Звычайна мы на месцы не сядзім. Хоць бы раз у пару месяцаў ўсім сямействам стараемся куды-небудзь выбрацца. Хаця б на выхадныя, хаця б у суседні горад. Аднак за апошні год (з-за вядомых радасных падзей) мы падарожнічалі толькі адзін раз - з Масквы на Пхукет. Таму як толькі наш сын трохі прывык да нас, а мы - да яго, тут жа сабраліся ў дарогу.
Для пачатку мы вырашылі даследаваць на нашым пікапе наваколлі Пхукет і бліжэйшых правінцый. Дарэчы, высветлілася, што Стэфан, нягледзячы на юны ўзрост у пару тыдняў, таксама любіць падарожнічаць. У дарозе ён звычайна тут жа моцна засынае - паездка ў машыне дзейнічае лепей любых калыханак.
Першы пункт - суседняя з Пхукет правінцыя Пханг-Нга. Вядомая сваімі прыроднымі паркамі з вадаспадамі, пагоркамі нерэальнай прыгажосці, якія быццам служылі дэкарацыямі фільма «Аватар», і вялікай колькасцю храмаў. Адзін з самых вядомых знаходзіцца зусім недалёка ад Пхукет - усяго ў 25 кіламетрах, аднак турысты дабіраюцца сюды рэдка. А дарма.
Высветлілася, што Стэфан у свае паўмесяца таксама любіць падарожнічаць.
Wat Kaeo Manee Si Mahathai перакладаецца як Храм які сядзіць манаха. Калі глядзець з дарогі, спачатку здаецца, што гэта - звычайны будыйскі комплекс: вялікі, прыгожы, заспакойваючы. Пакуль погляд не ўпіраецца ў гіганцкага манаха цёмна-шэрага колеру вышынёй з пяці - сяміпавярховы дом. Выглядае гэтая фігура ў першы момант нават палохала. Хто гэта? Што ён тут робіць? Мясцовыя жыхары, з цяжкасцю гаварыў па-ангельску, змаглі патлумачыць толькі, што гэтая статуя манаха - самая вялікая ў Тайландзе. А яшчэ паказалі нам гонг, размешчаны паблізу. Дастаткова загадаць жаданне і пацерці гэты гонг. Калі пачуеце глыбокі празрысты гук, значыць душа ваша чыстая, а жаданне абавязкова збудзецца.
Мясцовыя краявіды як быццам служылі дэкарацыямі да фільма «Аватар».
Ёсць на тэрыторыі храмавага комплексу і яшчэ адно дзіўнае месца. Шкада толькі, фатаграфаваць там нельга, ды, зрэшты, здымкі і не перададуць тых эмоцый, якія ахопліваюць тут. Гэта - нешта накшталт музея васковых фігур. Невялікая пакой, дзе пануе паўзмрок, а ўздоўж сцен сядзяць манахі. З аднаго боку, выглядае некалькі страхавітае - вельмі ўжо манахі падобныя на жывых. З іншага - ужо хвілін праз пяць знаходжання ў пакоі з'яўляецца нейкае дзіўнае адчуванне, якое я пакуль не гатовая неяк аб'ектыўна ацаніць. Баюся скаціцца да пафасным фразах пра дабрыню і супакаенне. Але нешта ў гэтым месцы сапраўды ёсць такое, што з'язджаць не хочацца.
Тут мы правялі пару гадзін, пакуль не зразумелі, што пара працягнуць наша падарожжа ...
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.