я пабывала ў Сірыі ў складзе канцэртнай групы артыстаў Цэнтральнага дома Расійскай арміі больш за год таму. А ў снежні 2017 гады ўяўляла нашым вайскоўцам сваю сольную праграму на авіябазе Хмеймим, блокпастах. Прымалі так душэўна, што нават законы рэжысуры паламалі. Калі звычайна выбудоўваеш праграму з песень, то самыя палымяныя ставіш у фінал. Гэта традыцыйная рэжысёрская лінія. А тут я зразумела, што трэба зрабіць усё інакш. Калі праграма падышла да традыцыйнага гучнай фінала, я спусцілася са сцэны і сказала гледачам, што настаў час для сапраўднага душэўнага размовы. Вакол мяне сабраліся ваенныя, і я спявала ўсё цішэй і цішэй, як ля вогнішча. Потым мы доўга не маглі разысціся, фатаграфаваліся, размаўлялі. Такое не забываецца.
Наталля Масквіна ў рэдакцыі газеты «Маскоўскі камсамолец»
Наталля Губернаторова
- Вы адразу згаджаліся ехаць у Чачню, Сірыю?
- Не разважаючы! Заўсёды адразу. І не таму, што я герой, а таму, што мне так было трэба і, мабыць, будзе і далей неабходна. Я хачу падтрымаць там нашых хлопцаў. Іх родныя не могуць быць з імі, а мы, артысты, маем такую магчымасць. Значыць, павінны яе выкарыстоўваць. І гэта не пафас. Гэта маё адчуванне жыцця. Мне шмат хто кажа: "Што ты пастаянна ездзіш туды? Жыццё адна бо ». Менавіта з гэтай прычыны і езджу, што жыццё адна.
- Як павіншуюць нашых ваенных з 23 лютага?
- Мне пашанцавала. Я жыву і працую ў асяроддзі сапраўдных мужчын. Можа быць, гэта і надае мне смеласці і ўпэўненасці, што ўсё ёсць і будзе добра. Жадаю ўсім нашым мужчынам таксама упэўненасці ў надзейнасці іх тылу, у цеплыні і выгодзе іх дамы. Каб у нашых ваенных было менш працы на небяспечных рубяжах.